Επικαιρότητα

1 Ο νέος Πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί την ίδια μέρα με την ανάληψη των προεδρικών καθηκόντων πραγματοποίησε ταξίδι-αστραπή στο Βερολίνο για να συναντηθεί και να συζητήσει με την καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ. Το ταξίδι αυτό του γάλλου Προέδρου ήταν περισσότερο συμβολικό και ίσως καθόλου ουσιαστικό. Ο Σαρκοζί ήθελε απλώς να υπογραμμίσει τη φιλία Γαλλίας και Γερμανίας και την απόφασή του να διατηρηθεί και να δραστηριοποιηθεί ο γαλλο-γερμανικός άξονας μέσα στους κόλπους της ΕΕ. Και δεύτερον ήθελε να τονίσει ότι θα εργαστεί για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η ΕΕ ως πολιτική οντότητα, στα οποία φαίνεται να δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα. Οι πρώτες δηλώσεις του κατά την άφιξή του στο Βερολίνο είναι ενδεικτικές των προθέσεών του. Είπε «επείγει να δράσουμε» και συμπλήρωσε: «η πρώτη ανάγκη είναι να βγει η ΕΕ από την παρούσα παράλυση». Εξέφρασε δε την ελπίδα ότι «η Γερμανία και η Γαλλία θα εργασθούν μαζί για να βγάλουν την Ευρωπαϊκή Ένωση από την κρίση που διέρχεται».

Η διαπίστωση του Σαρκοζί περί παράλυσης της ΕΕ αποδίδει την πραγματικότητα. Η παράλυση δεν είναι μόνον παρούσα. Υπήρχε ανέκαθεν. Η ΕΕ δεν κατάφερε ποτέ να αποκτήσει πολιτική οντότητα και να εμπνεύσει σεβασμό στη διεθνή κοινότητα. Ήταν και είναι μια οικονομική δύναμη με υποτελή εξωτερική πολιτική. Ακολουθούσε πάντα τυφλά και εξακολουθεί να ακολουθεί τα προστάγματα της όποιας ηγεσίας των ΗΠΑ, για το καλό της παγκοσμιοποίησης, του νεοσυντηρητισμού και του νεοφιλελευθερισμού. Βασική αιτία είναι το πανίσχυρο φιλο…αμερικανικό λόμπι που κυριαρχεί στην ΕΕ (Μπαρόζο, Σολάνα, Μπλερ κ.λπ.). Τώρα, πώς είναι δυνατόν ο Σαρκοζί και η Μέρκελ, που και οι δυο τους δεν κρύβουν την αφοσίωσή τους στα όσα προστάζει η Ουάσινγκτον, να μπορέσουν να εμφυσήσουν «πνοή ζωής» στην ΕΕ, ώστε η ηγεσία της να κινείται αυθύπαρκτα στις εξωτερικές της σχέσεις και να έχει δική της άποψη για τα μεγάλα διεθνή προβλήματα; Για να περάσει η ΕΕ από τη σημερινή φάση παράλυσης στην εφαρμογή μιας νέας αυθύπαρκτης εξωτερικής πολιτικής χρειάζεται γερή κόντρα με την ηγεσία των ΗΠΑ που θεωρεί την ΕΕ δοσμένο στήριγμα της αμερικανικής πολιτικής. Το μέλλον θα δείξει σύντομα αν ο Σαρκοζί και η Μέρκελ έχουν την πολιτική βούληση να κοντραριστούν με το όραμα της «pax americana» και να αμφισβητήσουν την πλανητική εξουσία του όποιου Προέδρου των ΗΠΑ. Η Μέρκελ έχει ήδη ενσωματωθεί με την φιλοαμερικανική παρέα. Να δούμε τι θα πράξει και ο Σαρκοζί.

2 Το πρόβλημα της ανεξαρτησίας του Κοσόβου, με βάση το γνωστό σχέδιο του Φινλανδού Αχτισάαρι, είναι ένα γερό τεστ για τις προθέσεις του Σαρκοζί. Η αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις κατά την προ δεκαημέρου επίσκεψή της στη Μόσχα στη συνέντευξη Τύπου και σε απάντηση σχετικής ερώτησης δήλωσε ότι «σε περίπτωση που η Ρωσία ασκήσει βέτο σε ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας με το οποίο θα ανοίγει ο δρόμος για την ανεξαρτησία του Κόσοβου, οι ΗΠΑ είναι έτοιμες να αναγνωρίσουν αμέσως το Κόσοβο». Γιατί η τόση πρεμούρα των ΗΠΑ για τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους των Αλβανών της Σερβίας; Οι βλέψεις των ΗΠΑ είναι γνωστές. Θέλουν την περιοχή αυτήν ως δικό τους προτεκτοράτο και ως αμερικανική βάση μέσα στην καρδιά της Ευρώπης. Η τύχη αυτής της επαρχίας της ταλαίπωρης Σερβίας είναι θέμα και πρόβλημα της Ευρώπης και μόνο. Η Ρωσία ασφαλώς έχει το δικαίωμα να έχει τη δική της άποψη. Το ίδιο ακριβώς ισχύει κατά μείζονα λόγο και για την ΕΕ, στα σύνορα της οποίας δημιουργείται αυτό το «αμερικανικό» κρατικό μόρφωμα. Αν υπήρχε ΕΕ σε φάση «μη παράλυσης» θα έπρεπε από καιρό να είχε επέμβει και να είχε πάρει στα χέρια της το καθαρά ευρωπαϊκό αυτό πρόβλημα. Και δεν θα είχε ανεχθεί την επέμβαση των ΗΠΑ σε μια εσωτερική υπόθεση της Ευρώπης. Και τώρα όμως δεν είναι αργά. Μπορεί, αν βέβαια το θέλει, να παρέμβει η ΕΕ και να καθορίσει τη στάση της ανάλογα με τα συμφέροντα της Ευρώπης και μόνο. Εδώ θα φανούν τα ηγετικά προσόντα του Σαρκοζί και ο προσανατολισμός που θα πάρει η εξωτερική πολιτική της Γαλλίας, αλλά και της ΕΕ. Πολλές φορές και σε πολλά θέματα τα συμφέροντα της Ευρώπης δεν ταυτίζονται απόλυτα με αυτά των ΗΠΑ. Μέχρι τώρα, όμως, η ηγεσία της ΕΕ θυσίαζε τα συμφέροντά της για το καλό των ΗΠΑ και της «νέας τάξης πραγμάτων». Πολιτική πλήρους υποταγής, από μια παραλυμένη ηγεσία. Ναι, η διάγνωση του Σαρκοζί είναι σωστή. Παράλυτη κατάντησε η ΕΕ, γιατί έχει παράλυτη ηγεσία. Θα καταφέρει άραγε ο νέος Πρόεδρος της Γαλλίας να εμφυσήσει «ευρωπαϊκή πνοή ζωής» στην ηγεσία της ΕΕ; Θα θελήσει η Μέρκελ να ακολουθήσει μια τέτοια ευρωπαϊκή πορεία; Θα λειτουργήσει ο γαλλογερμανικός άξονας προς το συμφέρον των λαών της Ευρώπης και μόνο; Δύσκολο για τον Σαρκοζί και τη Μέρκελ να συνταιριάξουν την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της Ευρώπης με τον έρωτα που έχουν για τις ΗΠΑ. Εκτός αν αλλάξουν ρότα και αποκτήσουν την πολιτική βούληση που απαιτεί αυτή η αλλαγή.