Δημοσιονομικά αντιλεγόμενα
Οι αντιπρόσωποι της JP Morgan, της Merrill Lynch, της Goldman Sachs, της Morgan Stanley, της Citigroup, της Deutsche Bank και πολλών άλλων γνωστών εταιρειών στήνονταν στην ουρά στο υπουργείο Οικονομίας για να πάρουν καμιά μικρή ή μεγάλη δουλειά. Και στο παρελθόν και τώρα, με βασικό όπλο τις διασυνδέσεις τους με πολιτικούς παράγοντες επιρροής, «χτύπησαν» τις δουλειές στον χώρο της πώλησης τραπεζών και μεγάλων ΔΕΚΟ. Ήταν τα κελεπούρια που είχαν δημιουργήσει οι προηγούμενες γενεές και τα πουλούσαν τώρα οι κυβερνήσεις Σημίτη και Καραμανλή για να ανταποκριθεί η Ελλάδα στις υποχρεώσεις που της δημιουργούσε η παγκοσμιοποίηση και οι παραφυάδες της.
Γερό όπλο των ξένων και των εγχώριων χρηματοπιστωτικών εταιρειών ήταν η σύνταξη θετικών εκθέσεων για την ελληνική οικονομία και για τις ευνοϊκές εξελίξεις στο ΧΑ. Με τις διεθνείς διασυνδέσεις τους οι εταιρείες αυτές αναλάμβαναν την υποχρέωση να εξασφαλίσουν θετικές εκθέσεις και να «παρασύρουν» κερδοσκοπικά κεφάλαια για αγορά εισηγμένων στο ΧΑ μετοχών, κυρίως στους τομείς των τραπεζών και των τηλεπικοινωνιών. Και με το αλισβερίσι αυτό έκλειναν οι συμφωνίες με το Δημόσιο. Με βάση τις συμφωνίες αυτές, το Δημόσιο πλήρωσε τα παρακάτω ποσά στις ξένες και ντόπιες χρηματοπιστωτικές εταιρείες το 2004, το 2005 και το 2006:
α)Το 2004 για την πώληση του 7,5% των μετοχών ιδιοκτησίας του Δημοσίου πληρώθηκαν προμήθειες ύψους 5 εκατ. ευρώ.
β)Το 2005 το Δημόσιο πούλησε το 16,7 των μετοχών του ΟΠΑΠ και το 10% των μετοχών του ΟΤΕ και κατέβαλε 70 εκατ. ευρώ περίπου για προμήθειες και άλλες διευκολύνσεις.
γ)Το 2006 υπολογίζεται ότι το Δημόσιο και μεγάλες κρατικές εταιρείες πλήρωσαν γύρω στα 110 εκατ. ευρώ για την πώληση μετοχών και την αύξηση μετοχικού κεφαλαίου τραπεζών και μεγάλων ΔΕΚΟ.
Το 2007 πήγε στραβά για τις χρηματοπιστωτικές εταιρείες, ντόπιες και ξένες, καθώς η κυβέρνηση κάτω από τη βαριά σκιά των δομημένων ομολόγων σταμάτησε τον χορό των αποκρατικοποιήσεων μέχρι να κοπάσει ο θόρυβος. Οι αποκρατικοποιήσεις (δηλαδή η πώληση του 30% των μετοχών της
ΑΤΕbank και η περαιτέρω αποκρατικοποίηση της ΕΥΔΑΠ, των λιμανιών Πειραιά και Θεσσαλονίκης, του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος», του καζίνου της Πάρνηθας, της ΔΕΠΑ και οποιουδήποτε άλλου περιουσιακού στοιχείου μπορεί να πουληθεί) βάλτωσαν, καθώς η συγκυρία ήταν αρνητική. Γι’ αυτό και το 2007 δεν έχουμε θετικές εκθέσεις για την ελληνική οικονομία και για την πορεία του ΧΑ ή για την αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της δυσφορίας των ξένων εταιρειών για την ανυπαρξία κερδοφόρων ευκαιριών. Παραπάνω αναφέραμε τις προμήθειες από μεγάλες δουλειές την τριετία 2004-2006. Και φυσικά δεν ήσαν οι μοναδικές δουλειές. Υπήρξαν και άλλες μικρότερες. Την ίδια τακτική ακολουθούσαν και οι κυβερνήσεις Σημίτη, που άνοιξαν τον χορό της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας. Δυστυχώς δεν καταφέραμε να συγκεντρώσουμε πείθοντα στοιχεία για τα ποσά που πλήρωσε το Δημόσιο για τις υπηρεσίες διαμεσολάβησης. Και τότε και τώρα το φαγοπότι ήταν πλούσιο! Αλλά φαντάζομαι ότι εκείνη την εποχή και οι αμοιβές των διαμεσολαβητών ήταν υψηλότερες και οι δουλειές ήταν περισσότερο επείγουσες για το ελληνικό Δημόσιο, που είχε τον βραχνά να προλάβει την ένταξή μας στην ΟΝΕ, δηλαδή στην «Ευρωζώνη της φτώχειας» για τους εργαζομένους. Το μεγάλο «έργο» του Σημίτη, που νόμιζε ότι θα του εξασφάλιζε υψηλή θέση στην ΕΕ. Αλλά γελάστηκε και τέθηκε σε τιμητική αποστρατεία.
Αν αναλογιστεί κανείς τις δαπάνες μετοχοποίησης και τα έξοδα πώλησης μετοχών ιδιοκτησίας του Δημοσίου ή και αυτούσιων ΔΕΚΟ (πλειοψηφικά πακέτα και μάνατζμεντ) που πληρώθηκαν στους διάφορους μεσολαβητές, συμβούλους και αναδόχους, καθώς και τη ζημία του Δημοσίου από τη μείωση του μεριδίου του στα κέρδη που πραγματοποιούν οι τέως ΔΕΚΟ, τότε μπορεί να υπολογίσει το κέρδος από τις αποκρατικοποιήσεις.
Το ελληνικό Δημόσιο απογυμνώθηκε από περιουσία και παρά ταύτα υπερχρεώθηκε. Έφυγε και το εισόδημα των επόμενων γενεών. Πολλοί, ειδικοί ή μη, κατηγορούν την ελληνική οικονομία, αλλά και τις κυβερνήσεις, γιατί δεν κατάφεραν να αξιοποιήσουν τις τάχα ευκαιρίες που μας προσέφερε η παγκοσμιοποίηση!
Ποιες ήταν όμως αυτές οι ευκαιρίες, ειδικά για τη δική μας οικονομία, δεν μας το είπαν ποτέ. Ψελλίζουν για τα εκατομμύρια καταναλωτών της κοινής ευρωπαϊκής αγοράς που μας δημιούργησαν τάχα ευκαιρίες για την αύξηση των εξαγωγών μας. Αλλά δεν σκέφτηκαν ποτέ την ισχυρότατη εισαγωγική διείσδυση των ξένων προϊόντων που έπληξε και πλήττει την εγχώρια παραγωγή. Το αποτέλεσμα είναι ότι το δημόσιο χρέος έφτασε περίπου στο 130% του ΑΕΠ, από 30% που ήταν το 1979 (πριν από την είσοδό μας στην τότε ΕΟΚ), οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά βρίσκονται υπερχρεωμένα στις τράπεζες, η φτώχεια αυξήθηκε, η ανεργία τριπλασιάστηκε και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεινοπαθούν και αγωνίζονται να επιβιώσουν. Έχουμε μια οικονομία δανειοσυντηρούμενη, με μια αστραφτερή βιτρίνα μόνον! Με δανεικά γίναμε υπερκαταναλωτές, με εισαγωγές που τον περασμένο χρόνο έφτασε στα 51,4 δισ. ευρώ και οι εξαγωγές μας στο 16,1 δισ. ευρώ. Έτσι το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας μας το 2006 έφτασε στα 35,3 δισ. ευρώ και χρόνο με τον χρόνο διευρύνεται. Σημειώνουμε ότι οι εισαγωγές μας το 1981 έφταναν στα 11,4 δισ. δολάρια, οι εξαγωγές στα 4,7 δισ. δολάρια και το εμπορικό έλλειμμα στα 6,7 δισ. δολάρια. Και το εμπορικό έλλειμμα διατηρήθηκε κάτω από τα 7 δισ. δολάρια μέχρι και το 1987 (έλλειμμα εμπορικού ισοζυγίου 1987 = 6,9 δισ. δολάρια). Το 1981 οι εξαγωγές μας κάλυπταν το 42% των εισαγωγών και τώρα καλύπτουν μόνο το 31% των εισαγωγών. Πού είναι λοιπόν οι ευκαιρίες της παγκοσμιοποίησης για την ελληνική οικονομία; Και το μακρο-οικονομικό περιβάλλον επιβαρύνθηκε και το μικρο-οικονομικό έγινε δυσμενέστερο για τις ελληνικές επιχειρήσεις (και κυρίως τις μικρομεσαίες) και η άνοδος του βιοτικού επιπέδου του λαού στηρίχτηκε στον τραπεζικό δανεισμό των ελληνικών νοικοκυριών.
Και για να επανέλθουμε στο κύριο θέμα μας, η παγκοσμιοποίηση είναι που δημιούργησε και εξέθρεψε όλες αυτές τις αεριτζίδικες εταιρείες που δρουν στο διεθνοποιημένο χρηματοπιστωτικό σύστημα και λυμαίνονται τον «πλούτο των εθνών». Να γιατί η αύξηση του πλούτου (δηλαδή η αύξηση του ΑΕΠ) δεν ευεργετεί τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού, καθώς φουσκώνει τα χαρτοφυλάκια των αεριτζήδων και των εκμεταλλευτών των ευκαιριών. Βέβαια αυτή η κατάσταση της υποβάθμισης της πραγματικής οικονομίας και της υπερδραστηριότητας της παρασιτικής κερδοσκοπικής οικονομίας δεν μπορεί να διατηρηθεί επί μακρόν. Οι «φούσκες» θα σκάσουν κάποτε, με πολλά θύματα φυσικά, και τότε ο κάθε κατεργάρης θα πάει στον πάγκο του! Η οικονομία έχει διάρκεια όταν στηρίζεται στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών και όχι στην εικονική παραγωγή κερδών αμφιλεγόμενης ηθικής δράσης.
Το σκάνδαλο με τα δομημένα ομόλογα και η πρόωρη προεκλογική περίοδος, που άρχισε να αναδύεται στη χώρα μας, έκοψαν τις δουλειές των διαφόρων χρηματοπιστωτικών εταιρειών και των άλλων αεριτζήδων. Το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων ατόνησε. Και οι κύριοι Αλογοσκούφης και Δούκας αντιμετωπίζουν σοβαρότατο πρόβλημα στην εκτέλεση του κρατικού προϋπολογισμού. Μόνη πηγή πρόσθετων εσόδων απέμεινε ο υπερδανεισμός του Δημοσίου. Το Δημόσιο ξέμεινε από καύσιμα! Το ξεμπλοκάρισμα αυτής της κατάστασης θα γίνει μόνο μετά τις εκλογές. Κάτω από την πραγματικότητα αυτήν, ο κ. Αλογοσκούφης εισηγήθηκε στον πρωθυπουργό διεξαγωγή εκλογών όσο το δυνατόν πιο σύντομα, για να ξεφύγουμε από το δημοσιονομικό αδιέξοδο και να σταματήσουν να ασκούν πιέσεις για «χρυσές δουλειές» ή και να εκβιάζουν ακόμη τα διάφορα σαΐνια της χρηματοπιστωτικής αγοράς. Μερικοί φρόντισαν τα προηγούμενα χρόνια να καταστήσουν τον δημοσιονομικό τομέα αιχμάλωτο του κερδοσκοπικού κεφαλαίου, όπως είπαμε και την περασμένη Κυριακή από τη στήλη μας αυτήν. Και οι κύριοι Αλογοσκούφης και Δούκας, θαυμαστές και οι δύο της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, ενδεχομένως να… θλίβονται και να θεωρούν ασφαλή διέξοδο τη βοήθεια από το κερδοσκοπικό κεφάλαιο, καθώς στις σκέψεις τους κυριαρχεί το σήμερα και αδιαφορούν για το αύριο. Όπως ακριβώς πορεύονταν και οι προκάτοχοί τους στις κυβερνήσεις των εκσυγχρονιστών του νεο-ΠΑΣΟΚ. Ακριβώς ίδια συμπεριφορά και ίδιες επιλογές στον δημοσιονομικό τομέα!
Αν δεν γίνουν οι εκλογές και δεν ξεμπλοκαριστεί το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων, πού θα φτάσει φέτος ο δανεισμός του Δημοσίου; Με τον ετεροχρονισμό ορισμένων δημόσιων δαπανών, το έλλειμμα του προϋπολογισμού μπορεί να συγκρατηθεί κάτω από το όριο του 3% του ΑΕΠ. Πώς όμως στα επόμενα τρία χρόνια (μέχρι και το 2010) θα μπορέσουμε να φτάσουμε σε ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, όταν ετεροχρονίζουμε όλο και περισσότερες δαπάνες του Δημοσίου; Άραγε πού είδε ο κοινοτικός επίτροπος, Χοακίν Αλμούνια, την πρόοδο στον δημοσιονομικό τομέα; Έχουμε πρόοδο στα χαρτιά, με την ανοχή της ΕΕ και της ΟΝΕ και οπισθοδρόμηση στην προσπάθεια δημοσιονομικής εξυγίανσης. Όπως ακριβώς γινόταν και στο παρελθόν με την κοινοτική επισημοποίηση της εικονικής πραγματικότητας. Με τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς για δημοσιονομική εξυγίανση και για τη δημιουργία τάχα περιθωρίων για άσκηση συνεπέστερης κοινωνικής πολιτικής διαφωνούμε πλήρως. Αυτά όλα και οι «παροχές» σε φτωχούς και πάσχοντες εξυπηρετούν προεκλογικές ανάγκες και μόνον. Παλαιοκομματικές συνταγές αμφίβολης απόδοσης.