ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΣΤΙΣ 22 ΙΟΥΛΙΟΥ, ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ;

Και εδώ το παράδοξο είναι ότι η συντηρητική και ισλαμικής κατεύθυνσης κυβέρνηση Ερντογάν προωθεί αλλαγές τόσο στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όσο και του εκσυγχρονισμού της πολιτικής ζωής στη χώρα, ενώ οι «προοδευτικοί κεμαλιστές», οπαδοί του κοσμικού κράτους, εισηγούνται και παλεύουν για την ακύρωση κάθε αλλαγής, κυρίως αυτών που αφορούν στην έστω έμμεση αναγνώριση αν όχι των μειονοτήτων, πάντως των δικαιωμάτων τους, ακόμα κι αν δεν τις ονομάζουν έτσι. Είναι οι ίδιοι οι κεμαλιστές (στρατιωτικοβιομηχανικό κατεστημένο) που πολεμάει με κάθε τρόπο την είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στον βαθμό που αυτή προϋποθέτει την εν μέρει μεταβολή της Τουρκίας σε κανονική δημοκρατία, με στοιχειώδη σεβασμό στα δικαιώματα έκφρασης όλων των κοινωνικών, εθνικών και πολιτικών ομάδων.

Ο πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν, μετά τον ελιγμό να μην προτείνει εαυτόν αλλά τον υπουργό Εξωτερικών Αμπντουλάχ Γκιουλ για την προεδρία της χώρας, ληγούσης της θητείας του Προέδρου Αχμέτ Σεζέρ, χειρίστηκε άριστα την κρίση, οδηγώντας τη χώρα σε εκλογές, από τις οποίες ελπίζει να βγει ενισχυμένος, παρά τη μάχη που δίνουν οι στρατηγοί για υπονόμευσή του και ενίσχυση του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, του οποίου ηγείται ο Ντενίζ Μπαϊκάλ. Βέβαια, θα πει κανείς ότι ο Κώστας Καραμανλής, που συχνά έχει γραφεί χωρίς να διαψευστεί ότι είναι θαυμαστής του Ανδρέα Παπανδρέου (περισσότερο κι από τον ίδιο τον μεγάλο του γιο, λένε κακές γλώσσες στο ΠΑΣΟΚ), δεν θα παρέβαινε μια από τις βασικές αρχές του Α. Γ. Παπανδρέου, που ήταν να μη χαλάνε τα μπάνια του λαού με εκλογές και άλλες «βαριές» δραστηριότητες. Θα έκανε κάτι τέτοιο μόνο αν δεν μπορούσε να πράξει αλλιώς ή αν ήταν απολύτως δικαιολογημένο από τις αντικειμενικές συνθήκες, αν δηλαδή η επιλογή του αυτή δεν δημιουργούσε ερωτήματα σε κανέναν. Αν όλοι ή οι περισσότεροι πολίτες καταλάβαιναν ότι οι εξελίξεις στα εθνικά θέματα οδηγούσαν κατά μείζονα λόγο σε αυτήν την επιλογή.

Διότι ξέρει καλά ο πρωθυπουργός ότι η επίκληση του διαβλητού και φθαρμένου θέματος των Σκοπίων για διενέργεια (σχετικά) πρόωρων εκλογών δεν είναι αρκετή για να πείσει τον κόσμο. Το ότι ίσως το ΝΑΤΟ αποφασίσει να εντάξει την ΠΓΔΜ στους κόλπους του με το όνομα «Μακεδονία» δεν είναι σε καμιά περίπτωση λόγος πρόωρων εκλογών, διότι με την ίδια λογική μεγαλύτερος λόγος εκλογών ήταν όταν οι ΗΠΑ αναγνώρισαν τη χώρα αυτή ως «Μακεδονία» (πρώτη πράξη της κυβέρνησης Μπους μετά την επανεκλογή του τον Νοέμβριο του 2004). Και ας μην πει κανείς ότι ήταν νωρίς δεν είχε καν κλείσει χρόνο η κυβέρνηση της ΝΔ (οι εκλογές έγιναν τον Μάρτιο του 2004), διότι η βαρύτητα των εθνικών θεμάτων δεν κρίνεται από το πόσο φρέσκια είναι μια κυβέρνηση για να κάνει ή να μην κάνει κάτι, αλλά από το πόσο η εξέλιξη αυτών επηρεάζει τη συνολική σταθερότητα της χώρας. Η κυβέρνηση Ερντογάν έχει ένα πραγματικό πρόβλημα με τους στρατηγούς και το «κοσμικό καθεστώς» στην Τουρκία και η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να κάνει χρήση αυτού του προβλήματος, ταυτίζοντάς το με αστάθεια στην περιοχή, κάτι που θα οδηγούσε εύλογα σε εκλογές. ΄Ετσι ώστε η νέα κυβέρνηση, βαπτισμένη στην πρόσφατη λαϊκή εντολή, να το αντιμετωπίσει. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση Καραμανλή έχει ήδη τρία χρόνια και τρεις μήνες στην εξουσία και απομένουν μόνο εννέα μήνες για να συμπληρωθεί η τετραετία, δίνει από μόνο του το επιχείρημα για χρήση ενός ικανού λόγου για διενέργεια των (όχι και τόσο) πρόωρων εκλογών. Δεν μπορεί να προβλεφθεί αν ο Κ. Καραμανλής θα κάνει εκλογές μέσα στο καλοκαίρι και κοντά στον χρόνο που η Τουρκία κάνει εκλογές, στα τέλη Ιουλίου δηλαδή. Μπορεί όμως να προβλεφθεί με σχετική ασφάλεια ότι ο πρωθυπουργός δεν θέλει να κάνει εκλογές σε περιόδους που έχουν ήδη προβλεφθεί και γραφεί επί πολύ στον Τύπο. Για παράδειγμα 23 Σεπτεμβρίου ή 7 Οκτωβρίου. ΄Ισως κάνει εκεί κοντά, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι πιθανό η επιλογή του να παραπέμπει σε επιβεβαίωση ρεπορτάζ εφημερίδων. Κι επειδή λίγο πολύ όλα έχουν γραφτεί, όλες οι Κυριακές έχουν «παίξει», η επιλογή του θα είναι κοντά στις ημερομηνίες που έχουν γνωρίσει μικρότερη προβολή. Αν θα θέλαμε κάτι να αποκλείσουμε, είναι η περίοδος ψήφισης του προϋπολογισμού από τη Βουλή, άρα μπορεί να αφήσει κανείς έξω από τους όποιους σχεδιασμούς τον Δεκέμβριο. Όποιος πάντως θέλει να ασχοληθεί περισσότερο, ας δει πιο προσεκτικά το ημερολόγιο…