Στίγμα

Ο Κ. Λαλιώτης «επιστρέφει» στο ΠΑΣΟΚ, από το οποίο, όπως ο ίδιος δηλώνει, ουδέποτε «αποχώρησε», ενώ ο Δ. Τσοβόλας, αφού διέγραψε τον κύκλο του, επιδιώκει να επιστρέψει στο ΠΑΣΟΚ… όχι όμως ως «κοινός θνητός», αλλά με τιμές ανάλογες του «ασώτου υιού»…

Όλα αυτά τα κωμικοτραγικά συμβαίνουν στο ΠΑΣΟΚ αποδεικνύοντας, δυστυχώς, ότι ο μόνος «ενοποιητικός ιστός» των στελεχών του -και ιδίως των κορυφαίων- είναι η ελπίδα της εξουσίας, έστω και αχνή, ή, τέλος πάντων, η κατάληψη μιας θέσης εν όψει πιθανών εξελίξεων μετά τις βουλευτικές εκλογές…

Αυτό το κριτήριο καθορίζει, καθώς φαίνεται, αν θα αναπτυχθούν φυγόκεντρες ή κεντρομόλες δυνάμεις προς τον πρόεδρο και το ΠΑΣΟΚ…

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να ξεκαθαρίσει τις σχέσεις του ούτε προς τα πολιτικά πρόσωπα που ταυτίσθηκαν με τον οκταετή σημιτικό «εκσυγχρονισμό» ούτε προς την παλαιά ανδρεοπαπανδρεϊκή «φρουρά», αλλά ούτε και προς τους «νεόκοπους» θιασώτες του, που «αποικιοποίησαν» το σημερινό ΠΑΣΟΚ.

Κι αυτό γιατί δεν υπάρχουν συγκεκριμένες ιδεολογικές θέσεις, αρχές, και πρακτικές ικανές να αξιολογούν το ήθος, την πολιτική ικανότητα, τη συγκρότηση των στελεχών. Κι όταν δεν υπάρχουν αρχές δημιουργείται ένα «άθροισμα» στελεχών που έχει ως μοναδική αναφορά την -προσωρινή ως φαίνεται- «εμπιστοσύνη» του προέδρου.

ΟΦΙΣ