Η «αγρανάπαυση»
Κι ακριβώς αυτό συνέβη με τον Γιάννο Παπαντωνίου, καθότι δεν κατάλαβε πως οι «νέες συνθήκες» απλώς ανέμεναν την αφορμή για να τον θέσουν εκτός σκηνής κι αυτός αφελώς την πρόσφερε. Δεν πρόσεξε ότι «κάποιοι άλλοι», εξίσου ανεπιθύμητοι, φρόντισαν να κινούνται διακριτικά, χωρίς να προκαλούν, αποσοβώντας την «απειλή», τουλάχιστον προσωρινά, γιατί πάντα υπάρχει η τελεσίδικη κρίση της κάλπης, που στέλνει οριστικά στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας».
• Βέβαια όποιος πολιτικός γνωρίζει άριστα τα μυστικά της «πολιτικής τέχνης», όποιος πολιτικός «έχει ζωή» εκτός της κεντρικής πολιτικής σκηνής ξέρει τον τρόπο να απαλλάσσεται από τη φθορά της μακρόχρονης παραμονής στα πράγματα. Για παράδειγμα ο Κώστας Λαλιώτης, όντας σε κορυφαίους ρόλους στην κεντρική πολιτική σκηνή την κατάλληλη στιγμή, κατέθεσε ρόλους και αξιώματα, μπήκε στη διαδικασία της πολιτικής «αγρανάπαυσης» με τη θέλησή του και μετά ταύτα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και εκλήθη εκ νέου στην κεντρική πολιτική σκηνή – βέβαια για να «κληθείς» πρέπει να διαθέτεις αντικειμενικά πολιτική ικανότητα και πολιτικό εκτόπισμα. Ομοίως «εκλήθη» και ο Γιώργος Σουφλιάς ύστερα από μια ανάλογη σ’ έναν βαθμό διαδικασία «αγρανάπαυσης». Το ίδιο στο παρελθόν έχει συμβεί και με τον Κώστα Σημίτη, επί Ανδρέα Παπανδρέου. Γενικά ο πολιτικός άντρας, που μπορεί «να ζήσει» χωρίς πολιτικό ρόλο και αξιώματα, που διαθέτει πολιτικό ταλέντο και εκτόπισμα, αυτός ο πολιτικός, σχεδόν «ποτέ δεν πεθαίνει», απλώς έχει τη σοφία να ανανεώνεται κάθε τόσο μέσω της «αγρανάπαυσης», όταν οι «συνθήκες» το απαιτούν.
• Αλλά ο Γιάννος Παπαντωνίου δεν κατάλαβε και κάτι άλλο, που αφορά την «εικόνα» του. Συνέδεσε την «εικόνα» του με θέματα «διαχείρισης» κι όχι με «ιδέες». Δυστυχώς οι «διαχειριστές» έχουν ημερομηνία λήξης. Επίσης κοντά στο επίτευγμα της ΟΝΕ ήρθε η καταστροφή του χρηματιστηρίου, το ’99, την οποία και φορτώθηκε, δικαίως ή αδίκως. Τώρα, κατά πώς βλέπουμε, επενδύει στο ανέφικτο: στην αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές. Κι όμως υπάρχει δρόμος σωτηρίας. Είναι αυτός της «αγρανάπαυσης», των επιλεκτικών και διακριτικών παρεμβάσεων, κατά αραιά χρονικά διαστήματα, σε θέματα που κατέχει. Κι όταν το πλήρωμα του χρόνου «ανακατασκευάσει» το παρελθόν, θα του ανοίξει ο δρόμος της «δεύτερης ευκαιρίας». Βέβαια ο δρόμος αυτός προϋποθέτει να μπορεί κανείς «να έχει ζωή» εκτός της κεντρικής πολιτικής σκηνής, άρα το ερώτημα είναι: «Μπορεί;».