επί του πιεστηρίου
Το ταξίδι του Καραμανλή στην Αυστραλία έδωσε την ευκαιρία να δούμε από κοντά αυτόν τον γίγαντα, τους ομογενείς, την τεράστια δύναμη του Ελληνισμού που η Αθήνα, το κέντρο του έθνους, αφήνει αναξιοποίητη, ενώ θα μπορούσαμε πολλά προβλήματα γύρω από τα εθνικά μας θέματα να είχαμε λύσει. Μόνο πού και πού τους θυμόμαστε. Όποιος πάντως ζήσει αυτό που είδαμε στην τηλεόραση, στην περιοδεία του Καραμανλή στην Αυστραλία, δύσκολα θα μπορέσει να αποφύγει κάποια δάκρυα. Αυτός ο κόσμος αξίζει τα πάντα. Και δεν πληρώνεται με τίποτα να βλέπεις τη σημαία μας και ν’ ακούς τη γλώσσα μας στα πέρατα του κόσμου. Ελλάδα παντού… αυτό είναι το πιο ωραίο σύνθημα, που εκφράζει τους Έλληνες, όπου γης…
Θα πρέπει οι φίλοι αστυνομικοί να ξανασκεφθούν το επάγγελμα που επέλεξαν. Έχουν ευθύνες και δεν είναι οι οποιοιδήποτε εργαζόμενοι. Όπως επίσης και οι συνδικαλιστές τους. Γιατί έχουν παρεξηγήσει τον ρόλο τους και τα όρια της συνδικαλιστικής τους δράσης. Γιατί με αυτά που λένε στα κανάλια δεν απομένει παρά να ορίζουν αυτοί τον υπουργό Δημόσιας Τάξης, τον Αρχηγό της Αστυνομίας, το ποιος θα προαχθεί, ποιοι θα αναλάβουν τα κρίσιμα πόστα και πώς θα δράσουν. Δεν είναι δυνατόν να βγαίνουν και να κρίνουν αποφάσεις της πολιτικής ηγεσίας ή του Αρχηγού τους, γιατί τότε δεν μπορεί να μιλάμε για πειθαρχία και δεν θα μείνει τίποτε όρθιο. Δεν έχουν μόνο δικαιώματα. Έχουν και υποχρεώσεις. Και οφείλουν να εμπνέουν εμπιστοσύνη. Κάτι που δυστυχώς όμως οι ίδιοι έχουν ξεχάσει. Η ενέργειά τους να μοιράσουν φυλλάδια με τα αιτήματά τους και καταγγελίες για τους ανωτέρους τους σε ξένους επισκέπτες (τους φίλαθλους) ήταν άλλο ένα βόλι στην καρδιά της Ελλάδας! Αν σήμερα δεν υπάρχει ασφάλεια και τάξη δεν φταίει ούτε ο υπουργός ούτε ο Αρχηγός, αλλά οι ίδιοι οι αστυνομικοί. Που κάποια στιγμή μόνοι σας θα πρέπει να κάνετε συγκεκριμένες προτάσεις για το τι πρέπει να γίνει. Και μόνο αφού ο πολίτης αισθανθεί σίγουρος τότε θα τον έχετε σύμμαχο. Και φυσικά απαραίτητη προϋπόθεση πρέπει να είναι η απομόνωση εκείνων των αστυνομικών που έχουν παρεξηγήσει τη δουλειά τους και τη θεωρούν μέσο πλουτισμού και καουμποϊλίκι…
Είναι δυνατόν να σας πιστέψει κανείς, κύριε Μαντούβαλε, όταν λέτε ότι ο ανακριτής και το Συμβούλιο Εφετών με ψεύτικα στοιχεία σάς παρέπεμψαν; Και τόσα χρόνια που ασκείτε το δικηγορικό επάγγελμα το ίδιο συνέβαινε με τους πελάτες σας στα δικαστήρια; Και αν ναι, γιατί δεν το είχατε καταγγείλει; Είναι πράγματι δύσκολες οι στιγμές που περνάτε. Όμως γιατί εσάς και όχι κάποιον άλλο συνάδελφό σας από τον Πειραιά;
Για άλλη μια φορά οι Παλαιστίνιοι, ο άμαχος πληθυσμός, παίρνει τον δρόμο της φυγής, της προσφυγιάς. Κυνηγημένοι από παντού. Και απ’ όλους… Από τους βολεμένους. Πώς μετά να μη ζωστεί με εκρηκτικά το μικρό παιδί, να μην πάρει τη σφεντόνα; Έχει άλλη επιλογή; Ποιος λοιπόν θρέφει την τρομοκρατία; Ας τους δώσουν τη γη τους να ζήσουν ήσυχα, να φτιάξουν τη ζωή τους, τα παιδιά τους και τότε θα δουν τα αφεντικά του πλανήτη για πότε εξαφανίζεται η τρομοκρατία…
Έχουμε ένα πολύ ευχάριστο νέο για όλους εμάς εδώ στο «Παρόν» , αλλά και για όλους εσάς που συναντιόμαστε στις σελίδες τούτης της εφημερίδας. Ο αγαπητός και εκλεκτός συνεργάτης μας, ο Περικλής Νεάρχου, είχε την ύψιστη τιμή από την πατρίδα του την Κύπρο να τον επιλέξει για τη θέση του πρέσβη της στο Παρίσι. Η επιλογή είναι του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, του ηρωικού Τάσσου Παπαδόπουλου, που μας έχει κάνει όλους υπερήφανους για τις πατριωτικές του θέσεις, και το Υπουργικό Συμβούλιο ομόφωνα την ενέκρινε. Πρόκειται για μια μεγάλη δικαίωση του Περικλή. Του ευχόμαστε μέσα από την καρδιά μας τα καλύτερα.