Αιχμάλωτοι του κερδοσκοπικού κεφαλαίου!

Και οι πολιτικοί μας ηγέτες σκοτώνονται για να αποκτήσουν την εύνοιά τους. Κι αυτά χτυπάνε φλέβες χρυσού και μετά εξαφανίζονται. Το Bain Capital ή το Carlyle Group ή η JP Morgan από ποια παραγωγική διαδικασία έχουν συσσωρεύσει τα τεράστια κέρδη τους; Ο διαβόητος Τζορτζ Σόρος πώς έγινε μεγιστάνας του πλούτου; Και πολλοί άλλοι αεριτζήδες; Μπορούμε άραγε να ξεχάσουμε την επίθεση των κερδοσκοπικών funds ενάντια στις οικονομίες των ασιατικών κρατών το 1997; Ξεχνάμε την επίθεσή τους ενάντια στην οικονομία του Μεξικού το επόμενο έτος; Πώς μπορούμε να ξεχάσουμε τις απειράριθμες χρηματιστηριακές «φούσκες» που δημιούργησαν (και συνεχώς δημιουργούν) για να καταλήξουν μετά σε χρηματιστηριακό κραχ; Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι η πτώχευση των κρατών και η εκποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων έχει προκληθεί από τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, που θησαύρισαν παρέχοντας «διευκολύνσεις» και «συμβουλές» στις κυβερνήσεις των κρατών για να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους; Και πουλώντας τάχα διευκολύνσεις και συμβουλές εισπράττουν αμύθητες αμοιβές. Και οι κυβερνήσεις σπεύδουν να χρησιμοποιήσουν αυτές τις «πολύτιμες» υπηρεσίες των αεριτζήδων κερδοσκόπων για να εξασφαλίσουν την εύνοιά τους. Και πρώτες και καλύτερες οι τάχα σοσιαλιστικές κυβερνήσεις! Ασφαλώς πρόκειται για το τελευταίο σκαλοπάτι της κατάπτωσης. Και το δυστύχημα είναι ότι αυτή η κατάσταση δεν είναι αναστρέψιμη. Τα κερδοσκοπικά κεφάλαια φρόντισαν να δημιουργήσουν τέτοιες συνθήκες που να θεωρείται η παρέμβασή τους απαραίτητη.

Κατ’ αρχάς φρόντισαν να απογυμνώσουν τα κράτη από τα έσοδά τους. Κατάφεραν να μειωθούν δραστικά ή και να καταργηθούν εντελώς οι εισαγωγικές επιβαρύνσεις (δασμοί και φόροι ισοδυνάμου με δασμούς αποτελέσματος) και να καταργηθούν οι περιορισμοί στις εισαγωγές. Τα μέτρα αυτά που εμφανίστηκαν ως τάχα φιλολαϊκά σήμαναν την υποδούλωση στο κερδοσκοπικό κεφάλαιο, καθώς οι επιπτώσεις ήσαν τρομερές. Με την απογύμνωση των κρατών από τα φορολογικά τους έσοδα, οι κρατικοί προϋπολογισμοί ακόμη και των κρατών με ισχυρότατες οικονομίες κατέστησαν ελλειμματικοί. Έτσι άρχισε η διόγκωση του δημοσίου χρέους σε όλα τα κράτη, η ανάγκη δανεισμού των κρατών, ο περιορισμός του κοινωνικού κράτους, η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, η αποχώρηση του κράτους από παραγωγικές δραστηριότητες και η παραχώρησή τους στο ιδιωτικό κεφάλαιο (που παραπλανητικά βαφτίστηκαν μεταρρυθμίσεις), η έκδοση ομολόγων του Δημοσίου και η ανάγκη προσφυγής των κυβερνήσεων στις υπηρεσίες των πάσης μορφής και ήθους αεριτζήδων, «νταβατζήδων», συμβούλων και μεσαζόντων, με τεράστια διόγκωση των κρατικών δαπανών. Μια δημοσιονομική κατάσταση που ευνοούσε το κερδοσκοπικό κεφάλαιο. Πέρα όμως από τις παραπάνω δημοσιονομικές ανισορροπίες, η φιλελευθεροποίηση του διεθνούς εμπορίου, σε συνδυασμό και με τις τεχνολογικές εξελίξεις, έφερε την αποσάθρωση της παραγωγικής μηχανής, κυρίως στις ασθενείς οικονομίες των μικρών κρατών. Δημιούργησαν υπερχρεωμένες επιχειρήσεις που είτε βούλιαξαν και εξαφανίστηκαν είτε πουλήθηκαν στις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις. Έτσι γιγαντώθηκε και η ανεργία σε όλα τα βιομηχανικά κράτη και η εξαθλίωση της εργατικής τάξης. Και η γιγάντωση των επιχειρήσεων σημαίνει και υποχώρηση του υγιούς ανταγωνισμού.

Η ανάγκη εκποίησης των δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών (αποκρατικοποιήσεις) και των ιδιωτικών επιχειρήσεων δημιούργησε μια εξόχως σημαντική «αγορά εξαγορών» με συμβούλους, μεσάζοντες, διαφημιστές και «παπαγαλάκια» με τεράστιες αμοιβές. Σύμφωνα με υπολογισμούς της Ευρωπαϊκής Συνδικαλιστικής Ένωσης UNI-Europe, μέσα στο α΄ τετράμηνο της φετινής χρονιάς (Ιανουάριος – Απρίλιος 2007) ο τζίρος στην αγορά των εξαγορών έφτασε στα 297 δισ. δολάρια, με ένα ποσοστό 20% περίπου, δηλαδή γύρω στα 60 δισ. δολάρια, να έχει καταλήξει στους συμβούλους, μεσάζοντες κ.λπ. Κι αυτά από τις εξαγορές μόνο των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Αν υπολογιστούν και οι εξαγορές τραπεζών και ΔΕΚΟ, φανταστείτε σε ποιο ύψος φθάνει η αμοιβή αυτών που μεσολαβούν. Πέρα δηλαδή από τις δουλειές που παίρνουν για να «διευκολύνουν» τις κυβερνήσεις να συνάπτουν δάνεια και να πουλάνε τα κρυφά ή φανερά κρατικά ομόλογα, δομημένα ή απλά, έχουμε και τα κέρδη από τους υψηλούς τζίρους της «αγοράς εξαγορών». Και σημειώστε ότι οι περισσότερες εξαγορές ιδιωτικών επιχειρήσεων, τραπεζών και ΔΕΚΟ γίνονται με χρηματοδότηση από τα κερδοσκοπικά κεφάλαια και οι εξαγορές με ίδια κεφάλαια των αγοραστών είναι ελάχιστες! Λαμπρό πεδίο δράσης και για τις μεγάλες τράπεζες. Να γιατί προέκυψε και η ανάγκη μείωσης των επιτοκίων. Η πιστωτική επέκταση των τραπεζών και με χαμηλά επιτόκια ήταν αναγκαία για τη δημιουργία ευκαιριών για τοποθετήσεις του κερδοσκοπικού κεφαλαίου.

Μέσα σ’ αυτόν τον κυκεώνα των ανατροπών και με την υποχώρηση της ηθικής στα συναλλακτικά ήθη και έθιμα ήταν επόμενο να επινοηθούν και πολλές συναλλαγές σε προϊόντα απάτης, όπως για παράδειγμα τα δομημένα ομόλογα, τα παράγωγα προϊόντα, ο τζόγος, τα νόμιμα και παράνομα στοιχήματα και άλλα απατηλά και πολυσύνθετα προϊόντα. Μέσα στο όλο πλέγμα της οικονομικής ζωής και δράσης, η απάτη έγινε ο κανόνας και η εντιμότητα η εξαίρεση. Επόμενο ήταν να ανθίσει και η οικονομική εγκληματικότητα και το «βρώμικο χρήμα» να κάνει συνεχείς υπόγειες διαδρομές, μέχρις ότου επέλθει η κάθαρσή του. Σ’ αυτό το περιβάλλον εύκολο είναι να πολλαπλασιάζονται οι «εραστές του εύκολου κέρδους» και οι κάθε λογής αεριτζήδες και «νταβατζήδες», που πότισαν την κοινωνία με ισχυρές δόσεις διαφθοράς. Η ηθική υπό την ευρεία έννοιά της έγινε ταυτόσημη με την αφέλεια, την ασχετοσύνη και γιατί όχι και με τη βλακεία! Και φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που η οικονομική δραστηριότητα φτάνει σ’ αυτό το σημείο κατάπτωσης. Η ιστορία του οικονομικού βίου του ανθρώπου διδάσκει ότι ο «Homo economicus» είναι επιρρεπής στην εξαπάτηση όταν υπάρχει ηθική χαλάρωση των κοινωνιών.

Το πρόβλημα είναι γνωστό. Το ερώτημα είναι εάν υπάρχουν περιθώρια ανάκαμψης. Με λίγα λόγια μπορούμε να περιφρουρήσουμε τα περιουσιακά στοιχεία και τα χρήματα του Δημοσίου; Μπορούμε να περιορίσουμε τις παντοειδείς δραστηριότητες του κερδοσκοπικού κεφαλαίου, των «νταβατζήδων» και των αεριτζήδων;

Μπορούμε να φέρουμε την «καθαρότητα» στις συναλλαγές και γενικά στην οικονομική δραστηριότητα; Δεν είναι εύκολο, καθώς οι κοινωνίες έχουν σφιχτά αγκαλιάσει την κατάσταση αυτήν! Κι αυτό δεν είναι προς τιμήν μας.

Ο ηθικός επανεξοπλισμός των κοινωνιών κάτω από τις σημερινές συνθήκες είναι έργο κατ’ εξοχήν επίπονο και μακράς διάρκειας. Απαιτεί σκληρά μέτρα που θα εφαρμοστούν από κρατικό μηχανισμό αδιάφθορο και αδέσμευτο. Και επειδή «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι» θα πρέπει η εξυγίανση να αρχίσει από τους κομματικούς μηχανισμούς και από τον κρατικό μηχανισμό που είναι υπόδουλος στη διαπλοκή. Έξω από τον κρατικό μηχανισμό οι κομματικά και ηθικά διαβρωμένοι. Έξω από τα κόμματα οι διαπλεκόμενοι και οι προστάτες του κερδοσκοπικού κεφαλαίου. Μακριά από τον δημόσιο κορβανά οι «νταβατζήδες», οι αεριτζήδες, τα «παπαγαλάκια», οι διαφημιστές, οι σύμβουλοι και όλα τα αρπακτικά. Η καθαρότητα να κυριαρχήσει στις πάσης φύσεως συναλλαγές του κράτους. Να παύσει το κράτος να εκδίδει πιστωτικούς τίτλους ύποπτης καθαρότητας, ώστε να μην αναγκάζεται να καταφεύγει στα κερδοσκοπικά κεφάλαια και στις διάφορες εταιρείες συμβούλων, χρηματιστών και λοιπών υποστηρικτών του φαύλου συστήματος. Γενική εφαρμογή του «πόθεν έσχες»… Κατάργηση του τραπεζικού απορρήτου. Κατάργηση των μηχανισμών που προστατεύουν το βρώμικο χρήμα. Σύνταξη κώδικα οικονομικού εγκλήματος και καθιέρωση αυστηροτάτων ποινών για τη διάπραξη οικονομικών εγκλημάτων. Σε περιόδους έξαρσης της εγκληματικότητας απαιτούνται δρακόντεια μέτρα. Διαφορετικά οι εγκληματίες αποθρασύνονται. Δήμευση των περιουσιακών στοιχείων που αποδεδειγμένα αποκτώνται με βρώμικο χρήμα. Πολλά μέτρα μπορούν να ληφθούν εάν θελήσουμε να πετύχουμε την κάθαρση.

Όμως η απάτη έχει οργανωθεί και δεν είναι εύκολο να χτυπηθεί. Η «Διεθνής της Απάτης» έχει πανίσχυρους προστάτες. Και όλοι μαζί θα αντιδράσουν βίαια. Οι συνασπισμένες δυνάμεις της διαφθοράς δεν θα ανεχθούν να χάσουν τα χρυσωρυχεία που ανακάλυψαν και τα εκμεταλλεύονται βάναυσα. Είπαμε «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Όποιος αναλάβει μια προσπάθεια ηθικού επανεξοπλισμού είναι βέβαιο ότι θα συντριβεί. Θα έχει όμως ρίξει τους πρώτους σπόρους της κάθαρσης.