Σημεία των καιρών

Ανήκει στην ίδια τη δημοκρατία, η οποία στην περίπτωση αυτή είναι πάντα απούσα. Δεν επιτελεί το χρέος της απέναντι στον Παναγούλη, ο οποίος δεν έχει αυτή την ανάγκη. Η ανάγκη αφορά στη δημοκρατία στο να δίνει πρότυπα στις νέες γενιές για να μαθαίνουν πώς να υπερασπίζονται τους δημοκρατικούς θεσμούς, όταν αυτοί καταργούνται ή όταν υπονομεύονται, ακόμα και όταν νοθεύονται.

Η μνήμη έχει τα ευεργετικά, για το έθνος και τον λαό, για το πολίτευμα αποτελέσματα, όταν είναι συλλογική. Και η συλλογικότητα εκφράζεται μέσα από θεσμοθετημένες εκδηλώσεις δημόσιου χαρακτήρα, απέναντι σε σύμβολα τα οποία σηματοδοτούν ηθικές, πολιτικές, κοινωνικές και ιστορικές αξίες διαχρονικού χαρακτήρα. Τι κάνει για την ανάδειξη αυτών των αξιών η δημοκρατία; Είναι τόσο «ανήμπορη» και δεν μπορεί να συλλάβει τα μεγάλα μηνύματα που έρχονται από το φωτεινό παρελθόν; Αδυνατεί (ή μήπως αρνείται;) να τα μετουσιώσει σε απτά παραδείγματα για τις νέες γενιές, με τις οποίες «φιλοδοξεί» να οικοδομήσει το μέλλον;

Όταν η πολιτεία αρνείται να αναδείξει τα φωτεινά σύμβολα της ιστορίας, τότε είναι κατώτερη των περιστάσεων, αλλά και εκτός ιστορικού προορισμού. Να γιατί φτάσαμε στην εποχή της παρακμής, η οποία χαρακτηρίζεται από τον «ρεπουσισμό», ένα θλιβερό φαινόμενο συνειδητής στρέβλωσης των ιστορικών γεγονότων και κατευθυνόμενης διαστρέβλωσης της εθνικής συνείδησης. Το εθνικό, το πατριωτικό φρόνημα των Ελλήνων σφυρηλατείται με την ιστορική μνήμη, την ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό μας. Όλα αυτά συγκροτούν την εθνική συνείδηση, η οποία είναι το σημαντικότερο όπλο αμύνης. Ένα όπλο τόσο πανάρχαιο όσο και σύγχρονο, ένα όπλο που δεν απαιτεί δαπάνες για να αποκτηθεί, είναι αυτοφυές και δεν χρειάζεται «ανταλλακτικά». Αυτό το όπλο είναι το εθνικό φρόνημα, είναι η ψυχή των Ελλήνων. Με αυτό το όπλο (την ψυχή) οι Έλληνες άντεξαν στους σκοτεινούς αιώνες της δουλείας, αλλά και με αυτό το όπλο δημιούργησαν τον απαράμιλλο πολιτισμό τους. Και αυτόν τον ηθικό και ιστορικό οπλισμό κάποιοι θέλουν να τον εξουδετερώσουν. Γιατί γνωρίζουν οι θεωρητικοί της παγκοσμιοκρατίας ότι μαζί με την εξουδετέρωσή του εξουδετερώνεται και το έθνος των Ελλήνων. Και σ’ αυτή τους την επιδίωξη βρίσκουν πρόθυμους γραικύλους όπως πάντα δυστυχώς συνέβαινε στην ιστορία.

Οι Έλληνες δεν φοβούνται να διακηρύττουν τον πατριωτισμό τους, γιατί δεν διακατέχονται από «συμπλέγματα».

Καμαρώσαμε, ζηλότυπα, τον εθνικό λόγο, ναι εθνικό λόγο του Σαρκοζί και λυπούμαστε, που δεν ακούμε τον ίδιο λόγο από δικούς μας ηγέτες.

Όμως είτε όλα αυτά είναι σημάδια παρακμής είτε αποτελούν μεθοδεύσεις «τρίτων», επιβάλλουν την ανάγκη ενός νέου πατριωτικού, κοινωνικού και δημοκρατικού πολιτικού κινήματος, για την ανόρθωση ιστορικών αξιών, για την ανακοπή της συνεχούς φθοράς και διαφθοράς των δημοκρατικών θεσμών, για τη σφυρηλάτηση της κοινωνικής συνοχής και της κοινωνικής Αλληλεγγύης μέσα από μια δικαιότερη διανομή του εθνικού πλούτου. Εάν γινόταν «εντιμότερη κλοπή» του δημοσίου πλούτου, κανένας Έλληνας δεν θα ήταν φτωχός.

ΥΓ.: Αγαπητέ αναγνώστη, τα έγραψα όλα αυτά, γιατί αποτελούσαν αρχές και αξίες στις οποίες πίστευε ο Αλέκος Παναγούλης.