Ηomo viae Valaoritu…
Πρώην και νυν στελέχη των κομματικών μηχανισμών που πλαισιώνουν τον κρατικό μηχανισμό με πλουσιοπάροχο σίτιση στο δημόσιο πρυτανείο, ευθύς ως το κόμμα καταλάβει την εξουσία, «μεταπράτες» πολυεθνικών εταιρειών που προσβλέπουν στις κρατικές προμήθειες και την άντληση, ακόπως και αχρεωστήτως, της «μερίδας του λέοντος», της κακοήχως ονομαζόμενης «μίζας», για την προσφορά των υπηρεσιών τους, φερέλπιδες πολιτικοί, που αναζητούν «κοινωνικό προφίλ», δημοσιογράφοι και άνθρωποι των Μίντια, που επιδίδονται στην «ψαρική» των… πληροφοριών, καλλίπυγοι νεαρές σε αναζήτηση της «τύχης», σκιές του «βαθέος κράτους» και των σκοτεινών υπηρεσιών, «επιχειρηματίες» με λαμέ γραβάτα και αμφίεση κατά προτίμηση Boss και άλλα συναφή «άνθη του κακού» κατά την μπωντλερική αντίληψη και περιγραφή.
Homo viae Valaoritu… Στα καφέ του πεζόδρομου από πρωίας έως εσπέρας απεικονίζεται η βασική αλλαγή της «δεδομένης» φυσιογνωμίας του νεοέλληνα «ατσίδα», ως κορύφωση μιας μακράς διαδικασίας αθροιστικών αλλαγών μέσα από τις νέες συνθήκες της ακατάσχετης κατανάλωσης και της μηδενικής παραγωγής!
Homo viae Valaoritu… Η μήτρα κοινωνικών γεγονότων, η οποία «επιτάσσει» την… αναγκαιότητα του συμβιβασμού των ατόμων σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής, προκειμένου να επιπλεύσουν με την καταβολή ελάχιστης προσπάθειας και την προσμονή του μέγιστου κέρδους.
Homo viae Valaoritu… Η μήτρα στην οποία επωάζονται, σε μικρογραφία μεν, αλλά ουσία, η επιστήμη, ο «πολιτισμός», οι πολιτικές διεργασίες, η οικονομία, η ανάπτυξη της πλουτοκρατίας, η ανταγωνιστική διάσταση της αμυντικής δημοκρατίας, η πολύπλευρη ανάπτυξη της αυταρχικής εξουσίας, ο κλονισμός των παραδοσιακών πεποιθήσεων και κέντρων εξουσίας…
Homo viae Valaoritu… Δεν διαλογίζεται ούτε βασανίζει τη σκέψη του με το κρίσιμο ερώτημα της εποχής μας: πώς να ερμηνεύσουμε και να ανασυγκροτήσουμε την κοινωνική ζωή, την οικονομία σε όλες τις κοινωνικές εκφάνσεις της, ώστε να αποτελέσουν τη βάση μιας καλύτερης ζωής για τους Νεοέλληνες και να μην υπερισχύουν τα άνομα και καταστρεπτικά στοιχεία της «ανθρώπινης φύσης».
Homo viae Valoritu… Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, σε ανάλογη εικόνα η Γαλάτεια Καζαντζάκη, είχε ανακράξει: «Κοινωνία, εικόνα σου είμαι και σου μοιάζω». Διαχρονική δικαίωση.
Ο αφελής ατομισμός του «ανθρώπου της οδού Βαλαωρίτου» στη σκέψη, τις ενέργειες, την κοινωνική συμπεριφορά είναι άραγε απότοκος της «παράδοσης» μέσα στην οποία αναπτύσσεται η νεοελληνική κοινωνία; Η ατομική ύπαρξη δεν είναι ούτε χρονικά πρότερη ούτε ηθικά κατώτερη από την κοινωνική. Υπάρχουν πάντα και οι δύο, η μία δίπλα στην άλλη, ως παραπληρωματικές όψεις του ίδιου νομίσματος.
Ο ιός του homo viae Valaoritu δεν παρουσιάζεται απομονωμένος στο γνωστό πεζόδρομο της Αθήνας, συναντάται σε αντίστοιχους χώρους στο σύνολο των αστικών κέντρων της χώρας και προσβάλλει τον πυρήνα αξιών, πεποιθήσεων, στόχων και τρόπου ζωής των Νεοελλήνων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο προσλαμβάνει τεράστια σημασία για την εξέλιξη αυτής της χώρας, γιατί αποτελεί το πρότυπο και τον «καθοδηγητή» συμπεριφοράς των ατόμων και συντελεί καθοριστικά στη διαμόρφωση μιας «φιλοσοφίας» ζωής και δράσης!
Ο homo viae Valaoritu, δυστυχώς, επιβεβαιώνει την παρατήρηση ευρωπαίου περιηγητή του 17ου αιώνα, ο οποίος στις αναμνήσεις του έδωσε την ακόλουθη εικόνα για τη χώρα μας: «Ελλάδα, είναι μια χώρα ορεινή και κρημνώδης, όπου οι μισοί κάτοικοι προσφέρουν καφέ στους άλλους μισούς!..».
Το κοινωνικό σύμπλεγμα του homo viae Valaoritu κατατρύχει το σύνολο, σχεδόν, των εκφάνσεων των δραστηριοτήτων της κοινωνίας μας και πειθαναγκάζει σε προσαρμογή και την πολιτική δραστηριότητα. Η λεγόμενη «ελίτ» δίδει καθημερινώς τα διαπιστευτήριά της στον «διάσημο» πεζόδρομο της πρωτεύουσας!
Μέσα στα όρια της σκέψης και των ενεργειών του homo viae Valaoritu, αυτή η «ελίτ» βρίσκει σταθερότητα, ενώ έξω απ’ αυτήν αισθάνεται φοβερές πιέσεις…
Βεβαίως σε διαφορετικές συνθήκες, οι οποίες προϋποθέτουν «ελίτ οδηγό» και όχι «ελίτ» ρυμουλκούμενη και συρόμενη, προκύπτουν διαφορετικά κοινωνικά πλαίσια (διαφορετικοί «τύποι κοινωνίας»), δημιουργούνται διαφορετικοί «τύποι προσωπικότητας», ατομικής και συλλογικής, και αναμφιβόλως, άλλοι τύποι ατομικής και συλλογικής εμπειρίας και συμπεριφοράς.
Με βάση την αρχή ότι μία κοινωνία είναι ένα σύστημα αλληλοσυνδεομένων γεγονότων, είναι η αθροιστική ιστορική δημιουργία μίας κοινότητας ανθρώπων, ο homo viae Valaoritu κινείται εκτός του πλαισίου αυτού του «κοινωνικού νόμου», και αυτό δεν παρέρχεται χωρίς συνέπειες. Και μάλιστα όταν παροράται η φιλοσοφία αυτού του «νόμου»: Πρέπει να δίνουμε πάρα πολλή σημασία όχι στο να κατακτούμε την ευμάρεια, παντί τρόπω, αλλά να διάγουμε βίο έντιμο.