Αποχωρεί ο Τόνι Μπλερ

Η αποχώρηση του Μπλερ συμπίπτει με την πτώση της δημοτικότητάς του στο χαμηλότερο σημείο. Δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε στον «Ομπσέρβερ» δείχνει ότι μόνο το 6% των Βρετανών τον θεωρούν αξιόπιστο, ενώ το 43% τον χαρακτήρισε αναξιόπιστο. Αυτό μάλιστα συμβαίνει τη στιγμή που ο Μπλερ με την περυσινή του νίκη κατέκτησε ένα ιστορικό ρεκόρ: είναι ο μοναδικός ηγέτης των Εργατικών που κέρδισε τρεις συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις.

Είναι ο άνθρωπος δε που εισήγαγε για πρώτη φορά τη δεξιά μετάλλαξη των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Ευρώπης, με τη βοήθεια του «τρίτου δρόμου». Αυτό ωστόσο που βαραίνει με τον πιο αρνητικό τρόπο στη συνείδηση των περισσότερων Βρετανών, και όχι μόνο, δεν είναι τα αναμφισβήτητα χαρίσματα που διέθετε. Είναι το γεγονός ότι ο Μπλερ παρέσυρε την Αγγλία σε δύο καταστροφικούς πολέμους, στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, που δεν έχουν ημερομηνία λήξης.

Η πλήρης συστράτευση του Μπλερ με τους Αμερικανούς (σε βαθμό ώστε ακόμη και τώρα σε όλους τους απολογισμούς του έργου του να τον συνοδεύει ο καθόλου τιμητικός χαρακτηρισμός «σκυλίτσα του Μπους») έγινε παρά τη θέληση των Άγγλων και εις βάρος όχι μόνο της διεθνούς νομιμότητας, αλλά επίσης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών στο εσωτερικό της Αγγλίας. Τα εκατομμύρια (!) που διαδήλωναν στους δρόμους του Λονδίνου πριν από τέσσερα χρόνια και οι αλλεπάλληλες αμφισβητήσεις της πολιτικής του στο εσωτερικό των Εργατικών συνετέλεσαν ώστε η δημόσια εικόνα του να υποστεί συντριπτικό πλήγμα και τα ποσοστά δημοτικότητάς του να μην ανακάμψουν ποτέ.

Δεν ήταν όμως η πρώτη φορά που ο Μπλερ έπαιρνε το όπλο του, οδηγώντας την Αγγλία σε τόσο επικίνδυνους τυχοδιωκτισμούς, που ούτε η Θάτσερ είχε φανταστεί.

Μόλις λίγα χρόνια μετά τη σαρωτική του εκλογή, το 1997, ο Μπλερ μαζί με άλλες σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις της Ευρώπης αιματοκυλούσε τα Βαλκάνια, δίνοντας μάλιστα στον γκαγκστερισμό του και θεωρητική υπόσταση. Όπως είχε πει σε μια ομιλία του το 2004, «πριν από την 11η Σεπτέμβρη είχα ήδη προσεγγίσει μια διαφορετική φιλοσοφία στις διεθνείς σχέσεις από την παραδοσιακή που κυριαρχούσε με τη Συνθήκη της Βεστφαλίας το 1648 – συγκεκριμένα, ότι οι εσωτερικές υποθέσεις μιας χώρας αφορούν την ίδια και δεν επεμβαίνεις παρεκτός κι αν σε απειλεί ή παραβιάζει μια συνθήκη ή ενεργοποιεί μια συμμαχική υποχρέωση»!

Τα δόντια του λοιπόν ο Μπλερ τα είχε δείξει πολύ πριν από την εισβολή στο Ιράκ.