Χάνουμε τον στόχο…

Δεν λέει κανείς ότι η υπόθεση των ομολόγων δεν είναι σοβαρή. Και δεν πρέπει να αποδοθούν ευθύνες. Από κει και πέρα όμως δεν μπορεί να μονοπωλεί δύο μήνες τώρα τη ζωή του τόπου. Και κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση να μην ασχολούνται με τίποτε άλλο. Λες και δεν υπάρχουν προβλήματα. Ότι όλα έχουν λυθεί. Και το μόνο που έχει απομείνει είναι τα δομημένα ομόλογα. Μακάρι τα ποσά που υπολογίζεται ότι κάποιοι άρπαξαν να ήταν τα μόνα που έχασε η χώρα…

Εδώ ληστεύεται ο κοσμάκης από την ασυδοσία που υπάρχει στην αγορά και ο καθένας πουλάει σʼ όποια τιμή θέλει. Και από πλευράς ποιότητας ένας Θεός ξέρει. Ρουτίνα έχουν γίνει οι διαρρήξεις, άφαντη η Αστυνομία από τις γειτονιές, οι ουρές παντού, στο Δημόσιο σε αντιμετωπίζουν σαν ιθαγενή, στα νοσοκομεία τα προβλήματα ίδια με χθες, τίποτε δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο και ζηλεύεις όσους βρίσκονται στο εξωτερικό, για το πώς λειτουργεί εκεί το κράτος. Και διερωτάσαι τι φταίει; Κανένας δεν έχει την αγωνία να αφήσει το όνομά του; Και δεν χρειάζεται να τετραγωνίσεις τον κύκλο, να είσαι διάνοια, απλό μυαλό, κοινός νους λείπει.

Ώρες ώρες πικραίνεσαι. Μας χάρισε ο Θεός έναν πανέμορφο έναν ευλογημένο τόπο, χωρίς τυφώνες, τσουνάμια, ηφαίστεια, κι όμως δεν μπορούμε να βάλουμε μια τάξη. Ελάχιστα να γίνουν, θα ‘μαστε παράδεισος…

Δεν λέμε ότι δεν έχει γίνει τίποτε. Δεν ξεχνάμε πώς ήμασταν το ’50 και το ’60, αλλά έχεις το παράπονο ότι θα μπορούσε όλα να ήταν καλύτερα, με λιγότερα προβλήματα, αρκεί η ηγεσία να δούλευε όπως δουλεύει ένας οικογενειάρχης, ένας μαγαζάτορας…

Αυτά σκέπτεσαι και λες έχουμε την πολυτέλεια, μας περισσεύει χρόνος για να τον σπαταλάμε, όπως συνέβη το πρωί της Πέμπτης;