Οι μύθοι της ελληνικής οικονομίας

Ένας από τους προσφιλέστερους μύθους θέλει τους έλληνες εργαζόμενους να εργάζονται λίγο. Ωστόσο, πρόσφατα επίσημα στοιχεία της Eurostat αποδεικνύουν το αντίθετο, ότι ο μέσος έλληνας εργαζόμενος εργάζεται περισσότερες ώρες την εβδομάδα από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους.

Άλλος μύθος είναι το υψηλό εργατικό κόστος. Το μοναδιαίο κόστος εργασίας στην Ελλάδα είναι το χαμηλότερο στην ΕΕ των 15. Ιδίως τα τελευταία 20 χρόνια καταγράφεται μείωση του κόστους εργασίας της τάξης του 25%. Η σημαντική αυτή μείωση του κόστους εργασίας καταρρίπτει τον μύθο ότι οι χαμηλοί μισθοί αυξάνουν τον βαθμό ανταγωνιστικότητας των οικονομιών. Την ίδια στιγμή, την τελευταία δεκαετία η κερδοφορία στην Ελλάδα αυξήθηκε με ρυθμό, σχεδόν, διπλάσιο του αντίστοιχου μέσου της ΕΕ: 23% έναντι 12%.

Προσθέτω άλλον έναν μεγάλης κυκλοφορίας μύθο, ότι οι Έλληνες πληρώνουν πολύ υψηλούς φόρους λόγω του μεγέθους του κράτους. Η συνολική φορολογική επιβάρυνση στην Ελλάδα, ως ποσοστό στο ΑΕΠ, είναι χαμηλότερη σε σύγκριση με τον αντίστοιχο μέσο όρο του ΟΟΣΑ και χαμηλότερη, επίσης, από τον μέσο όρο της ΕΕ των 15. Ενώ η φορολογία επί του εισοδήματος στην Ελλάδα αντιπροσωπεύει μόνο το 23,3% των συνολικών φορολογικών βαρών. Ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ είναι 34,4% και της Ε.Ε. των 15 33,2% αντίστοιχα. Ακόμη στην Ελλάδα ο συντελεστής φορολόγησης της περιουσίας είναι και αυτός χαμηλότερος.

Επίσης να αναφερθεί η εμμονή της ελληνικής εργοδοσίας στην ανάγκη επίτευξης μεγαλύτερης ευελιξίας στην αγορά εργασίας της χώρας μας, επειδή δήθεν υστερούμε σε σχέση με τις άλλες ανεπτυγμένες οικονομίες. Ποια άλλη, σχετικά αναπτυγμένη οικονομία θα μπορούσε να παραβγεί την ελληνική σε βαθμό ευελιξίας, όταν η χώρα μας διαθέτει ποσοστό περίπου τριπλάσιο αυτοαπασχολουμένων σε σύγκριση με το αντίστοιχο μέσο της ΕΕ.; Όταν καταγράφει το υψηλότερο ποσοστό παραοικονομικής δραστηριότητας, μέσα στο επίσημο ΑΕΠ της; Όταν το ύψος της φοροδιαφυγής συναγωνίζεται το επίσημο ΑΕΠ της, καθώς 4 στους 10 επιχειρηματίες φοροδιαφεύγουν; Όταν μόλις το 14% των φορολογουμένων πληρώνει το 82,25% του συνόλου των άμεσων φόρων και όταν σύμφωνα με εκτιμήσεις, ο αριθμός των ανασφάλιστων εργαζομένων της αγγίζει το 1,1 εκατομμύριο; Όμως το πιο επικίνδυνο, που δεν λαμβάνεται όμως υπόψη από τους ακραίους νεοφιλελεύθερους είναι το γεγονός ότι οι πραγματικοί μισθοί αυξάνονται με ρυθμό βραδύτερο από όσο η παραγωγικότητα της εργασίας, με αποτέλεσμα ένα σημαντικό τμήμα των κερδών να προέρχεται από καθαρή εκμετάλλευση των εργαζομένων. Οι μύθοι είναι, πράγματι, ανεξάντλητοι και συχνά αλληλοσυμπληρούμενοι. Λ.χ. άλλος μύθος υποστηρίζει ότι οι μισθοί στην Ελλάδα είναι χαμηλοί, επειδή η παραγωγικότητα των εργαζομένων είναι χαμηλή. Τίποτε πιο λανθασμένο από την παρατήρηση αυτή, δεδομένου ότι η παραγωγικότητα κατ’ απασχολούμενο ανέρχεται περίπου στο 90% του αντίστοιχου μέσου ευρωπαϊκού των 15, ενώ το ΑΕΠ ανά κάτοικο στο 73%, ο μέσος μισθός μόνο στο 48%, αντίστοιχα και το κόστος ζωής στο 78% του αντίστοιχου μέσου της ΕΕ των 15. Η πραγματικότητα είναι ότι οι μισθοί στην Ελλάδα είναι οι χαμηλότεροι της ΕΕ των 15, με μόνη εξαίρεση την Πορτογαλία, ενώ ταυτόχρονα η Ελλάδα καταγράφει το υψηλότερο ποσοστό εργαζομένων πενήτων και το υψηλότερο ποσοστό νοικοκυριών κάτω από το όριο της φτώχειας. Η χώρα μας, όμως, διαθέτει κι άλλη μια αρνητική πρωτιά. Οι Έλληνες εργαζόμενοι συνταξιοδοτούνται σε ηλικία μεγαλύτερη από την αντίστοιχη όλων των χωρών-μελών της ΕΕ των 15, ενόσω η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απαιτεί ακόμη μεγαλύτερη αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης.

Η χαμηλή ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας δεν οφείλεται σε καμία περίπτωση στο υψηλό κόστος ή στη χαμηλή παραγωγικότητα της εργασίας. Οι μεταρρυθμίσεις που αποφασίζονται και διενεργούνται έχουν ως σαθρή βάση παρόμοιους μύθους και επιδεινώνουν τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Είναι λοιπόν επείγουσα η ανάγκη προσαρμογής της εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής στις πραγματικές συνθήκες της ελληνικής οικονομίας.