τρίτο μάτι

Πρόκειται για τη δημοσκόπηση της «Κάπα Research» που δημοσιεύθηκε την επέτειο της απριλιανής δικτατορίας στο «Βήμα» -στη ναυαρχίδα της Αντίστασης… Και που σημαντικότερη αποκάλυψή της είναι η συγκριτική επιείκεια με την οποία εντυπωσιακό ποσοστό της κοινής γνώμης κρίνει σήμερα την επονείδιστη χούντα των συνταγματαρχών – φυσικά με την εμπειρία της σημερινής «δημοκρατίας» μας: Το σχεδόν 51% αποφαίνεται ότι η περίοδος της δικτατορίας είχε και οφέλη για τη χώρα… Γιατί η έκπληξη;
Το 54,5% των Ελλήνων δεν είναι καθόλου ή πολύ λίγο ικανοποιημένοι από τον τρόπο που λειτουργεί η δημοκρατία στον τόπο τους. Αποκαλύπτονται και προβληματιζόμενοι με πιθανά υποκατάστατα: Το 46,8% θα προτιμούσε προεδρευομένη, με πρόεδρο εκλεγόμενο από τον λαό (αντί μόνο του 33,9% που συμβιβάζεται με το σημερινό σύστημα). Ένα επιπλέον 11,6% προτιμά τη βασιλευομένη (με βασιλιά χωρίς εξουσίες). Δηλαδή περίπου τα δύο τρίτα του πληθυσμού έχουν στρέψει τη ράχη στο ολετήριο θέατρο της κομματοκρατίας και τελούν σε θολή αναζήτηση κάποιας εξόδου.
Καμιά συγκίνηση ή αντίδραση της πολιτικής ή της «πνευματικής» ηγεσίας. Η πρώτη απορροφημένη στο μέτρημα των ποσοστών ενοχής στη διακομματική λεηλασία των ταμείων συντάξεων. Η δεύτερη απερίσπαστη στο προσοδοφόρο «επιστημονικό» έργο της του αφελληνισμού και της ιστορίας…

***
Έγραψε ο κ. Αντώνης Διαμαντάρης, εκδότης (πρώην λογιστής) του «Εθνικού Κήρυκα της Νέας Υόρκης», στο κύριο άρθρο του την περασμένη Κυριακή, ότι οι ΄Ελληνες στη μητέρα πατρίδα όπως και η ομογένεια στην Αμερική υποδέχθηκαν με ανακούφιση το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου…
Ε και τι τρέχει. Παύει μ’ αυτό ο κ. Διαμαντάρης να είναι «φάρος για την ομογένεια», όπως δήλωσε και ο κ. Τραγάκης (αντιπρόεδρος Βουλής και πρόεδρος εξεταστικών επιτροπών παραγραφής, απαλλαγής και ενταφιασμού), στην πρόσφατη εκεί επίσκεψή του. Φάρος πράγματι ο υμνητής της χούντας, στενός οικογενειακός φίλος στυλοβατών της σημερινής μας δημοκρατίας, υποχρεωτικός σταθμός προσκυνήματος πλείστων πολιτικών επισκεπτών στις ΗΠΑ, χρήσιμος -υποθέτουν- για την εξασφάλιση «συναντήσεων» και απαραίτητος προσκεκλημένος στις δεξιώσεις και τα γεύματα που παραθέτουν.
Κοντολογίς, ένας απόδημος πολιτικός θεσμός. Ενώπιον του οποίου οι δημοκρατικές ευαισθησίες υποκλίνονται…

Αποκαλυπτικοί ευσεβείς
πόθοι και παραισθήσεις
Έκπληξη και ευφορία την προπερασμένη Παρασκευή στο Πεντάγωνο, μαθαίναμε τη Δευτέρα από την «Ελευθεροτυπία». Τα ραντάρ είχαν καταγράψει μόλις δύο παραβιάσεις τουρκικών μαχητικών, μία μόνο αερομαχία και καμιά υπέρπτηση. Και να οι βαθυστόχαστες αναλύσεις «αξιωματούχων» της άμυνας. ΄Οτι πρόκειται για τους καρπούς της επίσκεψης του φίλου Γιασάρ (Μπουγιούκανιτ) στη Θεσσαλονίκη (αφού, όπως εδήλωσε εκεί την Τετάρτη, «όλα γίνονται κατόπιν δικών του διαταγών»). Και ότι να η απόδειξη του πόσο χρήσιμη είναι η καλή επικοινωνία μεταξύ των ενόπλων δυνάμεων των δύο χωρών. Κυριακή κοντή γιορτή. Την Τρίτη το όνειρο διαλύθηκε με αερομαχίες και τα τουρκικά έφθασαν μέχρι τη Μύκονο…
Αν και οι στρατιωτικοί αξιωματούχοι έτσι αρμενίζουν στον γιαλό του Αιγαίου, τότε…

***
Ίδιοι ευσεβείς πόθοι και προσδοκίες, της πολιτικής τώρα ηγεσίας, με την ελπιζόμενη εκλογή του φίλου Αμπντουλάχ (Γκιουλ) στην προεδρία της τουρκικής «δημοκρατίας» (αν δεν γίνει το «νομικό πραξικόπημα», με την παρερμηνεία του Συντάγματος, περί δήθεν υποχρεωτικής απαρτίας των δύο τρίτων στην εθνοσυνέλευση). ΄Ετσι ο φίλος Ερντογκάν, που θα ελέγχει και τις εξουσίες της προεδρίας (διορισμοί δικαστικών και ανωτέρων κρατικών λειτουργών, έλεγχος στα πανεπιστήμια και επιλογή του αρχηγού του ΓΕΕΘΑ) θα χειραφετηθεί από την κηδεμονία της στρατο-γραφειοκρατίας και θα μπορέσει πια να ανταποκριθεί στα φιλικά μας αισθήματα και τις ατέρμονες παραχωρήσεις μας σε Κύπρο, Αιγαίο και Θράκη. Βαυκαλίζονται…
Ξένοι και tούρκοι αναλυτές στην Άγκυρα και διεθνή ινστιτούτα δεν διαβλέπουν παραλλαγές στην εθνική στρατηγική της Τουρκίας, προβλέπουν συνέχιση της φροντίδας κατευνασμού της στρατοκρατίας και περιορισμού πιθανών προστριβών στα ήσσονος σημασίας και δημαγωγικού συμβολισμού όπως το ζήτημα της μαντίλας.
Οι αμετανόητες και πεισματικές αυταπάτες και παραισθησιακές οπτασίες του φοβικού συνδρόμου, για εξευρωπαϊσμό του αρπακτικού Αττίλα, προορίζονται να διαψευσθούν και πάλι, μετά και τις βουλευτικές
εκλογές του Ιουνίου.

Σημίτης, Πάγκαλος,
Γιώργος και Άκης
Ο θίασος της ιλαροτραγωδίας των S 300, που παίχθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου στις 17 Δεκεμβρίου 1998, όπως την περιγράφει ο τέως πρόεδρος Κληρίδης στο νέο βιβλίο του. Όλοι τους αντιτάχθηκαν στην εγκατάσταση των πυραύλων στην Κύπρο
-έστω και κλειδωμένων σε κιβώτια, «σαν διαπραγματευτικό χαρτί». Ακόμη και ο αρειμάνιος Άκης.
Που την προηγουμένη διαμήνυε στον Κληρίδη, με μαντατοφόρο, ότι θα στηρίξει την εγκατάστασή τους στην Κύπρο. Μάταια επικαλέσθηκε ο Κληρίδης την ομόφωνη (με μια επιφύλαξη) απόφαση των κυπριακών κομμάτων. Μάταια επισήμανε τη ζωτική ανάγκη θωράκισης της άμυνας του νησιού και τον κίνδυνο να κλονισθεί το φρόνημα του κυπριακού ελληνισμού. Ανένδοτοι στις εκκλήσεις του, οι ως άνω αυθεντικοί ερμηνευτές των εθνικών συμφερόντων αποφάνθηκαν αμετάκλητα: Στην Κρήτη (και σε κιβώτια). Επειδή, όπως εξήγησε ο Πάγκαλος και οι άλλοι, πώς θα αντιμετώπιζαν τους ξένους συναδέλφους τους;…
Αλλά η ιστορία συνεχίζεται…

***
… Mε τη CIA να διακηρύσσει, σε έκθεσή της (μετά τον περίεργο αυτόν αμερικανό διπλωμάτη ονόματι Κάντριμαν που περιόδευσε στην περιοχή) ότι η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης είναι τουρκική. Και να απορεί γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει την εθνότητά της επικαλούμενη κάποια Συνθήκη.
Η CIA της φάμπρικας των εκθέσεων για όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ και για συνεργασία του με την Αλ Κάιντα, που κράδαινε ο Μπους κηρύσσοντας πόλεμο για να σώσει τον κόσμο και τη Δημοκρατία…
Βέβαια εμείς είμαστε άλλο. Είμαστε «στρατηγικοί και ιδεολογικοί εταίροι», όπως διακήρυξε και η υπουργός μας των Εξωτερικών στην Ουάσιγκτον…

***
Και η δήλωση της χρονιάς. Από τη συνέντευξη της ίδιας υπουργού στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»:
«Η πολιτική δεν είναι πασαρέλα…»
Προσφέρεται και σε ανάλυση…
Διεθνείς παράφρονες
και γελωτοποιοί
Μετάφραση από την «Γκάρντιαν», εφημερίδα της Βρετανίας, συμμάχου των ΗΠΑ στον πόλεμο του Ιράκ, φύλλο 21-4-2007:
«Μετά τη σφαγή από αυτοκίνητο-βόμβα, με 200 νεκρούς στη Βαγδάτη, ο αρχηγός της δημοκρατικής πλειοψηφίας στη Γερουσία Χάρι Ριντ επισκέφθηκε το φρενοκομείο που είναι γνωστό ως Λευκός Οίκος για να πληροφορήσει τον κορυφαίο του τρόφιμο ότι ο «πόλεμος χάθηκε”. Αναφέρθηκε στην αποκορύφωση της βίας στη Βαγδάτη ως απόδειξη ότι η αμερικανική στρατηγική έχει πλέον χρεοκοπήσει…»
Τελευταίο εφεύρημα αυτής της στρατηγικής η ανέγερση τείχους πέντε χιλιομέτρων και ύψους τεσσάρων μέτρων στην καρδιά της πρωτεύουσας, για να σταματήσει, υποτίθεται, τις φονικές συγκρούσεις σιιτών και σουνιτών. Προκαλεί καθημερινές διαδηλώσεις και στις δύο πλευρές, επικρίνεται από τα αμερικανικά ΜΜΕ γιατί θυμίζει το τείχος του Βερολίνου και της Παλαιστίνης και αποδοκιμάσθηκε και από τον εγκάθετο πρωθυπουργό του Ιράκ. Αλλά εξακολουθεί να χτίζεται, τη νύχτα, υπό το φως προβολέων των τανκ…
Ψήφισμα της δημοκρατικής πλειοψηφίας θέτει προθεσμία ως τον Οκτώβριο για την έναρξη αποχώρησης των στρατευμάτων κατοχής, αλλά ο Μπους θα ασκήσει το προεδρικό βέτο.
Άρθρο με τίτλο «Το όνειδος της Αμερικής», στην «Μπόστον Γκλόουμπ» και στη «Χέραλντ Τρίμπιουν» εκφράζει συμπόνια για τους ιρακινούς συνεργάτες των Αμερικανών, πού μάταια ζητούν βίζα μετανάστη, και θυμίζει το τραγικό προηγούμενο βιετναμέζων πρακτόρων έξω από το συρματόπλεγμα της πρεσβείας στη Σαϊγκόν που ικέτευαν για μια θέση στα τελευταία ελικόπτερα…

***
«Ένας τολμηρός Γελωτοποιός» ήταν ο τίτλος επικηδείου σχολίου της «Γκάρντιαν», για τον Μπορίς Γέλτσιν, στην κηδεία του οποίου παρέστησαν απαρηγόρητοι ξένοι θρηνούντες, όλοι κατά σύμπτωσιν τέως, οι Κλίντον, Μέϊτζορ, Κολ και ο ημέτερος Κ. Στεφανόπουλος – ο μόνος που δεν είχε λόγο να νοσταλγεί την εποχή της ελεύθερης λεηλασίας.
Τολμηρός, γιατί καβάλα στο τανκ, κατέστειλε το κομμουνιστικό πραξικόπημα και απέσπασε διεθνείς δάφνες σαν σωτήρας της δημοκρατίας. Την οποία, με τανκ πάλι, βομβάρδισε, μετά διετία, στο κοινοβούλιο. Γελωτοποιός (ή παλιάτσος, κατά την μετάφραση του Buffoon) γιατί διασκέδαζε τον Κλίντον και άλλους στο εξωτερικό με τα μεθυσμένα καμώματά του. Όπως το 1994 στη Γερμανία, όταν στη διάρκεια γεύματος ανέβηκε στην εξέδρα της ορχήστρας, πήρε την μπαγκέτα του αρχιμουσικού και άρχισε να διευθύνει, να τραγουδά, να χορεύει και να στέλνει φιλιά στο ακροατήριο. Περαστικός από το Σάνον της Ιρλανδίας άφησε τον πρωθυπουργό να περιμένει ώρα στο κόκκινο χαλί της υποδοχής και τελικά δεν κατέβηκε από το αεροπλάνο, γιατί δεν στεκότανε όρθιος από το μεθύσι.
Ανέθεσε την οικονομία στους Σικάγο μπόις του Φρίντμαν και του «οικονομικού θαύματος της Χιλής»του Πινοσέ, άνοιξε διάπλατες της πύλες της Ρωσίας σε ξένα «ιδρύματα», «υπηρεσίες» και σέκτες και ξεπούλησε τις ρωσικές βιομηχανίες, τράπεζες και πλουτοπαραγωγικές πηγές, αντί εξευτελιστικού αντιτίμου, σε μια ξενοκίνητη παρέα οικόσιτών του αρπακτικών, που τώρα φυγόδικοι στο εξωτερικό ξεκοκαλίζουν τα δισεκατομμύρια που κατάκλεψαν. Ο εξ αυτών Μπερεζόφσκι δήλωνε τις άλλες στο Λονδίνο πως οργανώνει τώρα και χρηματοδοτεί, μετά την Ουκρανία, επανάσταση στη Ρωσία για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας… Βύθισε τη Ρωσία στη φτώχεια και την εξαθλίωση, την τραγική υπογεννητικότητα, το AIDS, την εξάπλωση της πορνείας και των ναρκωτικών, την άνθηση της μαφίας και της εγκληματικότητας. Την παρέδωσε πτώμα στον Πούτιν. Στην κηδεία του πήγαν εκατοντάδες -όχι χιλιάδες- Μοσχοβίτες. Οι Ελληνορώσοι μετανάστες φτύνουν στη μνήμη του.