Πότε θʼ αποφασίσουμε να φερθούμε… κολοκοτρωναίικα;

Υπʼ αυτήν την έννοια η επιλογή του ισλαμιστή κ. Γκιουλ για την Προεδρία αφορά τις εσωτερικές εξελίξεις της γείτονος και εξισορροπεί στρατηγικά επιχώριους συσχετισμούς. Σίγουρα προκαλεί λιγότερο και εκτονώνει τις φοβίες, οπωσδήποτε υπερβολικές, του βαθέος κράτους για τον τάχα απειλούμενο κοσμικό του χαρακτήρα. Στον τελευταίο αυτόν έσπευσε να ομόσει, μόλις ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά του, ο επίδοξος Πρόεδρος ως «θεμέλιο της Πολιτείας». Εξ άλλου την προσήλωσή του στο κοσμικό κράτος τη διακηρύσσει ευκαίρως και ακαίρως ο ίδιος ο Ερντογάν. Ο «λάιτ» ισλαμιστής πρωθυπουργός εξαγοράζει χρόνο έναντι του δυνητικού του αντιπάλου, δηλαδή του στρατογραφειοκρατικού καταστημένου για τις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Και τέλος στέλνει ένα κατ’ αυτόν και τους εύκολους Ευρωπαίους αποδέκτες του αξιόπιστο μήνυμα ότι ο Οδικός Χάρτης της ευρωπαϊκής πορείας της Άγκυρας δεν μπήκε στην κατάψυξη. Ζει!

Το ερώτημα είναι αν οι εξελίξεις αυτές σηματοδοτούν «κάτι θετικό» στα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό. Η κατευναστική σχολή εξακολουθεί, παρά τις παταγώδεις διαψεύσεις των κατά καιρούς προσδοκιών της να πιστεύει ότι ένας δυνάμει εξευρωπαϊσμός και εκδημοκρατισμός της Τουρκίας θα την καταστήσει νομοτελειακά πλημόφρονα στις διεθνείς υποχρεώσεις και τις διακρατικές σχέσεις της. Με την προώθηση Γκιουλ στην Προεδρία υποτίθεται ότι ένα θεσμικό έρεισμα που ελεγχόταν απ’ τους στρατιωτικούς περιέρχεται τώρα στους πολιτικούς. Αυτό σημαίνει άγνοια των πραγματικοτήτων. Οι ένοπλες δυνάμεις στη γείτονα είναι το Α και το Ω της εξουσίας. Οι συνεντεύξεις του τούρκου αρχηγού ΑΓΕΘΑ δίνονται ζωντανές από τα κρατικά κανάλια ωσάν να είναι αυτός αρχηγός του κράτους.

Η Τουρκία ούτε εξευρωπαΐζεται ούτε εκδημοκρατίζεται. Από τους 180… και αργότερα με το Τανζιμάτ υπό την πίεση της Ευρώπης το υπόσχεται, δεσμεύεται να το πράξει, αλλά ουδέποτε το έκανε. Και αν αυτό κάποτε στο απώτατο μέλλον συμβεί, ποιος μας εγγυάται ότι θα παύσει να είναι επεκτατική και επιθετική απέναντί μας; Η Αγγλία υπήρξε η κοιτίδα του κοινοβουλευτισμού και… αγριότερη αποικιοκρατική δύναμη στον κόσμο και φυσικά μέχρις εσχάτων με θύμα και τον κυπριακό ελληνισμό. Το ίδιο ισχύει και για την επαναστατική (liberte, egalite, fraternite) και δημοκρατική Γαλλία.

Όπου καλλιεργούν τις ψευδαισθήσεις για υποτιθέμενη συμμόρφωσή τους με το ευρωπαϊκό κεκτημένο, δεν έχουν να επικαλεστούν ένα πολλοστημόριον αλλαγής της συμπεριφοράς της στα χρόνια αυτά που έχει απόλυτη χρεία της ψήφου της Ελλάδας και της Κύπρου.

Ο κεμαλισμός ως τρόπος βίου πλέον ατομικού και συλλογικού υποκατέστησε το παραδοσιακό Ισλάμ στη μεταοθωμανική Τουρκία. Ο Κεμάλ ειδωλοποιήθηκε ως προφήτης στη θέση του προφήτη και ως χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Έδωσε μιαν ευρωπαϊκή επίφαση στα επιφαινόμενα (λατινική γραφή, αστικούς κώδικες κ.λπ.), προώθησε αυταρχικά τον παντουρκισμό ως «θρησκεία» χωρίς να ξεριζώσει φυσικά το Ισλάμ. Έτσι, στην περίοδο των Επιγόνων συνδυάζονται και συνυπάρχουν Ισλάμ και Κεμαλισμός όχι ως αλληλοαναιρούμενα, αλλά ως αλληλοσυμπληρούμενα μεγέθη. Ο επεκτατισμός και η επιθετικότητα είναι δομικά στοιχεία του τουρκισμού και δεν επηρεάζονται από τις εναλλαγές των προσώπων στην όποια θεσμική ή ουσιαστική εξουσία.

Οι πρόσφατες παρεμβάσεις του Γιασάρ Μπουγιουκανίτ και οι εκ Θεσσαλονίκης εξαπολυθείσες επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές.

Η εκλογή Γκιουλ στην Προεδρία και η διαγραφόμενη επανεκλογή Ερντογάν στην πρωθυπουργία είναι εσωτερική υπόθεση της γείτονος και δεν προοιωνίζονται καμιά θετική αλλαγή στην τουρκική πολιτική έναντι του Ελληνισμού.

Η Τουρκία θα εξακολουθήσει να συμπεριφέρεται τουρκικά. Το ερώτημα είναι αν και πότε εμείς θα αποφασίσουμε να συμπεριφερθούμε κολοκοτρωναίικα…