Ο σκληρός Σαρκοζί, ή η άχρωμη Σεγκολέν;
Τα πράγματα πήγαν όπως αναμενόταν. Ο Νικολά Σαρκοζί πέρασε το 30% και η Σεγκολέν Ρουαγιάλ το 25%. Λίγο έλειψε να κάνει την εκπληξη ο κεντρώος Φρανσουά Μπαϊρού αλλά το (καλό και αξιοπρεπέστατο) 18% δεν ήταν αρκετό για να περάσει στον δεύτερο γύρο και η συσπείρωση των σοσιαλιστών έστειλε την κυρία Ρουαγιάλ εκεί. Αυτό δηλαδή που δεν κατάφερε να κάνει πριν από πέντε χρόνια ο Λιονέλ Ζοσπέν, όταν έχασε τη δεύτερη θέση που οδηγούσε στον δεύτερο γύρο και την αναμέτρηση με τον Ζακ Σιράκ, από τον Ζαν Μαρί Λεπέν.
Βλέποντας ρεαλιστικά τα πράγματα, πρέπει να παραδεχτεί κανείς ότι η Σ. Ρουαγιάλ πέτυχε τον πρώτο στόχο, να περάσει εκείνη και όχι άλλος στην αναμέτρηση με τον ισχυρό Σαρκοζί. Επόμενος στόχος η επικράτηση επί του «αδίστακτου» και σκληρού δεξιού, του ουγγροκορσικάνου με εβραία μάνα γεννημένη στη Θεσσαλονίκη, πρώην υπουργού Εσωτερικών που έπνιξε στο αίμα την εξέγερση των ανέργων, αστέγων και δυστυχούντων μεταναστών στα προάστια του Παρισιού αλλά και σε πολλές πόλεις της Γαλλίας. Η ικανότητα του Σαρκοζί ήταν τέτοια, που εκπλήσσοντας ακόμα και τον πονηρό και έμπειρο Πρόεδρο Σιράκ, κατάφερε να χρεώσει με την ευθύνη των ταραχών τον «αγαθό» αριστοκράτη πρωθυπουργό Ντομινίκ ντε Βιλπέν, που άργησε να αντιδράσει για να αποτινάξει τη σχετική κατηγορία.
Βέβαια, όλοι στη Γαλλία ξέρουν καλά πως υπεύθυνος της καταστολής, της όξυνσης και του τρόπου αντιμετώπισης των εξεγερμένων ήταν ο τότε υπουργός Εσωτερικών Σαρκοζί, υποψήφιος Πρόεδρος της χώρας σήμερα. Οι πιο πολλοί όμως δεν θέλουν να το θυμούνται μια και δεν έχουν πολλές επιλογές για την προεδρική εκλογή. Δηλαδή; Δηλαδή προτιμούν να κάνουν Πρόεδρο έναν εξαιρετικά σκληρό πολιτικό παρά μια αγνώστων ικανοτήτων και αρκετά αναποφάσιστη υποψήφια. Δεν έχουν και πολλές επιλογές, όπως δεν είχαν και το 2002 όταν διάλεγαν μεταξύ Ζακ Σιράκ, Λιονέλ Ζοσπέν, Ζαν Μαρί Λεπεν, Φρανσουά Μπαϊρού, Ζαν Πιερ Σεβενμάν. Τότε τιμώρησαν τη διάσπαση των σοσιαλιστών, περνώντας στον δεύτερο γύρο τον ακροδεξιό Λεπέν. Μόλις το έκαναν και θεώρησαν ότι έστειλαν το μήνυμά τους (και πράγματι το έστειλαν) ψήφισαν μαζικά Σιράκ (80%) και έκαναν τον -επίσης σκληρό- πρώην δήμαρχο Παρισιού, Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας.
Τώρα, δεν προχώρησαν στην ακρότητα να ξαναστείλουν στον δεύτερο γύρο της αναμέτρησης τον ΛεΠεν, αλλά φερόμενοι θεσμικά έστειλαν την εκπρόσωπο του άλλου μεγάλου κόμματος, τη σοσιαλίστρια Σ. Ρουαγιάλ να παλέψει με τον Ν. Σαρκοζί και ό,τι βγει. Κατά βάθος ξέρουν από τώρα ότι το πιο πιθανό είναι να συνταχθούν με τη «δύναμη που εκφράζει ο Σαρκοζί» στον βαθμό που η δύναμη αυτή είναι απεχθής κοινωνικά αλλά χρήσιμη εθνικά.
Η Γαλλία δεν ζει με το σύνδρομο της μεγάλης χώρας, είναι μεγάλη χώρα. Μαζί με τη Γερμανία αποτελούν τις κινητήριες δυνάμεις της Ευρώπης και έχουν την ουσιαστική ευθύνη για την πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Άρα ο Πρόεδρος της χώρας πρέπει να συμβολίζει τη δύναμη, την αποφασιστικότητα και τη δυνατότητα να δίνει λύσεις. Ο Σαρκοζί εκπέμπει αυτήν τη σιγουριά και αν υπάρχουν δύο στοιχεία που προβληματίζουν τους γάλλους πολίτες στην περίπτωσή του είναι, πρώτον, η άριστη σχέση του με τις Ηνωμένες Πολιτείες («γάλλο Μπλερ» τον αποκαλούν πολλοί, συγκρίνοντας τη στάση του προς τις ΗΠΑ με αυτή του βρετανού πρωθυπουργού) και, δεύτερον, η στενή του σχέση με το εβραϊκό λόμπι, μια και κατά το ήμισυ η καταγωγή του είναι εβραϊκή.
Ως προς το πρώτο σημείο, δεν νοείται Πρόεδρος της Γαλλίας (όπως και γερμανός καγκελάριος) με φιλοαμερικανική στάση στον βαθμό που η αντιπαλότητα και η σύγκρουση συμφερόντων ΗΠΑ -Ευρωπαϊκής Ένωσης θεωρούνται δεδομένες. Ως προς το δεύτερο σημείο, η Γαλλία είναι μια χώρα που διατηρεί παραδοσιακά καλές σχέσεις με τους άραβες και ο πληθυσμός της χώρας δεν έχει «εκπαιδευτεί» σε φιλοϊσραηλινή στάση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι αντισημίτες. Αυτό που αρκετοί φοβούνται είναι το δέσιμο του Ν. Σαρκοζί με το εβραϊκό λόμπι και την αύξηση επιρροής του λόμπι αυτού στη ζωή της χώρας. Μένει μια ακόμα εβδομάδα ζυμώσεων για να αποφασίσουν οι γάλλοι πολίτες ποιος θέλουν να τους κυβερνήσει, ο σκληρός Σαρκοζί ή η ήπια αλλά δυσδιάκριτων προθέσεων Ρουαγιάλ. Αν ισχύσει η δεύτερη περίπτωση, θα πρόκειται για την πρώτη γυναίκα Πρόεδρο της Γαλλίας.
Τα διλήμματα των Γάλλων είναι διλήμματα όλης της Ευρώπης.