Η αυταπάτη

Το χειρότερο για την κρατούσα κατάσταση είναι ότι το πολιτικό προσωπικό της (ένα μεγάλο τμήμα του) και ευρύτερα ο κόσμος της παράταξης πίστευαν μέχρι πρότινος ότι η ΝΔ ως εξουσία θα μπορούσε να διατηρήσει την αγνότητα και την εντιμότητα που είχε ως αντιπολίτευση, στα θέματα της διαφθοράς. Όμως, αλίμονο, εξ ορισμού η κάθε εξουσία είναι ευάλωτη στη διαφθορά, καθώς και στη συναλλαγή προς προσπορισμό αμοιβαίων «κερδών». Κατά κανόνα, η εξουσία και φθείρεται και διαφθείρεται -και μάλιστα η αυταρχική εξουσία φθείρεται και διαφθείρεται απόλυτα. Το παράδοξο είναι ότι όσο μεγαλύτερη πολιτική προστασία αισθάνονται οι κρατούντες τόσο περισσότερο ρέπουν προς τη διαφθορά.

• Έτσι το πρώτο μεγάλο λάθος που κάνει κάθε «νέα διακυβέρνηση» είναι η τοποθέτηση «δικών της παιδιών» σε θέσεις κλειδιά του κρατικού μηχανισμού. Λάθος που ολοκληρώνεται με την πρακτική των υπουργών να τοποθετούν προσωπικούς κομματικούς φίλους (και κομματάρχες) στα διάφορα πόστα των υπουργείων. Μετά ταύτα ένας ολόκληρος «στρατός» «δικών μας παιδιών» ανακαλύπτει με το πέρασμα του χρόνου ότι «δεν θέλει να ζήσει όπως πριν» και προσφεύγει σε έκνομες πράξεις πλουτισμού, προκειμένου να απολαύσει τα «θαυμαστά κι ωραία» που βλέπει μπαίνοντας στα «σαλόνια της πλουτοκρατίας». Σε ανύποπτο χρόνο μας έλεγε συνάδελφος που έχει χρηματίσει σε γραφείο Τύπου του ΥΕΝ ότι κάθε Πρωτοχρονιά δεχόταν τόσα καλάθια με ποτά από εφοπλιστές, που θα μπορούσε άνετα ν’ ανοίξει κάβα, ενώ το ίδιο συνέβαινε και στην ονομαστική του εορτή, μόνο που στην περίπτωση αυτήν τα δώρα ήταν πανάκριβα χρυσά ρολόγια και βάλε…

• Με άλλα λόγια, η διαφθορά των κρατούντων είναι σχεδόν αναπόφευκτη, ενώ η μακρά παραμονή στην εξουσία την καθιστά νομοτελειακή. Με αυτά τα δεδομένα τα αποτελεσματικά φάρμακα είναι: πρώτον, η αξιοκρατική τοποθέτηση προσώπων σε θέσεις κλειδιά, δεύτερον, η πλήρης διαφάνεια στη διαχείριση και στην άσκηση της εξουσίας, τρίτον, η εξατομίκευση της ευθύνης και ο πολιτικός και ποινικός καταλογισμός της. Ό,τι το χειρότερο είναι ο «διεφθαρμένος» να βρίσκει άσυλο και προστασία στη συλλογική ευθύνη και στη συλλογική ενοχή. Γι’ αυτό θα έπρεπε τα κόμματα της εξουσίας να αποστασιοποιηθούν από τις πρακτικές της συγκάλυψης υπό τον φόβο του πολιτικού κόστους και αμέσως να εξατομικεύουν και να τιμωρούν πολιτικά τους υπαίτιους. Έτσι η διαφθορά της εξουσίας μπορεί να μην εξαλειφθεί, αλλά τουλάχιστον θα περιοριστεί. Άρα στην υπόθεση των ομολόγων ο πρωθυπουργός οφείλει να καταλογίσει ευθύνες όπου υπάρχουν κι όχι στο όνομα του πολιτικού κόστους να «κλείσει τα μάτια», γιατί τότε το κακό θα θεριέψει.