Ο Γολγοθάς του Ελληνορθοδόξου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων

Το πώς φτάσαμε στο τελευταίο σκαλί του καταντήματος οι ειδικοί το γνωρίζουμε, πλην και ο λαός του Θεού το υφίσταται, και πάσχει «στεναγμοίς αλαλήτοις». Βιαστικές και επιπόλαιες ενέργειες σε πολιτικό και εκκλησιαστικό επίπεδο και στα Ιεροσόλυμα και στην Αθήνα και στο Φανάρι Κωνσταντινουπόλεως, δηλαδή υπαιτιότητι δική μας, προκάλεσαν και παγίωσαν τη σημερινή απελπιστική κατάσταση. Οι τρεις επιτόπιες κυβερνήσεις, στα όρια των οποίων εκτείνεται η δικαιοδοσία κυρίως του Ελληνορθοδόξου Πατριαρχείου μας, δεν δημιούργησαν αυτές το πρόβλημα. Αυτές βρήκαν αφορμή να αναβαθμίσουν τον παρεμβατικό ρόλο τους στα εσώτερα πράγματα του Πατριαρχείου. Προπαντός, δεν ευθύνεται το επίσημο κράτος του Ισραήλ, στη δικαιοδοσία του οποίου κείται η έδρα του Πατριαρχείου. Εμείς, η διπλωματία και η πολιτική ηγεσία μας, ερίξαμε το βάρος στον προσεταιρισμό της Ιορδανίας και της Παλαιστινιακής Αρχής για να αναγκάσουμε και το Ισραήλ σε συνεννόηση. Μέγα λάθος. Έπρεπε αντιστρόφως να μεθοδεύσουμε τα πράγματα. Η κύρια δύναμη της περιοχής είναι το Ισραήλ. Το θέλουμε ή δεν το θέλουμε.

Δεν βλάπτει να υπενθυμίσουμε ότι εκθρονίσαμε έναν Πατριάρχη με πολιτική δύναμη και επιβάλαμε έναν άλλον διά των ιδίων μέσων, αγνοήσαντες την έννομη τάξη του Ισραήλ. Διότι η πολιτειακή αναγνώριση μιας εκθρονίσεως και μιας νέας εκλογής πατριαρχικής μετά το τέλος της όλης κανονικής διαδικασίας για τα δυο γεγονότα είναι μέρος αναπόσπαστο. Το Ισραήλ ετέθη από μας, τους εκτός ισραηλινής επικρατείας δρώντες, στο περιθώριο. Και τώρα τα βρίσκουμε μπροστά μας. Γιατί ούτε η Ιορδανία ούτε η Παλαιστινιακή Αρχή ισχύουν στα Ιεροσόλυμα. Η δήλωση του αγαπητού υφυπουργού Εξωτερικών αρμοδίου των σχετικών θεμάτων ότι ο Ειρηναίος είναι όργανο των Ισραηλινών, είναι μια πολύ αφελής προσέγγιση. Ο Ειρηναίος, έχων συνείδηση ότι υπήρξε θύμα πολλαπλής συνωμοσίας, γιατί είναι αθώος των αποδιδομένων σε αυτόν κατηγοριών, και μη δεχόμενος να καταστεί ο αποδιοπομπαίος τράγος των Ιεροσολύμων, επικαλείται την προστασία της εννόμου τάξεως του κράτους του Ισραήλ, που και αυτό τον ανεγνώρισε επισήμως, όταν εξελέγη Πατριάρχης, αφού σεβάστηκε την ισραηλινή έννομη τάξη, άσχετα αν και τότε η κατάσταση ήταν χρονοβόρος εις βάρος του. Ο Θεόφιλος βιάστηκε να γίνει Πατριάρχης, χωρίς να αναμείνει, ως έδει, τη για την εκλογή του σε Πατριάρχη έννομη σύμπραξη του Ισραήλ, που συνιστά condicio sine qua non. Έκρινε και εστάθμισε ότι μόνη η έννομη σύμπραξη Ιορδανίας και Παλαιστινιακής Αρχής του ήταν αρκετή. Έτσι προφανώς τον βεβαίωναν και τον δασκάλευαν οι ειδικοί φωστήρες από την Αθήνα. Δηλαδή, με άλλα λόγια, του υποδείκνυαν, άθελά τους και ανίδεα, να περπατήσει με γυμνά πόδια πάνω σε καρφιά και αγκάθια, και πού; Στην επικράτεια του κράτους του Ισραήλ. Τώρα διαμαρτύρεται ο Θεόφιλος, προσφυγών στο Ανώτατο Συμβούλιο του Ισραήλ, γιατί παρενόμησε εναντίον του, ενώ ο ίδιος έχει υφαρπάξει τον θρόνον εκείνου για τον οποίον το Ισραήλ, ως άλλος, ενδεχομένως, Πόντιος Πιλάτος, «ουδεμίαν ευρίσκει αιτίαν κατʼ αυτού» για να τον καταδικάσει, να τον εκθρονίσει. Εμείς, όμως, αναπολόγητα και αναπόδεικτα ζητούσαμε την κεφαλή Ειρηναίου επί πίνακι, και επειδή αυτό εκ των πραγμάτων ήταν υπερβολικό και ανέφικτο (ουδεμία κανονική διαδικασία δίκης Πατριάρχου έλαβε χώρα, ως θα έδει, προ της αντικανονικής εκπτώσεώς του) ζητήσαμε και αγωνιστήκαμε να μας δώσει την παραίτησή του για να ησυχάσουμε οι πάντες, χειροκροτούντες εαυτούς και αλλήλους.

Το Ισραήλ, όμως, με συνέπεια έναντι του προσώπου του Πατριάρχου Ειρηναίου, συνεχίζει αυτόν να αναγνωρίζει ως Πατριάρχη, αποδίδοντας σε αυτόν και μόνο τις προσήκουσες εκ του πατριαρχικού αξιώματος τιμές και προνομίες και προστασία ασφαλείας του εντός του πατριαρχικού μοναστηριού, όπου συμβιώνουν αμφότεροι, και ο Θεόφιλος και ο Ειρηναίος, και μαζί με αυτούς και όλη η Αγιοταφιτική Αδελφότητα. Μάλιστα δε, το τελευταίο γράμμα του προέδρου της αρμοδίας για το ζήτημα των Ιεροσολύμων διυπουργικής επιτροπής, του υπουργού εσωτερικών, ονόματι Μπαρόν, με κοινοποίηση στον πρόεδρο και τον πρωθυπουργό της χώρας, πασχαλιάτικα μάλιστα, ουδεμία καταλείπει αμφιβολία ότι το Ισραήλ δεν προτίθεται να άρει την αναγνώριση από τον Ειρηναίο. Αυτή είναι η νομοκανονική κατάσταση και ερμηνεία, καθʼ ημάς. Τα άλλα περί χρημάτων και κτημάτων και εκβιασμών είναι εύλογα επακόλουθα. Εξάλλου, η Αγιοταφιτική Αδελφότητα εμφανίζεται προβληματισμένη και ψυχικά αποστασιοποιούμενη σταδιακά από τον Θεόφιλο, διότι στην πράξη τον βλέπει πολύ λίγο και ανίκανο να συνθέσει και εξισορροπήσει τα πράγματα. Το αραβορθόδοξο ποίμνιο του Ισραήλ, με πρώτη τη μεγαλύτερη κοινότητα της Ναζαρέτ, βρίσκεται αφοσιωμένο στο πλευρό του Ειρηναίου, που, φαίνεται, και λόγω των παθημάτων του, προς την κατεύθυνσή της ενήργησε εξυπνότερα από ό,τι ο Θεόφιλος. Η Ιορδανία και η Παλαιστινιακή Αρχή σε ένα νέο ζύγισμα στην πλάστιγγα είναι έτοιμες να αγκαλιάσουν πάλι τον Ειρηναίο, γιατί και αυτές προβληματίζονται τι στο βάθος μπορεί να κρύβεται, που μπορεί να είναι και εις βάρος των.

Και το διά ταύτα. Τι δέον γενέσθαι; Άνευ ετέρου, η ελληνική διπλωματία και εξουσία οφείλει να διερευνήσει την πραγματική και αμετάθετη κατά βάθος βούληση του Ισραήλ. Εάν η κυβέρνηση του Ισραήλ επιμένει στη δική του έννομη κατάσταση και ερμηνεία των πραγμάτων και δεν είναι σε θέση η ελληνική πλευρά να την αλλάξει, δεν έχει άλλη λύση παρά να αποσύρει πάραυτα τον Θεόφιλο και να παροτρύνει την Αγιοταφιτική Αδελφότητα για άλλη λύση, ενδεχομένως τρίτη λύση, ή να προσκυνήσει τον Ειρηναίο, να αλληλοσυγχωρεθούν και να κοιτάξουν να επουλώσουν τις πληγές όλοι μαζί, προτού οι παρεμβάσεις των εντοπίων κυβερνήσεων και άλλων τρίτων καραδοκούντων παραγόντων οδηγήσουν την κατάσταση σε πλήρες αδιέξοδο, εις βάρος μας ασφαλώς. Διότι το μη χείρον, βέλτιστον. Και να αφήσουμε κατά μέρος τα ψευτοφιλότιμα και το τίμημα του κύρους μας. Οι υπαίτιοι της Αθήνας να αναλάβουν τις ευθύνες τους, γιατί στην Αθήνα στηρίχτηκαν όλοι. Ίσως, δε, χρειαστεί και παρέμβαση προσωπική του ίδιου του πρωθυπουργού. Δεν μπορεί να συνεχίζεται η κατάσταση αυτή, που με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει εις γάγγραινα και οριστική απώλεια του Πατριαρχείου με κατάλληλες μεθοδεύσεις των παντοιοτρόπων ανθελλήνων.