«Διδάγματα» από τη Γαλλία

Στην πραγματικότητα ο τρόπος που αναδείχθηκαν οι υποψήφιοι των δύο μεγάλων κομμάτων -μέσα από έντονες εσωκομματικές τριβές- ο τρόπος που διεξήγαγαν την προεκλογική τους εκστρατεία και κυρίως, ο πολιτικός προεκλογικός λόγος που διατύπωσαν για την «άγρα» ψηφοφόρων διαμόρφωσαν συνολικά την εικόνα μιας μεταπολιτικής συμπεριφοράς ή καλύτερα αποκάλυψαν τις σπασμωδικές αντιδράσεις ενός πολιτικού συστήματος που αδυνατεί να αντιπροσωπεύσει τη γαλλική κοινωνία και, κυρίως, να διαμορφώσει σταθερές προοπτικές για τη χώρα και την Ευρώπη.

Εδώ και χρόνια η Γαλλία ταλανίζεται από μια έντονη κρίση. Και δεν είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη. Η κρίση αυτή είναι ταυτόχρονα και παραγωγική και κοινωνική κρίση. Η αποβιομηχάνιση, οι ιδιωτικοποιήσεις, η αδυναμία διαμόρφωσης μιας σύγχρονης αναπτυξιακής δομής, σε συνδυασμό με την ανεργία, τους μετανάστες, τις «κοινωνίες του περιθωρίου» στα προάστια, έχουν διαμορφώσει ένα εκρηκτικό δυναμικό, Και η πολιτική εξουσία αδυνατεί να δώσει λύσεις.

Γι’ αυτό και από την καταστολή και τις υπολανθάνουσες ή φανερές ρατσιστικές ενέργειες, η εξουσία αυτή καταφεύγει εν όψει των εκλογών στις υποσχέσεις και στις ωραιοποιήσεις… Προσπαθώντας όμως, κατά βάση, να επιτύχει την ενότητα και τη σύγκλιση είτε με την επίκληση των εθνικών συμβόλων και της εθνικής ταυτότητας είτε με την αναφορά στις ηρωικές μορφές του παρελθόντος (όπως έπραξε ο κ. Σαρκοζί).

Γι’ αυτό η ρευστότητα, ο πρωτοφανής αριθμός των αναποφάσιστων, η αδιαφορία σηματοδοτούν το σύγχρονο πολιτικό σκηνικό… Είναι η απάντηση σε κόμματα που «αναφέρονται», κατά κύριον λόγο πια, στην εξουσία και όχι στην κοινωνία…

ΟΦΙΣ