Χωρίς κοινό Σαρκοζί και Ρουαγιάλ…
Στους δε νεώτερους, κάτω των 30 χρόνων, το ποσοστό των αναποφάσιστων ήταν ακόμη μεγαλύτερο, φτάνοντας το 56%! Τα πρωτεία του… κόμματος των αναποφάσιστων φέρνουν στην επιφάνεια την αβυσσαλέα πλέον απόσταση που χωρίζει τα πολιτικά κόμματα από τις αγωνίες της κοινωνίας και τη βαθιά κρίση που διέρχονται οι σχέσεις τους με τους πολίτες.
Τα χρόνια ρήγματα του γαλλικού πολιτικού συστήματος φάνηκαν σε όλο τους το απειλητικό μεγαλείο πριν από πέντε χρόνια όταν από το κενό τους πρόβαλλε ο νεοφασίστας Ζαν Μαρί Λε Πεν. Στις 21 Απριλίου του 2002, σημαδιακή ημερομηνία και για τη Γαλλία έκτοτε, ο ηγέτης του Εθνικού Μετώπου ξεπέρασε για πρώτη φορά σε ψήφους τον επικεφαλής των Σοσιαλιστών, κεντροαριστερό πρωθυπουργό Λαιονέλ Ζοσπέν τότε, καταφέρνοντας να φθάσει στον δεύτερο γύρο και να αναμετρηθεί με τον υποψήφιο της Δεξιάς Ζακ Σιράκ.
Τέτοιες ανατροπές φέτος δεν προβλέπονται αν και ένα τόσο μεγάλο ποσοστό αναποφάσιστων μπορεί να τινάξει στον αέρα ακόμη και την πιο σίγουρη πρόβλεψη. Μέχρι στιγμής τα προγνωστικά δείχνουν στην πρώτη θέση τον υποψήφιο της Δεξιάς, Νικολά Σαρκοζί, συγκεντρώνοντας από 28% έως 30% των ψήφων στον πρώτο γύρο, στη δεύτερη θέση την υποψήφια των Σοσιαλιστών, Σεγκολέν Ρουαγιάλ (26%), στην τρίτη τον κεντροδεξιό Φρανσουά Μπαϊρού (22%), και στην τέταρτη θέση τον ακροδεξιό Ζαν Μαρί Λε Πεν, που αναμένεται να συγκεντρώσει γύρω στο 14%. Πολύ χαμηλά ποσοστά τέλος, σε αντίθεση με τις θεαματικές επιδόσεις του 2002, προβλέπεται να συγκεντρώσουν οι υποψήφιοι της Αριστεράς: ο δημοφιλής αγρότης Ζοζέ Μποβέ που είχε πρωταγωνιστήσει στις κινητοποιήσεις κατά της παγκοσμιοποίησης πληρώνοντας ακόμη και με φυλάκιση τη μαχητικότητά του, η υποψήφια του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας, Μαρί-Ζορζ Μπιφέ και οι δυο διαφορετικοί υποψήφιοι της άκρας Αριστεράς. Το μωσαϊκό των 12 συνολικά υποψηφίων για την Προεδρία συμπληρώνουν επίσης -όπως συνηθίζεται- ένας υπέρμαχος των δικαιωμάτων των κυνηγών και των ψαράδων, ένας καθολικός, ένας οικολόγος και ένας συντηρητικός.
Προνομιακό πεδίο για τον Νικολά Σαρκοζί, υπουργό Εσωτερικών επί τέσσερα χρόνια, αναδείχθηκε το θέμα της «τάξης και της ασφάλειας». Υιοθετώντας μια ακραία κατασταλτική πολιτική, που αδιαφορεί για τις κοινωνικές αιτίες που ωθούν στην περιθωριοποίηση τη νεολαία των προαστίων, υποσχέθηκε περισσότερη αστυνομοκρατία, μηδενική ανοχή και επίδειξη δύναμης σε βαθμό που να αποκαλέσει δημόσια «αλήτες» όσους συμμετείχαν στην εξέγερση του 2005. Το αποτέλεσμα της πολιτικής του δεν είναι απλώς αντιφατικό, αλλά απογοητευτικό! Κατά τον Φρανσουά Μπαϊρού το μόνο που κατάφερε ο Σαρκοζί είναι να μην μπορεί πλέον ούτε ο ίδιος να πατήσει στα λαϊκά προάστια, όπως συνέβη την προηγούμενη εβδομάδα στη Λιόν, όπου αναγκάστηκε να ματαιώσει προεκλογική του επίσκεψη από τον φόβο επεισοδίων! Χωρίς καμιά αμφιβολία ο εβραϊκής καταγωγής Νικολά Σαρκοζί, όπως έδειξαν και οι πρόσφατες ρατσιστικού περιεχομένου δηλώσεις του για τη γενετική προδιάθεση που έχουν ορισμένοι άνθρωποι προς την αυτοκτονία ή την παιδεραστία, ξεσηκώνοντας την αντίδραση ακόμη και της Καθολικής Εκκλησίας, συνιστά μια σημαντική οπισθοδρόμηση για την πολιτική ζωή της χώρας που γεννήθηκε ο Διαφωτισμός, μια συντηρητική αναδίπλωση χωρίς προηγούμενο.
Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ από την άλλη έπαιξε τόσο καλά τον ρόλο της πρώτης γυναίκας υποψήφιας για τα Ηλύσια Πεδία που κατά κοινή ομολογία το… ξεφτίλισε. Η υπερβολική συγκέντρωση του ενδιαφέροντός της σε θέματα που σχετίζονται με τις γυναίκες (αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών, παροχή κρατικής αρωγής για τα παιδιά προσχολικής ηλικίας, μέχρι και προσθήκη στο Πάνθεον του αγάλματος μιας γαλλίδας φεμινίστριας του 18ου αιώνα) άρχισε από πολύ νωρίς να λειτουργεί αρνητικά για το ηγετικό της προφίλ αποκαλύπτοντας μια ανεπίτρεπτη πολιτική ρηχότητα και ανεπάρκεια. Οι ενδείξεις έγιναν αποδείξεις όταν με αφορμή την ομηρία δύο Γάλλων στο Αφγανιστάν ζήτησε την παραδειγματική τιμωρία από τον ΟΗΕ καθεστώτων όπως των Ταλιμπάν, δείχνοντας έτσι να αγνοεί τι πήγαν να κάνουν οι Αμερικανοί στο Αφγανιστάν δυο μήνες μετά τα χτυπήματα της 11ης Σεπτέμβρη…
Η προεκλογική εκστρατεία και των δύο μονομάχων, όσο και αν μείνει στην πολιτική ιστορία σαν το κονταροχτύπημα μεταξύ ενός «τιμωρού – εκδικητή» και μιας «γυναίκας σε απόγνωση», δεν γύρισε την πλάτη της στα οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα που απασχολούν την πλειοψηφία των Γάλλων. Αντίθετα με ότι συμβαίνει στις χώρες της περιφέρειας της Ευρώπης, όπως στην Ελλάδα, και οι δύο οι βασικοί υποψήφιοι στη Γαλλία στάθηκαν επικριτικά απέναντι στην ΕΕ και το ευρώ, υπεραμύνθηκαν του κρατικού παρεμβατισμού και υπογράμμισαν την ανάγκη χαλιναγώγησης του ανεξέλεγκτου κερδοσκοπικού καπιταλισμού. Τα φραστικά πυρά τους κατά της ΕΕ ήταν τόσο πυκνά ώστε ξένισαν ακόμη και τους εκ παραδόσεως ευρωσκεπτικιστές της Αγγλίας. Έγραφε χαρακτηριστικά αναλυτής των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» την Τρίτη που μας πέρασε: «Οι Γάλλοι δημιούργησαν την Ευρωπαϊκή Ένωση, έτσι θα άρμοζε να είναι αυτοί που θα την καταστρέψουν. Ακούγοντας τα επιχειρήματα των κορυφαίων υποψηφίων των γαλλικών προεδρικών εκλογών -Νικολά Σαρκοζί και Σεγκολέν Ρουαγιάλ- σου φαίνεται ότι σκοπεύουν να πάρουν σφυρί για το «κοινό ευρωπαϊκό σπίτι» που έχτισαν οι συμπατριώτες τους Ζαν Μονέ, Ρομπέρ Σουμάν και Ζακ Ντελόρ»! Στη συνέχεια με πιο έκπληκτο ύφος μετέφερε ότι «ακόμη και στο Παρίσι πριν από 10 μέρες άκουσα τον Ν. Σαρκοζί σε μια ομιλία του προς νέους επιχειρηματίες να επιτίθεται ευθέως στο ευρώ. Κατηγόρησε το ενιαίο νόμισμα για υπονόμευση της γαλλικής ανταγωνιστικότητας, άνοδο των τιμών και περιορισμό των ρυθμών μεγέθυνσης της Γαλλίας». Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα όπου οι όρκοι αιώνιας πίστης και αφοσίωσης στο ευρώ αποτελούν ακαταμάχητο τεκμήριο προοδευτικότητας οι αιτιάσεις του Σαρκοζί, που υπολείπονται των αντίστοιχων της Ρουαγιάλ ξενίζουν. Όχι όμως και στη Γαλλία!
Οι λεκτικές επιθέσεις προς την ΕΕ αποτελούν μια ύστατη προσπάθεια ψηφοθηρίας με στόχο εκείνους που καταψήφισαν το νεοφιλελεύθερο Ευρωσύνταγμα πριν από δύο χρόνια. Η αμφισβήτηση των Γάλλων απέναντι στη σύγχρονη αγοραία οικονομική ορθοδοξία των ιδιωτικοποιήσεων είναι τόσο βαθιά ώστε, για παράδειγμα, ο Σαρκοζί και η Ρουαγιάλ υποστηρίζουν ότι το γαλλικό Δημόσιο πρέπει να αυξήσει τα ποσοστά του στο μετοχικό κεφάλαιο της μεικτής εταιρείας που κατασκευάζει τα πολιτικά αεροσκάφη Αιρμπάς. Υπεραμύνονται επίσης της χείρας βοηθείας που πρέπει να τείνει το κράτος για να αποτρέπονται εχθρικές εξαγορές γαλλικών επιχειρήσεων από ξένες. Γι’ αυτόν τον λόγο πολλές φορές ακραίοι νεοφιλελεύθεροι τους μέμφονται επειδή επιδεικνύουν «οικονομικό πατριωτισμό».
Όση εντύπωση κι αν προκαλούν οι αντι-νεοφιλελεύθερες κορώνες, ακόμη και δέος σε όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με τη «γαλλική ιδιαιτερότητα», δεν είναι παρά προπέτασμα καπνού που έρχεται να αποκρύψει τη βαθιά δεξιά στροφή που συντελείται στην πολιτική ζωή της Γαλλίας, καθώς οι βασικότεροι πρωταγωνιστές των δύο προηγούμενων χρόνων, όσοι δηλαδή καταψήφισαν το Ευρωσύνταγμα και ανέτρεψαν τον αντεργατικό νόμο για την πρώτη πρόσληψη (CPE) της δεξιάς κυβέρνησης, μένουν χωρίς ρόλο. Και ο Σαρκοζί με τη Ρουαγιάλ χωρίς κοινό…