Ο περιορισμός του εμπορικού ελλείμματος

Στην πραγματικότητα, το τρέχον έλλειμμα είναι ακόμη μεγαλύτερον – φθάνει στα επίπεδα ρεκόρ εφέτος του 12% του ΑΕΠ αλλ’ ας μέμφεται εαυτόν ο κύριος επίτροπος και τα εδώ ανδρείκελά του, που υιοθέτησαν προ 6ετίας ελαφρά τη καρδία το ευρώ ως νόμισμα της χώρας.

Διότι η κατάργησι της δραχμής ευθύνεται για την επιδείνωσι όχι μόνο του εμπορικού ισοζυγίου αλλά γενικώς του οικονομικού κλίματος της χώρας και μεταξύ άλλων, διά την ληστεία του χρηματιστηρίου υπό του ΠΑΣΟΚ και των ασφαλιστικών ταμείων, υπό των «γαλάζιων παιδιών» της Νέας Δημοκρατίας, η «διακυβέρνηση» της οποίας απεκλήθη υπό του «ΕΚΟΝΟΜΙΣΤ»… «σχολείον σκανδάλων»!

Ο «ανθύπατος» Αλμούνια παραδέχεται τώρα ότι «το ευρώ λειτούργησε και λειτουργεί ως ένα είδος δικτύου ασφαλείας που περιορίζει το κόστος του χρήματος» και προειδοποιεί ό,τι «το ευρωνόμισμα δεν αποτελεί ”λευκή επιταγή”, που απαλλάσσει τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης από την υποχρέωσι να λάβουν μέτρα περιορισμού του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών. Άλλως απειλεί την επιβολή προστίμων εις βάρος της χώρας μας, από το… Γιουρογκρούπ – το άτυπον όργανον επιβολής νομισματικής πειθαρχίας στα απειθούντα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης.

Το αληθές όμως είναι ότι η ευθύνη είναι «θεσμική». Το ευρώ αυξάνει την προσφορά χρήματος (10% εφέτος το τελευταίο 12μηνο Μαρτίου) και προξενεί πληθωριστικές πιέσεις, τις οποίες για ν’αντιμετωπίσει το εν Φρανκφούρτη υποκατάστημα της «Μπούντεσμπανκ», η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, αυξάνει βραδέως τα επιτόκια. Ειδικώς στην χώρα μας η αφειδής παροχή πιστώσεων και η βουλιμία των τραπεζικών ανταγωνισμών, για μερίδια αγοράς, έχουν προκαλέσει ακόμη ταχυτέραν αύξησι της προσφοράς χρήματος και έντονες πληθωριστικές πιέσεις, πέραν της διαταραχής της αντιλήψεως των τιμών στην αγορά, που προεκάλεσε η εσπευσμένη και παραπειστική εφαρμογή του ευρώ στις συναλλαγές. («Το ευρώ, δικό σου νόμισμα» κι άλλα ηχηρά παρόμοια.)

Εν τω Άδει όμως ουκ έστι μετάνοια και με το ευρώ δεν υπάρχει συμβατική θεραπεία. Εν τοιαύτη περιπτώσει τι δέον γενέσθαι με το εμπορικόν έλλειμμα; Καθώς η δυνατότης αναπροσαρμογής της ισοτιμίας στις παραγωγικές δυνατότητες της οικονομίας (=υποτίμησις) απεκλείσθη υπό των γαλλογερμανών επικυριάρχων, που επέβαλον στην ταλαίπωρο χώρα μας το ευρώ διά των εγχωρίων «Κουΐσλιγκς», η δε αύξησι των επιτοκίων ειδικώς εις μίαν χώρα αποκλείεται εκ του ενιαίου νομίσματος, οι απειλές περί προστίμων, πέραν του ότι δεν επαρκούν δι’ ανάσχεσι των εισαγωγών, αδυνατούν να εύρουν έρεισμα και στην συνθήκη του Μάαστριχτ που δεν τα προβλέπει.

Ως μόνον αντίδοτο των εισαγωγών που απομένει, πέραν της δραστικής αυξήσεως της φορολογίας, είναι οι ποσοτικοί πιστωτικοί περιορισμοί αλλ’ αυτοί θα μας φέρουν πίσω στην προκατακλυσμιαίαν εποχή της «Νομισματικής Επιτροπής» και στην μαύρη αγορά τραπεζικών χορηγήσεων, με «καπέλα» τοκογλύφων και πολλά «φέσια» οφειλετών.

Άλλη λύσις είναι η πιστωτική υποβάθμισι της χώρας από την «Μούντιζ» ή την «Στάνταρντ εν Πουρς» που θα απέτρεπε την ευρωτράπεζα ν’ αναπροεξοφλεί τα κρατικά ομόλογα εις χείρας των εν Ελλάδι τραπεζών, δημιουργούσα ρευστότητα στην ελληνικήν αγορά. Τούτο θ’ απετέλει μειωτική διάκρισι εις βάρος της χώρας μας και το πρώτο βήμα εξόδου από την Ευρωζώνη αφού θα την στερούσε από την ευκολίαν αναχρηματοδοτήσεως του τεραστίου εξωτερικού της χρέους, ύψους άνω των 240 δισ. ευρώ. Πολύ ενωρίτερον θα έπληττε θανασίμως το τραπεζικόν σύστημα της χώρας και θα οδηγούσε τους καταθέτες εις βεβαίαν… «αργεντινοποίηση».

Ας αφήσει συνεπώς κατά μέρος το αναμορφωτικόν του έργον ο «ανθύπατος» Αλμούνια κι ας προσπαθήσει η κυβέρνησι να προσγειώσει, σιγά σιγά, την «ιπταμένην» ελληνική οικονομίαν, με μονοψηφίους ρυθμούς αυξήσεως των πιστώσεων και επιλεκτικούς περιορισμούς ανά τράπεζα.

Ως λέγει και ο Καβάφης:

«Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα. Είναι επικίνδυνον πράγμα η βία
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς,
η Αποικία.

Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;

Και τέλος πάντων να τραβούμ’ εμπρός»(*)

www.ccollmer.com

(*) «Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.»
υπό Κ. Π. Καβάφη, 1928.