Ο ακηκοώς…

Και δεν το λένε μόνο ώριμοι πολίτες, το λένε -και αυτό είναι το συγκινητικό- νέοι άνθρωποι που κάτι έχουν ακούσει ή κάτι έχουν δει. Η εμπειρία που είχα αυτές τις μέρες είναι επίσης συγκλονιστική. Διαπίστωνα ότι αυτοί που μου μιλούσαν ήταν απλοί πολίτες, άνθρωποι του λαού, που έχουν ψηφίσει κάποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα και τώρα δεν θέλουν κανένα από αυτά. Σε μια συζήτηση που είχα μαζί τους σε ιστορική καφετέρια του Ναυπλίου τη Δευτέρα του Πάσχα οι συνομιλητές μου αναφέρονταν ονομαστικά σε στελέχη τόσο της δημοκρατικής παράταξης όσο και της συντηρητικής -τώρα μάλιστα με το σκάνδαλο των ομολόγων έχουν εξοργιστεί- και τα οποία στελέχη χαρακτηρίζει διαδρομή με πολιτική εντιμότητα.

Η συζήτηση ήταν πολύωρη και συμμετείχαν πολίτες διαφόρων ηλικιών. Έκαναν αναφορά σε επώνυμους πολιτικούς και είμαι υποχρεωμένος να σημειώσω όσους μπορώ να θυμηθώ. Με ρωτούσαν για το «τι σκέφτεται ο Πεπονής, ο Αρσένης, ο Παπαθεμελής, ο Μαγκάκης, ο Ασλάνης, ο Μπαντουβάς, ο Γιώτας, ο Βερυβάκης, ο Δρεττάκης, πολιτικοί έντιμοι, ο πτέραρχος Κουρής, στρατηγοί σαν τον κ. Δήμου, τον Αλευρομάγειρο, ναύαρχοι σαν τον Πελοποννήσιο, τον Βασιλικόπουλο» και μια σειρά άλλοι πολιτικοί οι οποίοι είναι στο περιθώριο του δικομματισμού. «Σας παρακολουθούμε από τα κείμενά σας και βλέπουμε να έχετε κοινές θέσεις στα σημαντικά οικονομικά, κοινωνικά και εθνικά ζητήματα. Γιατί λοιπόν δεν ενώνεστε σε μια κοινή συμπαράταξη ανάμεσα στα δύο κόμματα εξουσίας για να εκφράσετε ένα μεγάλο τμήμα του λαού που ζητάει διέξοδο; Τι σας χωρίζει; Αν συμπράξετε όλοι όχι μόνο το 3% θα είναι περίπατος, αλλά το διπλάσιο, ακόμα και το τριπλάσιο αυτού είναι εφικτό. Είναι μεγάλη η δυσαρέσκεια του λαού απέναντι στα δύο κόμματα. Το καταλαβαίνετε; Πολιτικό κριτήριο έχετε, πολιτικό ένστικτο έχετε, δεν το βλέπετε;».

Μου έκανε κατάπληξη η ενημέρωση των απλών αλλά ώριμων πολιτών. Τους άνοιξα κι εγώ την καρδιά μου:

«Οι σκέψεις σας», τους είπα, «έχουν απασχολήσει πολλούς από μας και δεν σας κρύβω ότι με ορισμένους από αυτούς που αναφέρατε έχω συζητήσει. Αλλά έχουν προβληθεί οι αντιρρήσεις του τύπου ότι ”ο λαός μας αποδοκίμασε” ή ”είμαστε μιας κάποιας ηλικίας που δεν μας αφήνει μεγάλα περιθώρια κ.λπ.”». Από το τελευταίο πιάστηκε ένας ηλικιωμένος της παρέας με πολιτική εμπειρία: «Μαντεύω ποιοι τα λένε αυτά, αλλά να τους πεις ότι ήταν πολλοί μεγαλύτεροί τους, ο Σοφούλης, ο Πλαστήρας, ο Γεώργιος Παπανδρέου όταν σε κρίσιμες στιγμές της ιστορίας για την πατρίδα αλλά και για τη Δημοκρατία πήραν πρωτοβουλίες τις οποίες επέβαλαν οι περιστάσεις. Η ηλικία τους, πες τους χαιρετίσματα, δεν τους απαλλάσσει από τις ευθύνες. Απεναντίας τους επιβάλλει ευθύνες».

«Να προσθέσω και κάτι ακόμα», είπε ένας μεσήλικας της παρέας. «Όσοι πολιτικοί πρόσφεραν έργο σʼ αυτόν τον τόπο, το πρόσφεραν σε ώριμη ηλικία. Όλοι, όσους ανέφερες μαζί και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής».

Κλείνοντας αυτή τη συζήτηση τους είπα: «Αυτά που είπατε εγώ θα τα γράψω και αμαρτίαν ουκ έχω. Αλλά θα σας προσθέσω και ένα ακόμα επιχείρημα το οποίο προβάλλω στις σχετικές συζητήσεις και πρέπει να αποτελεί τη μεγαλύτερη αν όχι τη μόνη φιλοδοξία όλων εκείνων τους οποίους αναφέρατε. Τη φιλοδοξία να ανοίξουν τον δρόμο σε νέες πολιτικές δυνάμεις μέσα από τον λαό. Δυνάμεις που θα προέρχονται μέσα από τους αγρότες, τους μικρομεσαίους, τους νέους, τους φοιτητές, τους επιστήμονες, όλους όσοι εμφορούνται από τις ηθικές, πολιτιστικές και κοινωνικές αξίες του λαού μας».

Ήταν χρήσιμη και ευχάριστη η εμπειρία που αποκόμισα. Όμως ένας νέος με συγκίνησε πολύ λέγοντάς μου τη φράση: «Το ύφος σου με πείθει ότι αυτά που λες τα πιστεύεις και θα μου επιτρέψεις να σου σφίξω το χέρι».

Αγαπητέ αναγνώστη, συμπάθησέ με για το προσωπικό ύφος, αλλά υποσχέθηκα στους συνομιλητές μου ότι θα τα γράψω όπως τα άκουσα. Και ο «ακηκοώς μεμαρτύρηκεν».

Email: [email protected]