Όψιμη ευαισθησία του Ισραήλ
Η αλήθεια είναι ότι η ενεργοποίηση της Σαουδικής Αραβίας δημιούργησε σημαντικές ελπίδες. Η πρωτοβουλία της να συγκεντρώσει στη Μέκκα την ηγεσία της Χαμάς και της Φατάχ, υποχρεώνοντάς τους να συμφωνήσουν στη συγκρότηση συμμαχικής κυβέρνησης στην Παλαιστίνη και επίσης η συνάντηση των αράβων ηγετών που έγινε στο Ριάντ στα τέλη Μαρτίου αναθέρμαναν τις ελπίδες για την επίλυση του παλαιστινιακού. Η επαναφορά μάλιστα της λύσης που είχε προτείνει ο Αραβικός Σύνδεσμος το 2002, που περιγράφεται ως «εδάφη για αναγνώριση» (και προβλέπει την αναγνώριση του ισραηλινού κράτους από όλα τα αραβικά κράτη υπό τον όρο να επιστραφούν τα εδάφη που κατέκτησε το Ισραήλ από τους Άραβες με τον πόλεμο του ʼ67 και να δοθεί, σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ, το δικαίωμα επιστροφής σε όσους Παλαιστίνιους διώχθηκαν από τη γη τους το 1948), θεωρήθηκε διπλωματική επιτυχία. Αυτό που δεν μπορούσαν όμως να προβλέψουν ήταν η επιμονή του ισραηλινού πρωθυπουργού να απορρίπτει κάθε σχέδιο επίλυσης που προβλέπει τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου και βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους επικαλούμενος κάθε φορά τα πιο διαφορετικά προσχήματα. Όπως ακριβώς συνέβη και τώρα.
Ο Εχούντ Ολμέρτ προκειμένου μάλιστα να συγκαλύψει την αδιαλλαξία του, αφού απέρριψε την πρόταση των Αράβων αντιπρότεινε την πρόθεσή του να συμμετάσχει σε αραβική διάσκεψη μαζί με τον παλαιστίνιο πρόεδρο, όπου θα παρουσιάσει τις θέσεις του και θα ακούσει τις θέσεις των Αράβων. Οι ανακοινώσεις του έγιναν παρουσία της γερμανίδας καγκελαρίου, Άγκελα Μέρκελ, που έχει και την κυκλική προεδρία της ΕΕ για το τρέχον εξάμηνο. Δεν αποκλείεται επομένως να είναι και αποτέλεσμα της πίεσης που ασκήθηκε στο Ισραήλ από την ΕΕ, η οποία συμμετέχει μαζί με τον ΟΗΕ, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία στο αποκαλούμενο Κουαρτέτο που έχει αναλάβει έναν διαμεσολαβητικό ρόλο. Ακόμη και έτσι όμως η πρόθεση του Ισραήλ να πάρει μέρος μαζί με τους Άραβες σε μια κοινή διάσκεψη συνιστά μια θετική εξέλιξη. Όσο για τα αποτελέσματά της μένει να δούμε. Η απροθυμία πάντως της ΕΕ να άρει τον αποκλεισμό που έχει επιβάλει στον παλαιστινιακό λαό, τιμωρώντας τον για την ψήφο του στη Χαμάς, το μόνο που κάνει είναι να ενθαρρύνει την αδιαλλαξία του Ισραήλ.