Περσικός πόλεμος

Στην Τεχεράνη τα πλήθη διαδηλώνουν καθημερινά και η έκρηξη του αντιαμερικανισμού-αντιβρετανισμού βρίσκεται στο ζενίθ. Από εποχής αποκαθήλωσης του Σάχη έχει να δει τέτοιες εικόνες η ιρανική πρωτεύουσα.

Το πιο ασφαλές μονοπάτι, για να εκτιμήσουμε σωστά την κατάσταση, είναι η εξέταση του ποιος ωφελείται και ποιος βλάπτεται από ένα τέτοιο πόλεμο. Φυσικά ο πρώτος που ωφελείται και θα επιθυμούσε την μετά σπουδής προσφυγή στα όπλα είναι το Ισραήλ. Η εξέταση του Ισραήλ μεμονωμένα σαν κράτους και δυνατοτήτων των ενόπλων του δυνάμεων δεν σημαίνει κάτι ιδιαίτερο, αν δεν συνεξετασθεί με τη βούληση των ΗΠΑ να επέμβουν, παντρεύοντας τα συμφέροντά τους με αυτά του Ισραήλ. Κοντολογίς και πιο ξεκάθαρα, αν οι ΗΠΑ κινούμενες κάτω από τη φοβερή πίεση του εβραϊκού λόμπι, τολμήσουν έναν νέο πόλεμο στην περιοχή. Ας προχωρήσουμε πιο βαθιά στη σύνθετη και μπλεγμένη αυτή σκέψη για να δούμε, αν οι ΗΠΑ, μετά την μεγάλη δοκιμασία του Ιράκ, είναι σε θέση να ξεκινήσουν έναν νέο σκληρό και πολύ πιο επικίνδυνο πόλεμο. Το Ισραήλ, όπως αναφέραμε, θέλει τον πόλεμο αυτόν, από χθες αν είναι δυνατόν, διότι η προώθηση του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν αποτελεί όχι απλώς μια πρόσθετη απειλή, αλλά έναν πραγματικό εφιάλτη, δεδομένων των διακηρύξεων του Αχμαντινεζάντ περί εξαφανίσεως του ισραηλινού κράτους από τον χάρτη των κρατών της περιοχής. Το Ισραήλ, μετά την αποτυχία των επιχειρήσεων στον Νότιο Λίβανο, αισθάνεται την ανάσα των Αράβων στην πλάτη του, και η κύκλωσή του από τους αντιπάλους του έχει εντείνει την αίσθηση της ανασφάλειας. Ασφαλώς και δεν μπορεί το Ισραήλ μόνο του ή και εντέχνως βοηθούμενο από τις ΗΠΑ να αναλάβει την ευθύνη μιας επιχείρησης βομβαρδισμού των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν. Ειδικώς δε σʼ αυτήν την περίπτωση δεν είναι δυνατόν η ισραηλινή κυβέρνηση να βασισθεί στη σύμμαχό της Τουρκία, υπολογίζοντας στην αμερικανική πίεση προς τη χώρα αυτή. Η Τουρκία με έργα και λόγια έχει δείξει ότι όχι μόνο δεν πρόκειται να αναμιχθεί αμέσως ή εμμέσως σε επιχειρήσεις κατά του Ιράν, αλλά αντιθέτως επιζητεί τη συμμαχία των Ιρανών για ακύρωση της ιδρύσεως κουρδικού κράτους στην περιοχή του Β. Ιράκ. Το πιθανολογούμενο κουρδικό κράτος, που θα αποσπάσει περιοχές από την ανατολική Τουρκία και από το δυτικό Ιράν, είναι ο πόλος συνένωσης των συμφερόντων Τουρκίας και Ιράν.

Ένας άλλος που θα ωφελείτο μερικώς από έναν νέο πόλεμο με υποδούλωση του Ιράν είναι και η Βρετανία. Όμως και η Βρετανία θέλει μπροστά τους Αμερικανούς, διότι μόνη της ούτε μπορεί ούτε και πρόκειται ποτέ να ξεκινήσει ένα τέτοιο πόλεμο. Η Βρετανία επιθυμεί τα τεράστια ενεργειακά αποθέματα του Ιράν, ξέρει όμως πολύ καλά ότι είναι πλήρως απαγορευμένος καρπός γιʼ αυτήν. Ισραήλ και Βρετανία θα επιθυμούσαν να ανοίξει ο τρελός την πόρτα του τρελοκομείου, το θέμα είναι βέβαια αν θα βρεθεί ο «τρελός». Δεν πρέπει να αποκλεισθεί καθόλου από μια έγκυρη στρατηγική εκτίμηση ότι και το επεισόδιο των δεκαπέντε βρετανών πεζοναυτών, να είναι μια καλοστημένη βρετανική προβοκάτσια. Έχουν μετέλθει ακόμα πιο σκοτεινών μέσων και μεθόδων στο παρελθόν οι Βρετανοί, επʼ ωφελεία των συμφερόντων τους και φημίζονται για τη διορατικότητά τους.

Η Ρωσία θα έβλεπε με καλό μάτι μια επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράν για πολλούς λόγους. Πρώτα – πρώτα γιατί μια τέτοια απερίσκεπτη εμπλοκή θα οδηγούσε τις ΗΠΑ σε μια καταβαράθρωση της εικόνας τους ως παγκόσμιας κυρίαρχης δύναμης και ίσως στο σύντομο τέλος της ηγεμονίας τους. Στη σημερινή εποχή οι εξελίξεις τρέχουν με απίστευτες ταχύτητες και έτσι ακόμα και η παρακμή των αυτοκρατοριών δεν απαιτεί χιλιετίες όπως στο παρελθόν. Ήδη το αμερικανικό όνειρο ζει εποχή της κατιούσας καμπύλης και ο αντιαμερικανισμός είναι κυρίαρχο φαινόμενο στα περισσότερα κράτη της γης. Αντιλαμβάνεται προφανώς και ο τελευταίος άσχετος επί στρατηγικών εκτιμήσεων πού θα οδηγηθεί η Αμερική σε περίπτωση νέας εμπλοκής. Η λέξη ήττα δεν μπορεί να αποδώσει το μέγεθος της αμερικανικής συμφοράς που θα επιφέρει η περίπτωση ενός τέτοιου πολέμου. Η Ρωσία και οι εταιρείες πετρελαίου (κυρίως βρετανικές και αμερικάνικες), είτε με πόλεμο είτε και χωρίς αυτόν, αλλά με μια περαιτέρω επιδείνωση ελεγχομένης εξέλιξης της κρίσης που άρχισε, θα αποκομίσουν ιλιγγιώδη ποσά από την ανατίμηση του πετρελαίου. Οι τιμές εντέχνως θα εκτοξευτούν στα ύψη και ένα νέο πανηγύρι κερδών θα επακολουθήσει. Αυτό βέβαια είναι ήδη δεδομένο και κανείς δεν είναι σε θέση να το εμποδίσει, το θέμα είναι να μην το πληρώσουμε και με τα δεινά ενός νέου και απρόβλεπτου ως προς την εξέλιξη πολέμου. Γιατί οι χαμένοι θα είναι οι λαοί της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής και φυσικά εμείς οι αιωνίως απαράσκευοι και ανοητένοντες.

Μετά από όσα αναλύθηκαν παραπάνω, προκύπτει αυθόρμητο το αμείλικτο ερώτημα. Είναι δυνατόν ποτέ η Αμερική να εμπλακεί σε έναν νέο πόλεμο τόσο καταστρεπτικό για την ίδια; Αυτά που γράφουμε και εκτιμούμε εμείς σαν πιθανά σενάρια δυσμενέστατης εξέλιξης της κατάστασης σε περίπτωση νέου πολέμου δεν τα σκέπτονται οι Αμερικανοί ειδικοί επί στρατηγικών θεμάτων. Ασφαλώς και τα σκέπτονται και ήδη άρχισαν στην Αμερική να κραυγάζουν οι ορθολογιστές, επισείοντας τις φοβερές επιπτώσεις μιας αμερικανικής επέμβασης στο Ιράν. Όμως γιατί αυτοί ανησυχούν, όπως για παράδειγμα και ο αρχιερέας της αμερικανικής γεωπολιτικής Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι; Φαίνεται ότι οι εχέφρονες στις ΗΠΑ δεν έχουν και μεγάλη εμπιστοσύνη στις ικανότητες του προέδρου τους, πολλώ δε μάλλον ανησυχούν τα μάλα από τον επηρεασμό του, από τα γνωστά και άγνωστα κέντρα εξουσίας στη χώρα αυτή. Άλλωστε και το περιβάλλον του προέδρου Μπους έδωσε κατʼ επανάληψη εξετάσεις στα θέματα αυτά και απέτυχε οικτρώς. Χάρις σʼ αυτό το περιβάλλον η Αμερική είναι σήμερα αιχμάλωτη στο Ιράκ και δεν αποκλείεται η άτακτη υποχώρησή της, με την ουρά κάτω από τα σκέλια. Κάποτε από αυτή τη στήλη είχαμε προτείνει την άμεση και έγκαιρη αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από το Ιράκ, ως μόνης λύσης επʼ ωφελεία του αμερικανικού λαού, αλλά και των λαών της περιοχής. Ήδη τα πράγματα ωθήθηκαν στο απροχώρητο και οι μεν ΗΠΑ θα φύγουν από την περιοχή ατιμωτικά, όμως η περίπτωση Βιετνάμ δεν θα επαναληφθεί, γιατί τώρα δεν θα υπάρχει το αντίπαλο δέος και πόλος ισορροπίας και όλα όσα θα επακολουθήσουν θα είναι μια εφιαλτική κατάσταση ανεξέλεγχτης βίας. Ο κίνδυνος είναι λοιπόν μήπως ο πρόεδρος Μπους μελετώντας τις εισηγήσεις των συμβούλων του και πιεζόμενος από τα παρακέντρα εξουσίας, πεισθεί ότι η καλύτερη διέξοδος από τη κρίση του Ιράκ είναι ένας γενικότερος πόλεμος στην περιοχή, με αφορμή το Ιράν, που κατά τη γνώμη των εισηγητών του θα έχει μεν κόστος, αλλά θα δείξει ποιος είναι το αφεντικό στο σημερινό παγκόσμιο στερέωμα. Απλά και κατανοητά, φοβούμαστε μήπως πιστέψει ο Μπους ότι φεύγοντας από την προεδρία μπορεί να επανορθώσει τα τραγικά λάθη του, με έναν αστραπιαίο πόλεμο υψηλής κλίμακος. Υψηλής κλίμακος πόλεμος στρατηγικά σημαίνει χρήση όπλων νέας τεχνολογίας, μαζικής καταστροφής. Είναι γεγονός ότι τα συμβατικά όπλα που χρησιμοποιήθηκαν μέχρι τώρα, όχι μόνο κρίθηκαν αναποτελεσματικά, αλλά απέσυραν και την εμπιστοσύνη των ειδικών, ως προς την αποτελεσματικότητά τους στην επίλυση των μεγάλων προβλημάτων. Προκειμένου λοιπόν να διασωθεί το γόητρο της υπερδύναμης, οι περί τον Μπους σύμβουλοι δεν ορρωδούν στη χρήση της υψηλής στρατιωτικής τεχνολογίας. Ο πρόεδρος Μπους έχει δώσει στο παρελθόν δείγματα απίστευτων καταστρεπτικών για το λαό του και τον κόσμο αποφάσεων και είναι επικίνδυνο να αφεθεί απερίσπαστος να αποφασίσει εκ νέου, χωρίς την ομόθυμη και ολούθε εκτοξευόμενη κατακραυγή. Πρέπει αυτή τη φορά να τον ακυρώσουμε. Το οφείλουμε αυτό χάριν της παγκόσμιας ειρήνης.

Τελικά όμως εκτιμούμε ότι δεν θα γίνει τίποτε με και το φιάσκο θα κλείσει όπως άρχισε με αιφνίδια απελευθέρωση των ομήρων βρετανών πεζοναυτών.