Ο Αχμαντινετζάντ… σταύρωσε τον Μπλερ

Το περιστατικό με τους 15 Βρετανούς έθεσε εκ νέου στο τραπέζι της συζήτησης τη σκοπιμότητα της συμμετοχής του Λονδίνου στις τρομοκρατικές εκστρατείες των Αμερικανών στη Μέση Ανατολή και τους κινδύνους στους οποίους εκτίθεται -…άνευ λόγου- η Αγγλία.

Η απελευθέρωση των βρετανών ναυτών και πεζοναυτών προσμετρήθηκε στις επιτυχίες της ιρανικής διπλωματίας, καθώς έδειξε στην κοινή γνώμη της Δύσης τη διάθεσή της να μην εκμεταλλευτεί μέχρι τέλους την πρωτοβουλία κινήσεων που διέθετε από την ημέρα σύλληψης των 15 Βρετανών και η σύλληψή τους να μην πάρει τον χαρακτήρα της ομηρίας.

Οποιαδήποτε σύγκριση με τους Αγγλοαμερικανούς είναι συντριπτική και εις βάρος των τελευταίων, καθώς ο καθένας μπόρεσε να αναρωτηθεί γιατί το παράδειγμα του Ιράν δεν το ακολούθησαν και οι Αγγλοαμερικάνοι προ τετραετίας και επέλεξαν αντίθετα να κυλήσουν στο αίμα το Ιράκ, οδηγώντας στον θάνατο 650.000 άτομα και στην αβεβαιότητα όλη την περιοχή της Μέσης Ανατολής. Φάνηκε έτσι ότι το «αναχρονιστικό, αρτηριοσκληρωτικό και σκληροπυρηνικό καθεστώς των μουλάδων» όπως αρέσκονται να το αποκαλούν, που συνιστά μάλιστα και κίνδυνο για όλη την ανθρωπότητα (!) λόγω του πυρηνικού του προγράμματος είναι πιο διαλλακτικό και επιδεικνύει περισσότερη ευαισθησία από τους αρχιτέκτονες και σφαγείς των ανθρωπιστικών πολέμων.

Το πλήγμα που δέχτηκαν οι πρακτικές χούλιγκαν που εφαρμόζουν στις διεθνείς σχέσεις Ουάσινγκτον και Λονδίνο ήταν πολλαπλό, γιατί δεν τέθηκε σε αμφισβήτηση μόνο η φοβική εικόνα που δημιουργούν για το Ιράν, ώστε να πέσει στα μαλακά μια ενδεχόμενη μελλοντική τους επίθεση. Τέθηκε επίσης σε αμφισβήτηση και η γραμμή του Μπους να κρατάει κλειστούς τους διπλωματικούς διαύλους επικοινωνίας με τα καθεστώτα που η Ουάσινγκτον θεωρεί μη αρεστά, όπως της Συρίας, λες και η διπλωματία είναι ένα κλειστό κλαμπ «μόνο για φίλους». Η δήλωση της Συρίας ότι συνέβαλε ενεργά στην απελευθέρωση των Βρετανών δημιούργησε ακόμη πιο αλγεινή εντύπωση για τις δηλώσεις αποδοκιμασίας του Μπους προς την εκπρόσωπο των Δημοκρατικών, Νάνσι Πελόσι, που επισκέφθηκε την Τρίτη τη Συρία και συνομίλησε με τον πρόεδρο της χώρας, Μπασάρ αλ Άσαντ, αψηφώντας το διπλωματικό εμπάργκο του Λευκού Οίκου κατά της Δαμασκού.

Αιχμάλωτοι Ιρανοί στο Ιράκ

Η σύλληψη των 15 Βρετανών από τους Ιρανούς ήταν ένας ακόμη κρίκος στη μακρά αλυσίδα πολυεπίπεδης αντιπαράθεσης των δύο πλευρών. Δεν έφερνε άλλωστε για πρώτη φορά αντιμέτωπα στελέχη της επίλεκτης ιρανικής Επαναστατικής Φρουράς με πεζοναύτες της γηραιάς Αλβιόνας και τις κατοχικές δυνάμεις του Ιράκ. Όλο τον χειμώνα ταυτόχρονα με τις καταγγελίες του Μπους (που έχει πάρει εργολαβία τη διασφάλιση της εθνικής κυριαρχίας του Ιράκ…) για παρείσδυση Ιρανών στην κατεχόμενη χώρα και συνεργασία τους με την αντίσταση δεν έλειπαν τα ρεπορτάζ που ανέφεραν δολοφονικές επιθέσεις στην ιρανική πρεσβεία στη Βαγδάτη, σε στελέχη της, ακόμη και επιχειρήσεις απαγωγής Ιρανών. Την Τρίτη, η απελευθέρωση του γραμματέα της ιρανικής πρεσβείας στην Τεχεράνη, Τζαλάλ Σαράφι, που βρισκόταν εκεί για να συντονίσει το άνοιγμα υποκαταστήματος της εθνικής τράπεζας του Ιράν στο Ιράκ και η άφιξή του στην Τεχεράνη επιβεβαίωσαν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο έναν χαμηλής έντασης πόλεμο που διεξάγεται στο Ιράκ μεταξύ αμερικανοβρετανικών στρατευμάτων και Ιράν. Το ίδιο συμπέρασμα υπογραμμίζει και η επιβεβαιωμένη πλέον σύλληψη από τον αμερικανικό στρατό στο βόρειο Ιράκ πέντε επιπλέον Ιρανών. Γεγονός που αυξάνει τις πιθανότητες να συνελήφθησαν οι 15 Βρετανοί απλά και μόνο για να εξασφαλισθεί η απελευθέρωση των Ιρανών που έχουν απαχθεί και κρατούνται στο Ιράκ.

Τα τύμπανα πολέμου δεν ηχούν όμως μόνο από τη στεριά. Η αναχώρηση από τις ΗΠΑ ενός ακόμη αεροπλανοφόρου με κατεύθυνση τον Περσικό Κόλπο, συγκεκριμένα του Νίμιτς, ακόμη και αν σκοπεύει να αντικαταστήσει το ένα από τα δύο αεροπλανοφόρα που είναι εγκατεστημένα στον Περσικό, το Ντουάιτ Αϊζενχάουερ για την ακρίβεια, και όχι να προστεθεί σε αυτά δείχνει ότι τα αμερικανικά πυροβόλα δεν πρόκειται να πάψουν να σημαδεύουν το Ιράν τόσο γρήγορα.

Πολύ πιο άμεσα από τη στρατιωτική απειλή, το Ιράν όμως έχει να αντιμετωπίσει τις κλιμακούμενες οικονομικές πιέσεις που του ασκεί ο ΟΗΕ με τα αλλεπάλληλα καταδικαστικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Το τελευταίο ψήφισμα που αποφασίσθηκε (με την έγκριση της Ρωσίας και της Κίνας, που δεν επιθυμούν να κλείσουν οριστικά τις πόρτες του διαλόγου με τις ΗΠΑ) αφορά τη διεύρυνση της λίστας με ονόματα και εταιρείες που κατηγορούνται για άμεση συμμετοχή στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και επομένως την απαγόρευση οποιασδήποτε οικονομικής δοσοληψίας μαζί τους από εταιρείες της Δύσης. Η απόφαση του ΟΗΕ επιτείνει τις οικονομικές πιέσεις που δέχεται το Ιράν, οξύνοντας το οικονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει από τις πολυετείς κυρώσεις.

Η σύλληψη επομένως των 15 Βρετανών δεν έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Η συνηγορία δε ακόμη και κορυφαίου διπλωμάτη, όπως του φιλοξενούμενου στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» τη Δευτέρα 2 Απρίλη, για την ύπαρξη γκρίζων και διαφιλονικούμενων ζωνών στον Περσικό μεταξύ Ιράκ και Ιράν, δίνουν επιπλέον βαρύτητα στις αιτιάσεις της Τεχεράνης για είσοδο των πεζοναυτών στα ιρανικά θαλάσσια ύδατα είτε λόγω αφέλειας είτε ως πρόκληση απέναντι στα κυριαρχικά δικαιώματα της Τεχεράνης.

Διαφωνούν οι Άγγλοι

Ανεξαρτήτως όμως των συγκεκριμένων αιτιών που προκάλεσαν τη σύλληψη των 15 Βρετανών, το σίγουρο είναι πως το κύρος του Μπλερ και της πολιτικής του έχει πληγεί ανεπανόρθωτα. Το εν λόγω περιστατικό, πολύ περισσότερο μετά τη θετική κατάληξη που είχε, αποτέλεσε τη χαριστική βολή στη μακρά θητεία του στον πρωθυπουργικό θώκο της Αγγλίας, που άνοιξε ξανά τη συζήτηση για τη σκοπιμότητα της συμμαχίας με τις ΗΠΑ. Τα ερωτήματα που ανέδειξε η σύλληψη των 15 είναι αμείλικτα. Κατά πρώτον, στον βαθμό που η σύλληψη των 15 ουδέποτε θα είχε συμβεί αν το Λονδίνο δεν συμμετείχε στην αντιτρομοκρατική σταυροφορία, ποιο είναι επιτέλους το όφελος που αποκομίζει η Αγγλία λειτουργώντας σαν ορντινάτσα των Αμερικάνων; Κατά δεύτερον, σε ποιον βαθμό μπορεί πλέον ο βρετανικός στρατός να υπερασπίζει τα συμφέροντα της χώρας του, έχοντας υποστεί τις χειρότερες δυνατές ταλαιπωρίες και απώλειες από την πολύχρονη συμμετοχή του σε δύο μέτωπα -το Αφγανιστάν και το Ιράκ- τα οποία μάλιστα δεν προβλέπεται να κλείσουν σύντομα! Τα διλήμματα απέκτησαν ακόμη πιο πιεστικό χαρακτήρα, απαιτώντας άμεση αλλαγή της σημερινής αυτοκαταστροφικής πορείας λόγω των συγκρίσεων που έγιναν στον Τύπο με αφορμή την επέτειο των 25 χρόνων που συμπληρώθηκαν τη Δευτέρα από τον πόλεμο με την Αργεντινή για τα νησιά Φόκλαντ. Η άμεση αντίδραση τότε της Μάργκαρετ Θάτσερ (που μεταξύ άλλων όχι και τόσο τιμητικών χαρισμάτων της όπως η πυγμή απέναντι στους απεργούς τής χάρισε τον τίτλο Σιδηρά Κυρία) και πολύ περισσότερο η δυνατότητα του βρετανικού στρατού να ανταποκριθεί ακαριαία στα καθήκοντά του δεν μπορούν να συγκριθούν κατά κανένα τρόπο με τα αντανακλαστικά που επέδειξε σήμερα το Λονδίνο.

Ως αποτέλεσμα το χάσμα που χωρίζει τους Νέους Εργατικούς από την κοινωνία μεγάλωσε περισσότερο. Το έδειξε δημοσκόπηση που δημοσίευσε η εφημερίδα «Ντέιλι Τέλεγκραφ», βάσει της οποίας το 84% των ερωτηθέντων θεωρεί υπερβολική την παρουσία των βρετανικών ενόπλων δυνάμεων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, το 59% υποστηρίζει την άμεση αποχώρησή τους από το Ιράκ και το 53% από το Αφγανιστάν. Η πλειοψηφία δε, μπορούμε εμείς να υποθέσουμε, αντιλαμβάνεται πλήρως τους νέους κινδύνους που δημιουργεί η συμμετοχή του αγγλικού στρατού στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς των Αμερικανών. Ας ελπίσουμε έγκαιρα να το συνειδητοποιήσει ο Μπλερ και ο διάδοχός του Γκόρντον Μπράουν…