Ανώνυμοι, Απρόσβλητοι, Αόρατοι
Κι όμως όλοι αυτοί χαίρουν μιας πρωτοφανούς ασυλίας, αφού ουδείς υπεύθυνος όχι μόνο δεν τους κατηγορεί αλλά ούτε καν τολμά να τους κατονομάσει. Αυτή η κυρίαρχη, αόρατη ομάδα εξουσίας έχει επιβάλει τον νόμο της «τύφλωσης» και της «σιωπής»…
Οι περισσότεροι δεν αντιλήφθηκαν μέχρι σήμερα ότι στο τέλος της δεκαετίας του 1980 -με κορύφωση το «βρώμικο ’89»- δεν επιχειρήθηκε μια βίαιη αλλαγή των κομματικών συσχετισμών αλλά προωθήθηκε συστηματικά μια συνολική αλλαγή των πολιτικοοικονομικών δομών εξουσίας. Η επιχείρηση αυτή «νομιμοποιήθηκε» πολιτικά το 1996 και σήμερα ζούμε «τα έργα και τις ημέρες» της εδραίωσης και της ιστορικής της κορύφωσης.
Οι «νταβατζήδες», κατά τον κ. Κ. Καραμανλή, και οι επάλληλοι πολιτικοοικονομικοί κύκλοι που περιβάλλουν ως «προστατευτική ζώνη» τον «σκληρό τους πυρήνα» ασκούν σήμερα -τηρώντας ελάχιστα προσχήματα- την κυριαρχία τους.
Πρώτο επίπεδο θεμελίωσης της κυριαρχίας της ομάδας αυτής υπήρξαν τα ΜΜΕ, με την αυθαίρετη, μέχρι σήμερα, κατοχή και χρήση τους. Στη συνέχεια το δεύτερο επίπεδο περιέλαβε το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα της διακυβέρνησης. Η σταδιακή «μετατροπή» της πολιτικής δημοκρατίας σε τηλεοπτική δημοκρατία κατέστησε «ομήρους» των ΜΜΕ και των ιδιοκτητών τους κόμματα, πολιτικούς αρχηγούς, στελέχη των κομμάτων. Αρκεί να «αναγνώσει» κάποιος τη «λίστα» των προτιμουμένων βουλευτών που εμφανίζονται στα τηλεοπτικά «παράθυρα»… για να κατανοήσει την έκταση και το βάθος του φαινομένου.
Στη συνέχεια «ευδοκίμησε» ο χώρος του πολιτισμού και του αθλητισμού. Το «ιδιωτικό» εξεδίωξε το «δημόσιο» και το μέγαρο του κ. Χρήστου Λαμπράκη τη Λυρική… Χορηγοί/μεγαλοπαράγοντες αναλαμβάνουν «εργολαβικά» φιλανθρωπικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις… Και ο λαός θα πρέπει να χειροκροτεί τους μεταμοντέρνους ευεργέτες του…
Ιδιαίτερα όμως το πεδίο του αθλητισμού και του ποδοσφαίρου αποτέλεσε προνομιακό πεδίο. Γιατί εδώ ο ιδιοκτήτης-μεγαλοπαράγοντας δεν ασκεί απλή διοικητική -οικονομική εξουσία. Γίνεται ταυτόχρονα εκφραστής ενός ευρύτατου κοινωνικού «κινήματος» το οποίο αντιπροσωπεύει τον «λαό» της ομάδας. Ο ιδιοκτήτης αποκτά έτσι πολιτική ισχύ, εκβιάζει την εκάστοτε εξουσία, πριμοδοτεί κόμματα και βουλευτές-θιασώτες της ομάδας του. Ο ιδιοκτήτης «διαθέτει» στην πράξη τη δική του κοινωνική – εκλογική βάση.
Με τον τρόπο αυτόν οι ιδιοκτήτες των μεγάλων ΠΑΕ εξελίσσονται σε αυτόνομες εξουσίες, που μπορούν να κινούνται πέρα και πάνω από τον νόμο, εφαρμόζοντας σε παραλλαγή το γνωστό σύνθημα: «Νόμος είναι το δίκιο της ομάδας μου».
Κάθε αυτόνομη εξουσία χρειάζεται τους δικούς της τρόπους οργάνωσης, τους δικούς της μηχανισμούς υποστήριξης και κρούσης… Αυτοί οι μηχανισμοί-στρατοί (που κρύβονται και νομιμοποιούνται πίσω από τους συλλόγους οπαδών) έχοντας την κάλυψη των ιδιοκτητών της ομάδας κινούνται με πλήρη ασυδοσία. Από τους ξυλοδαρμούς, τις καταστροφές, τις κλοπές ο φόνος δεν απέχει παρά ένα βήμα… Εντάσσεται κι αυτός μέσα στο γενικό πλαίσιο δράσης…
Οι μεγαλοπαράγοντες εκτρέφουν και νομιμοποιούν τις συμμορίες αυτές. Τους παρέχουν εισιτήρια, «σιτηρέσιον», οικονομικά μέσα, ταξίδια… και κυρίως ατιμωρησία στη δράση τους. Με φωτεινή εξαίρεση τον κ. Ντέμη Νικολαΐδη που έδωσε προσωπικές μάχες για να περιθωριοποιήσει τις εγκληματικές αυτές ομάδες.
Κι όμως κανένας δημοσιογράφος -πλην του κ. Φ. Συρίγου- κανένας αθλητικογράφος, κανένας πολιτικός, κανένας «ειδικός» δεν τολμά να θίξει τις δομές της ασύδοτης αυτής εξουσίας που «παράγει» το έγκλημα. Κανένα όνομα ιδιοκτήτη των «μεγάλων» ΠΑΕ της Αθήνας ή ομάδων της Θεσσαλονίκης δεν ακούστηκε. Κυριαρχεί ο φόβος, το ατομικό συμφέρον, η υποτέλεια, ο συμβιβασμός… Ακόμα κι αν θυσιάζεται η προσωπική αξιοπρέπεια…
Όπως δεν τολμά κανείς να θίξει τον ιδιοκτήτη του ΑΝΤ1, τον κ. Μ. Κυριακού. Που κάποια στιγμή «αποφάσισε» να εισέλθει στο πεδίο του αθλητισμού, μέσω ενός ένδοξου συλλόγου, του Πανελληνίου… Για να φθάσει να αναγορευθεί πρόεδρος της Ολυμπιακής Επιτροπής, κάτω από τα «χειροκροτήματα» σύμπαντος του πολιτικού κόσμου. Ποιος χτίζει αυθαίρετες κατασκευές στο Πεδίον του Άρεως, που εδώ και πολλά χρόνια έχουν κηρυχθεί κατεδαφιστέες; Κανείς δεν τολμά να ονοματίσει, να πει την αλήθεια… Κανείς από εκείνους τους πολιτικούς, τους αθλητικούς παράγοντες, τους πρώην και νυν υπουργούς, που έσπευσαν να «συμπαρασταθούν» στον κ. Κυριακού, όταν απερρίφθη η πρότασή του για ετήσιους αγώνες στην Αρχαία Ολυμπία λόγω κινδύνου καταστροφής του περιβάλλοντος…
Το χειρότερο για έναν πολίτη, για έναν πολιτικό, για έναν πνευματικό άνθρωπο δεν είναι να του περιορίζουν κάποιες εξωτερικές εξουσίες, τις ελευθερίες και τα δικαιώματά του.
Αλλά να αυτολογοκρίνεται και να υποτάσσεται ο ίδιος καταργώντας στην πράξη την ελευθερία του… Τέτοιοι όμως πολίτες -δέσμιοι του «τρόμου» που ασκούν τα συμφέροντα- δεν είναι άξιοι ούτε να πληροφορούν ούτε να «διαφωτίζουν» ούτε να ασκούν πολιτικές εξουσίες.