Στα βήματα του Σρέντερ η Ρουαγιάλ
Το ηχηρό «όχι» που είχαν πει τον Μάιο του 2005 οι Γάλλοι δεν στόχευε μόνο στο νεοφιλελεύθερο Ευρωσύνταγμα, αλλά και στην ανεξέλεγκτη διεύρυνση της ΕΕ που έφερνε ένα βήμα πιο κοντά τον περίφημο «πολωνό υδραυλικό» και πήγαινε ένα βήμα πιο μακριά τα κεκτημένα δικαιώματα των γάλλων και ευρωπαίων εργαζομένων. Ο Πρόεδρος της Γαλλίας, Ζακ Σιράκ, αντιλαμβανόμενος τότε τη δυσφορία των Γάλλων για τη σχεδιαζόμενη ένταξη της Τουρκίας, είχε φτάσει να υποσχεθεί ξεχωριστό δημοψήφισμα για το θέμα της Τουρκίας, προσπαθώντας έτσι η ένταξή της να μη βαρύνει στη ψήφο τους. Εις μάτην όμως…
Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής μάχης ακόμη και ο φιλοαμερικανός υποψήφιος της Δεξιάς Νικολά Σαρκοζί έσπευσε να αποδοκιμάσει την ένταξη της Τουρκίας προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να συμβαδίσει με τη λαϊκή θέληση. Καθοριστικό δε βάρος στη διαμόρφωσή της έχει η στάση του μισού σχεδόν εκατομμυρίου Αρμενίων που ζουν στη Γαλλία και με κάθε ευκαιρία τονίζουν τη γενοκτονία που υπέστησαν 1,5 εκατομμύριο ομοεθνείς τους από τους νεότουρκους το 1915-1918.
Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ υποστηρίζοντας τώρα την ένταξη της Τουρκίας προσπαθεί να καλοπιάσει τους μουσουλμάνους μετανάστες που έχουν δικαίωμα ψήφου στη Γαλλία και να αποσπάσει έτσι την ψήφο τους. Ιδέα όχι και τόσο πρωτότυπη ούτε αποτελεσματική, αν κρίνουμε από την τύχη του Σρέντερ, που κι αυτός λίγο πριν από την κάλπη θυμήθηκε να υπεραμυνθεί της ένταξης της Τουρκίας.