Η 50άρα ευρωπαία ερωμένη των ΗΠΑ
1 Πέρασαν 50 χρόνια από την ίδρυση της ΕΕ, που πρωτοεμφανίστηκε στο διεθνές προσκήνιο σαν «Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα» (ΕΟΚ) για να πάρει τη σημερινή της ονομασία σε Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Ξεκίνησε με 6 χώρες-μέλη της βόρειας και κεντρικής Ευρώπης (Γαλλία – Γερμανία – Ιταλία – Βέλγιο – Ολλανδία – Λουξεμβούργο), τις πλέον οικονομικά ανεπτυγμένες, για να καταλήξει σήμερα, έπειτα από συνεχείς επεκτάσεις να περιλαμβάνει τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη, πλούσια και φτωχά, και να διεκδικούν την είσοδό τους και κράτη εκτός Ευρώπης, όπως η Τουρκία, το Ισραήλ και μεσογειακές χώρες της βόρειας Αφρικής! Ο νόμος της εξελικτικής πορείας. Η ΕΟΚ του 1957 υπήρξε γνήσιο τέκνο της τότε ψυχροπολεμικής εποχής και της μεγάλης επιθυμίας των ευρωπαίων ατλαντιστών και της ηγεσίας των ΗΠΑ για συσπείρωση των κρατών της Δύσης και στον οικονομικό και στον πολιτικό τομέα. Στον στρατιωτικό τομέα η συσπείρωση γύρω από τις ΗΠΑ ήταν γεγονός με την ίδρυση του ΝΑΤΟ, που αποτελούσε «ευρέος φάσματος» συμμαχία. Εκείνο τον καιρό της έντονης αντιπαλότητας των ΗΠΑ με την τότε ΕΣΣΔ πολλοί κατηγόρησαν την ΕΟΚ σαν το πολιτικό και οικονομικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Όμως ο περιορισμένος αριθμός των μελών της δεν δικαιολογούσε απόλυτα αυτόν τον χαρακτηρισμό. Ενδεχομένως τα οράματα των ιδρυτών της, ορισμένων τουλάχιστον, να ήσαν ευγενή. Όμως δεν κατάφεραν να απομακρύνουν την ΕΟΚ από το άρμα των ΗΠΑ. Από τα πρώτα της χρόνια η τότε ΕΟΚ συνδέθηκε με έναν άρρηκτο δεσμό με την υπερατλαντική υπερδύναμη, που μέχρι σήμερα διατηρείται πάντα φλογερός. Στη διαδρομή των 50 χρόνων της ζωής της, ασφαλώς δυνάμωσε καθόσον αφορά την αύξηση του αριθμού των κρατών μελών, αύξησε την οικονομική της δύναμη, αλλά παρέμεινε πιστή «ερωμένη» της εκάστοτε ηγεσίας των ΗΠΑ. Άλλαξε όνομα, αλλά παρέμεινε προσηλωμένη στα «ιδανικά» της Δύσης. Οι εξελίξεις της 50ετίας δεν την άγγιξαν. Την άφησαν ασυγκίνητη και βαθιά δεμένη με τον «έρωτά» της! Υπέστη πιέσεις, ταπεινώσεις, βιασμούς και κάθε είδους κακομεταχείριση από την εκάστοτε ηγεσία των ΗΠΑ, αλλά παρέμεινε ακλόνητη, στενά δεμένη με τον πρώτο της «έρωτα». Η ψυχροπολεμική περίοδος πέρασε, το τείχος του Βερολίνου έπεσε, το Σύμφωνο της Βαρσοβίας διαλύθηκε, η άλλοτε πανίσχυρη ΕΣΣΔ τεμαχίστηκε, όμως η ΕΟΚ (και σήμερα ΕΕ) συνέχισε να υπηρετεί με πάθος τον «έρωτά» της, που επόμενο ήταν να μετατραπεί σε δυνάστη της τυφλά αφοσιωμένης συντρόφου. Και ένεκα της συμπεριφοράς της αυτής δεν μπόρεσε να αποκτήσει ακόμη έντονη διεθνή επιρροή.
2 Στον οικονομικό τομέα, η ΕΟΚ-ΕΕ αποτέλεσε και αποτελεί στήριγμα και βασικό πυλώνα του νεοφιλελευθερισμού. Δημιούργησε την ενιαία αγορά και υλοποίησε έτσι τη λυσσώδη προσπάθεια των πολυεθνικών επιχειρήσεων με την υπερπαραγωγή αγαθών, να μπορούν ελεύθερα να διακινούν τα εμπορεύματά τους σε όλες τις ευρωπαϊκές αγορές, χωρίς περιορισμούς, ποσοστώσεις και φορολογικές επιβαρύνσεις (εισαγωγικούς δασμούς και φόρους ισοδυνάμου αποτελέσματος). Αφαίρεσε από τα κράτη νομοθετημένα έσοδα και τα προσέφερε στις μεγάλες επιχειρήσεις. Έτσι δημιούργησε τα ελλείμματα στη δημοσιονομική διαχείριση ακόμη και στα πλούσια κράτη-μέλη. Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία κ.λπ. απέκτησαν δημοσιονομικά ελλείμματα και δημόσιο χρέος, ενώ οι πολυεθνικές επιχειρήσεις θησαυρίζουν με υπερκέρδη. Για να προλάβει τον ξεσηκωμό των οικονομικά αδύναμων πολιτών της Ευρώπης, δημιούργησε τα διάφορα κοινοτικά ταμεία (Κοινωνικό Ταμείο Συνοχής, Γεωργικό κ.ά.), κάτι που μας θυμίζει αυτό που έλεγαν οι παλιοί «φτωχούλη μου, δώσ’ μου το ψωμί να στο δίνω λίγο – λίγο». Οδήγησε στην εξαθλίωση τους ευρωπαίους εργαζομένους και τους έσπρωξε στον τραπεζικό δανεισμό. Τσάκισε τον παραγωγικό ιστό των οικονομικά ασθενέστερων κρατών-μελών και χτύπησε τη μικρή επιχείρηση, που τη θεωρεί μη ανταγωνιστική. Γενικά ξέχασε τον άνθρωπο και αγκάλιασε το κέρδος για το μεγάλο κεφάλαιο. Η δημιουργία της ΟΝΕ με το ασθενικό και χωρίς αγοραστική δύναμη ευρώ καταδίκασε τους εργαζομένους στην «διά βίου ανέχεια» και τις ασθενείς οικονομίες που παρουσιάζουν μακροοικονομικές ανισορροπίες και προβλήματα να μην έχουν τη δυνατότητα να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα θεραπείας. Την οικονομική και νομισματική πολιτική την αποφασίζει η ΕΚΤ, κατά αποκλειστικό και συνεπώς αντιδημοκρατικό τρόπο. Έτσι οι αυξήσεις του εθνικού εισοδήματος οδηγούνται στα θησαυροφυλάκια των οικονομικά ισχυρών. Το περασμένο Σαββατοκύριακο η ΕΕ γιόρτασε στο Βερολίνο τα 50 χρόνια από την ίδρυσή της με γιορτές και πανηγύρια. Εκεί μαζεύτηκαν όλες οι θεραπαινίδες του συστήματος, πρωθυπουργοί, υπουργοί και άλλοι αξιωματούχοι καλοταϊσμένοι και γεμάτοι από υπερηφάνεια. Γιατί έχουν καταφέρει να ξεγελάσουν τους λαούς τους. Κατά την εορταστική νύχτα έπεσαν πολλά πυροτεχνήματα. Και φυσικά πολλές κολακείες για τη «γηραιά κυρία» της Ευρώπης. Το μεγαλύτερο πυροτέχνημα ήταν η «διακήρυξη αξιών». Για ποιες αξίες άραγε μπορούν να μιλάνε οι ευρωπαίοι ηγέτες; Πρέπει κάποτε να αποκτήσουν και λίγη ντροπή!