ΕΤΟΙΜΟΙ: ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΕΡΧΟΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΤΟΥ ΠΙΚΡΑΜΕΝΟΥ

Άγιαι μέρες λέγουσι
έρχονται εν τώ άμα
κι ολόκληρο τό Γραικιστάν
θά τυφλωθεί στό κλάμα.

Ωστόσο γιά τήν τύφλα μας
δέν πταίει ο Σταυρωμένος
πταίει τό μαύρο χάλι μας
καί τής φυλής τό μένος.

Ο πικραμένος, δέ, ψευδώς
τό μαύρο δάκρυ χύνει
ενώ απ’ τήν ανάποδη
σέ κλέβει καί σέ φτύνει.

Θά ιδείτε κόρες λυγερές
κι άλλες γεροντοκόρες
όλες νά κλαιν καί νά θρηνούν
μέ μίνι μαυροφόρες.

Θά δείτε νιούς μέ ADSL
κοντά τού Επιταφίου
νά κλαίνε τήν απώλεια
κάποιου Ιερού Νυμφίου.

Μάνες, πατέρες, αδελφές
καί χήρες τεθλιμμένες
εν παρατάξει αγαστή
ως θίασος βαλμένες.

… θά παίζουν στήν παράσταση
ως κωμικοί Αρχαίοι
άθλιοι μέσ’ στούς άθλιους
άμυαλοι καί τυχαίοι.

Μοιραίο συνονθύλευμα
μιάς κούφιας Κοινωνίας
έρμαιο περιστάσεων
κι αφόρητης ανίας.

Τήν νύχτα εκείνη θά σιγούν
τά σινεμά, οι μπάρες
δήθεν πώς όλοι σέβονται,
μά παίζουν τίς κουμπάρες.

Κι όταν θά φτάσει η Αυγή
καί αφιχθεί τό Πάσχα
πάντες αξιοθρήνητοι
θά βγάλουνε τήν μάσκα.

Θά πέσουν σάν λυκόσκυλα
στά δυστυχή αρνία
μέ ιαχές ως λέοντες
μέ περισσή μανία.

Καί γύρω η φύσις θά βοά
από τά τύμπανά τους,
(αυτός κι άν είναι θάνατος
μέσα εις τούς θανάτους).

Σέ λίγες μέρες θά φανούν
μπαρουτοκαπνισμένοι
μέ αίματα στά χείλη των
κι ίσως κερατωμένοι.
Θά επιστρέψουν ομαδόν
εις τό Κλεινόν τό Άστυ
θερίζοντάς μας καθ’ οδόν
ημέραν καθ’ εκάστη.

Θά χέζουν καί θά κατουρούν
εις τάς οδούς ομάδι.
(Ελλάδα μου κατάντησες
απόπατος, ρημάδι.)

Απ’ τ’ ανοικτά παράθυρα
θά φεύγουσι τσιγάρα
τσιγάρα αποτσίγαρα
κενών νοών αντάρα.

Τό ΚΑΤ κι άλλα τινά, πολλά
Νεκρο-Νοσοκομεία
θά πήξουν στό σακάτεμα.
Καί τ’ αλγεινά Ταμεία

… θά γίνονται χρεόγραφα
κάποιων κλεφτοκοτάδων.
Ο Πρώτος, δέ, τών Υπουργών
θ’ αρχίσει τότε άδων:

«Γιά ποιά Ομόλογα, θρασείς,
οικτίρετε τό κράτος;
Εγώ διά εσάς φλογίζομαι
ως Καιγομένη Βάτος».

«Σόρυ, όφφ Σόρ, καί τά λοιπά,
άντε νά μού χαθείτε,
εγώ σάς φέρνω αγάλματα
Γκετύ, τσανακογλείφται».

Αυτό τό Πάσχα, χριστιανοί
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΦΡΟΝΩΝ
είναι τό Πάσχα τής ψευτιάς
είκοσι ενός αιώνων.

…………………………………………………..
…………………………………………………..

«Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας
καί τούς εν τοίς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».
Εκείνο τό «εν τοίς μνήμασι»
δέν γίνεται λίγο νά αλλάξει και νά γίνει:
Τούς εν Ελλάδι ζωντανούς φορολογούμενους καί ληστεμένους;