Οι… Φαλμεράγιερ εντός των τειχών

Γνωρίζουν οι θεωρητικοί της Pax Universitas ότι το έργο τους θα καταστεί αποτελεσματικό αν πάψει να ακούγεται η Διδαχή του Ιπποκράτη:

•«Την Ιστορία μελέτα, παιδί μου, διότι κατ’ αυτόν τον τρόπο όχι μόνο τον εαυτό σου και τη ζωή σου θα κάμεις ένδοξη και χρήσιμη στην ανθρώπινη κοινωνία, αλλά και το μυαλό σου οξυδερκέστερο και διαυγέστερο…». Οι νεοφώτιστοι της Παγκοσμιοποίησης, υπό τον μανδύα του «προοδευτικού» [«Αριστερού»(!)…] λόγου και στο πνεύμα ενός αρρωστημένου κοσμοπολιτισμού, προμαχούν στην Άμβλυνση της Ιστορικής Μνήμης, με δεδομένο ότι καμία επιστήμη δεν μπορεί καλύτερα από την Ιστορία να εκπληρώσει την επιθυμία και να επαρκέσει στην ανάγκη να μάθουμε το αληθινό, το αγαθό και το καλό, πάνω στα οποία θεμελιώνεται ολόκληρος ο ηθικός κόσμος.

Οι πρόγονοι των σημερινών οπαδών της Pax Universitas σε κρίσιμες στιγμές του νεοελληνικού βίου ή αμφισβήτησαν τη συνέχεια και την αφομοιωτική ικανότητα του Ελληνικού Πολιτισμού ή μετέθεσαν τον «Αναθεωρητισμό» τους σε βάσεις φυλετικές ή αίματος (Φαλμεράγιερ κ.λπ.).

Η ελληνική εθνότητα, προμαχούντος σε πρώτη φάση του Ελληνικού Διαφωτισμού και στη συνέχεια της Διανόησης της Αριστεράς, αποδόμησαν τα σαθρά επιχειρήματα των Αναθεωρητών της Ιστορικής Μνήμης.

Οι συγγραφείς του επίμαχου σχολικού εγχειριδίου, της «Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού», καθώς και το «περισπούδαστο» Παιδαγωγικό Ινστιτούτο επιδιώκουν να εγκιβωτίσουν την Ιστορική Πραγματικότητα στις πολιτικές επιδιώξεις της στιγμής και στην Προκρούστεια κλίνη της Ουασινγκτόνιας Παγκοσμιοποίησης με τον βιασμό της Ιστορικής Μνήμης.

Το «στίγμα» του συγκεκριμένου σχολικού πονήματος, αλλά και παρόμοιων επιδιώξεων «ιστορικών» συγγραφών δεν ανάγεται μόνον στην επιθυμία του Αναθεωρητισμού της Ιστορικής Μνήμης, αλλά είναι απότοκο των διαδικασιών, κατ’ εξοχήν αντιεπιστημονικών, στις οποίες έχει διαμορφωθεί, στην πλειοψηφία της, η «ακαδημαϊκή ελίτ» της χώρας.

Η «ελίτ» αυτή, στην πλειοψηφία της, είναι δημιούργημα των κομματικών προθαλάμων και των «πολιτικών συμβιβασμών» του παρασκηνίου, και βεβαίως, αναφύεται στο ακαδημαϊκό προσκήνιο, ουχί το επιστημονικό ανάστημα, αλλά η οσφυοκαμψία και επιβεβαιώνεται η αναλλοίωτη αρχή.

•«Επιστήμη στερουμένη Αρετής, πανουργία και ου σοφία φαίνεται…».

Η Επιστήμη, και μάλιστα η Ιστορική, είναι, κατά πρώτον και κύριον λόγο, η μελέτη των Πηγών, η έρευνα και «η ορθοτόμηση του λόγου της Αληθείας».

Στην επίδικη περίπτωση, οι Πηγές, ελληνικές και ξένες, δεν επιβεβαιώνουν τον Αναθεωρητισμό και την Παρασιώπηση των ιστορικών γεγονότων, των συγγραφέων, αλλά αντιθέτως καθιστούν κραυγαλέο το έλλειμμα επιστημονικής τους επάρκειας!

Η «Αριστερή σπουδαρχία», που κατ’ αυτάς ξιφουλκεί υπέρ του Αναθεωρητισμού της ιστορικής Μνήμης, παραπέμπεται στις έρευνες ενός εκ των κορυφαίων διανοητών της Αριστεράς, του Δημοσθένη Δανιηλίδη («Η Νεοελληνική Οικονομία και Κοινωνία»), ο οποίος γράφει:

• «Τους Έλληνες στο περιβάλλον τούτο δεν τους συναντάμε από χθες και σήμερα μονάχα. Αυτοί ζουν εκεί μέσα συνεχώς, αιώνες και αιώνες, και μας παρουσιάζονται με μια καθορισμένη ιστορική ατομικότητα ή πιο γενικά, ιστορική οντότητα… Αδιάκοπη ιστορία γέννησε από την πρώτη συμβίωση των Ελλήνων και των λαών, που έσμιγαν μ’ αυτούς και τους αφομοίωνε η Ελληνική Μεσόγειος, σιγά σιγά, το αίσθημα κάποιας κοινότητας… Ο Νεοελληνισμός είναι ένα βλαστάρι καινούργιο, φυτρώνει, όμως, και αναπτύσσεται οργανικά πάνω σε ρίζες παληές χωμένες βαθιά στο ιστορικό έδαφος…»

Χαρακτηριστική είναι και η παρατήρηση του Νεοτουρκικού Κομιτάτου «Ένωση και Πρόοδος» (1901), για την ελληνική κοινότητα των θελήσεων:

•«Μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Μακεδονίας από άποψη καταγωγής είναι κάθε άλλο παρά Έλληνες. Και όμως έχει συνείδηση ελληνική και θεοποιεί τον Ελληνισμό. Χιλιάδες είναι εκείνοι που θυσιάζουν τα εκατομμύριά τους για τον Πανελληνισμό…»

Οι συγγραφείς του σχολικού εγχειριδίου, 85 χρόνια μετά τη σφαγή του χριστιανικού στοιχείου στη Σμύρνη τον Σεπτέμβριο του 1922, και παρά την πληθώρα των μαρτυριών και τον πηγών για το τουρκικό ανοσιούργημα, δεν είδαν άλλο τι παρά τον «συνωστισμό» των Ελλήνων της Μικράς Ασίας στην προκυμαία της ιωνικής πόλης, αναμένοντας τα «καράβια της σωτηρίας». Την «ιστορική» τους εκτίμηση, όμως, τη διαψεύδει ο τότε αμερικανός πρόξενος στη Σμύρνη, Τζορτζ Χόρτον, αυτόπτης μάρτυρας της σφαγής.

Γράφει ο αμερικανός διπλωμάτης στο βιβλίο του «Αναφορικά με την Τουρκία», αλλά και στις αλλεπάλληλες εκθέσεις του προς το Στέιτ Ντιπάρτμεντ:

•«Το βράδυ της 9ης Σεπτεμβρίου (1922) άρχισε το πλιάτσικο και το μακελειό. Ακούγαμε όλη τη νύχτα πυροβολισμούς από διάφορα σημεία της πόλης… Το πλιάτσικο άρχισε να εξαπλώνεται ραγδαία σαν επιδημία σε ολόκληρη την πόλη. Στην αρχή επικεφαλής των ληστών ήταν Τούρκοι πολίτες κάτοικοι της πόλης. Είδα με τα μάτια μου ντόπιους με πυροβόλα όπλα να κοιτάζουν τα παράθυρα σπιτιών χριστιανών, έτοιμοι να πατήσουν τη σκανδάλη με το που θα εμφανιζόταν κάποιο κεφάλι. Αυτές οι ομάδες σου έδιναν την εντύπωση κυνηγών που είχαν βγει παγανιά. Εκείνο που χαράκτηκε στη μνήμη μου είναι το ύφος των ”κυνηγών”. Στο πρόσωπά τους καθρεφτιζόταν μια σατανική ευχαρίστηση, ανάμεικτη με μίσος και αγριότητα… Κοιτώντας από την πόρτα του προξενείου, είδα μια ομάδα ταλαίπωρων προσφύγων, με παιδιά και αρρώστους στην αγκαλιά, να οδηγούνται στην προκυμαία σαν πρόβατα από Τούρκους στρατιώτες. Μια γριά γυναίκα παραπατούσε και ακολουθούσε με δυσκολία τους υπόλοιπους, αλλά οι Τούρκοι στρατιώτες τη σκουντούσαν χτυπώντας την στην πλάτη με τον υποκόπανο. Κάποια στιγμή της έδωσαν τόσο δυνατό χτύπημα στη ραχοκοκαλιά, πού η γυναίκα δεν άντεξε και σωριάστηκε νεκρή… Θυμάμαι μια άλλη ηλικιωμένη γυναίκα. Έτρεχε προς το μέρος μου ουρλιάζοντας, τρελή από την αγωνία: ”Ο γιος μου! Ο γιος μου!”, φώναζε. Το φόρεμά της μπροστά ήταν γεμάτο αίματα. Δεν μου είπε τι συνέβη στον γιο της, αλλά μιλούσε το αίμα του στην ποδιά της…».

Μικρό αφιέρωμα στην επιστημοσύνη των συγγραφέων του σχολικού εγχειριδίου και το «περισπούδαστο» Παιδαγωγικό Ινστιτούτο…