Επέτειος περίσκεψης

Ασφαλώς, ένα τέτοιο ιστορικό εγχείρημα, όπως αυτό της ευρωπαϊκής ενοποίησης, συναντά τεράστιες εγγενείς δυσκολίες. Κάθε χώρα έχει τον δικό της βαθμό οικονομικής ανάπτυξης, τους δικούς της θεσμούς, τα δικά της αξιακά – πολιτισμικά πρότυπα.

Γι’ αυτό η σύγκλιση και η συνεργασία θα έπρεπε να είχαν δρομολογηθεί μέσα από συνεχή και σταδιακή διαμόρφωση «ενδιάμεσων» κοινωνικών και οικονομικών θεσμών που θα οδηγούσαν σε μια συνεχή κοινωνικο-οικονομική ανάπτυξη και θα διαμόρφωναν μια ευρύτερα αποδεκτή συνείδηση για το ρόλο και -κυρίως- για την προοπτική της Ευρώπης.

Δυστυχώς, υιοθετήθηκαν πολλές λανθασμένες επιλογές.

Ως σχήμα «ενοποίησης» επιλέχθηκε το πρότυπο της νεο-φιλελεύθερης αγοράς, που οδήγησε στην υποβάθμιση των θεσμών του κοινωνικού κράτους και της εργασίας, εν ονόματι του ανταγωνισμού με τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία… Χωρίς βέβαια να προκύψουν, ακόμα και σ’ αυτό τον τομέα, απτά αποτελέσματα.

Η πολιτική αυτονομία της Ευρώπης αποτελεί ακόμα μακρινό στόχο. Στην ουσία η κυριαρχία των ΗΠΑ παραμένει ισχυρή και οι νέες «διευρύνσεις» έφεραν στο εσωτερικό της Ευρώπης κράτη-δορυφόρους της υπερδύναμης που γίνονται σήμερα «χώροι» εγκατάστασης αντιπυραυλικών συστημάτων κατά της Ρωσίας και αποτελούν «πρόθυμους» συμμάχους των ΗΠΑ σε κάθε πολεμική επέμβαση…

Ο δρόμος παραμένει μακρύς και θολός. Χρειάζονται αντίρροπες στρατηγικές και για το θέμα της πολιτικής αυτονομίας της ΕΕ και για το πρόβλημα της ανάπτυξης. Όμως αυτές, δυστυχώς, δεν περιλαμβάνονται στην «ατζέντα» των τελετών της επετείου…

ΟΦΙΣ