Στους «στραβούς» ο «μονόφθαλμος»…

Μπορεί κάποιοι να ξεπερνούν εύκολα το ζήτημα ερμηνεύοντας τις -εκάστοτε- δηλώσεις του Θ. Πάγκαλου, που διακρίνονται για τον έντονα αιρετικό τους χαρακτήρα, ως προσπάθειες ατομικής του προβολής και υπερτονισμού της αυτονομίας του, την ανάγκη να βρίσκεται συνεχώς στο επίκεντρο των συζητήσεων…

Όμως το πρόβλημα για το ΠΑΣΟΚ και την ηγεσία του είναι στην ουσία ευρύτερο. Αφορά κατ’ αρχάς στην ορθότητα ή μη των εκτιμήσεων του κ. Θ. Πάγκαλου. Κι αν δεχθούμε ότι ένας πολιτικός που διαθέτει την οξύνοια και την εμπειρία του Θ. Πάγκαλου δεν μπορεί να έχει πάντα άδικο, τότε προκύπτει το επόμενο ερώτημα:

– Τις όποιες ορθές εκτιμήσεις του Θ. Πάγκαλου, αλλά και άλλων στελεχών του ΠΑΣΟΚ που διατυπώνουν κατά καιρούς τις γνώμες τους, γιατί δεν μπορεί να τις διατυπώσει το Πολιτικό Συμβούλιο και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ -εάν εκτιμήσουν βέβαια ότι είναι ορθές- και να τις εντάξουν σε μια στρατηγική, αντί να παρακολουθούμε εσαεί αυτό το πολιτικό «αλαλούμ»;

Στην πράξη όμως το ΠΑΣΟΚ έχει αυτοκαταδικασθεί σε πολιτική αφωνία και σε καθήλωση. Αρκείται σε κάποιες αντιδεξιές «κορώνες» και σε τετριμμένες κριτικές χωρίς να παρεμβαίνει στις εξελίξεις. Το ΠΑΣΟΚ σύρεται από τα πολιτικά γεγονότα και δεν τα διαμορφώνει.

Όπως συμβαίνει με την κρίση στα πανεπιστήμια. Για το άρθρο 16 μια εμπρός, μια πίσω. Για τον νόμο-πλαίσιο της κ. Γιαννάκου μια τον απορρίπτει και μια καταθέτει την ίδια σχεδόν δέσμη προτάσεων. Για τις καταλήψεις βρίσκεται με το ένα «πόδι» μέσα και με το άλλο έξω…

Σ’ αυτό το σκηνικό επόμενο είναι να εμφανισθούν θέσεις και αλήθειες, έστω και με τη μορφή της παραδοξότητας και της υπερβολής του Θ. Πάγκαλου. Είναι κι αυτές προϊόν της ατολμίας της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ.

ΟΦΙΣ