Στα μαλακά έπεσε η Σερβία

Αθωώνοντας, δηλαδή, η Δύση το Βελιγράδι από την κατηγορία της γενοκτονίας, που στη συνέχεια θα δημιουργούσε ένα ανεξέλεγκτο κύμα από διεκδικήσεις αποζημιώσεων, μπορεί με πιο αποτελεσματικό τρόπο να απαιτήσει να άρει τις ενστάσεις της η Σερβία για την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου.

Στο επίκεντρο της κριτικής όμως τώρα μπαίνουν οι Σέρβοι της Βοσνίας, μια και αυτοί θεωρήθηκαν φυσικοί αυτουργοί των δολοφονιών που έγιναν τον Ιούλιο του 1995. Μετά από αυτή την απόφαση όμως, η θέση τους στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων για την αναθεώρηση της Συνθήκης του Ντέιτον σε ό,τι αφορά το καθεστώς της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης αδυνατίζει καθοριστικά. Το δε αίτημά τους για ενοποίηση με τη Σερβία θα γίνει δεκτό από το Βελιγράδι με τον ίδιο «ενθουσιασμό» που ένα σπίτι ανοίγει τις πόρτες του για να φιλοξενήσει έναν καταζητούμενο φυγόδικο.

Η ευκολία όμως με την οποία χαρακτηρίστηκε γενοκτονία η δολοφονία 8.000 μουσουλμάνων της Βοσνίας στη Σρεμπρένιτσα, θέτει ορισμένα ερωτήματα για τα κριτήρια με τα οποία οι Αμερικανοί απονέμουν τον χαρακτηρισμό «γενοκτονία». Γιατί δηλαδή είναι γενοκτονία το αποτρόπαιο έγκλημα που διαπράχθηκε στη Σρεμπρένιτσα και δεν είναι γενοκτονία η σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων Ιρακινών από τους Αμερικανούς ή η εθνοκάθαρση που επέβαλαν οι Εβραίοι στην Παλαιστίνη από τις αρχές ακόμη του 20ού αιώνα;