Πού πάμε;

Όπως έχουμε τονίσει και άλλοτε, η παιδεία, χώρος στον οποίο διαμορφώνεται το επιστημονικό, οικονομικό, πολιτιστικό και πνευματικό μέλλον του έθνους, οδηγείται σε πραγματικό αδιέξοδο. Και είναι το αποτέλεσμα διαχρονικών πράξεων και παραλείψεων πολλών παραγόντων, κυρίως όμως των πολιτικών δυνάμεων και ορισμένων συντεχνιών. Και ενώ η κατάσταση αυτή πρέπει να αντιμετωπιστεί από όλους τους αρμόδιους φορείς και από κοινού, ώστε η δημόσια εκπαίδευση να βρει το συντομότερο δυνατό το ουσιαστικό της περιεχόμενο, μια τέτοια ευθύνη δεν φαίνεται να αναλαμβάνεται από κανέναν.

Επίσης, οι οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες -οι μεγαλύτερες από όλες τις χώρες της ΕΕ, αποτέλεσμα και αυτές μιας μακροχρόνιας συντηρητικής και «εκσυγχρονιστικής» πολιτικής, της πολιτικής της αχαλίνωτης αγοράς- αντί να περιορίζονται όλο και μεγαλώνουν, με συνέπεια να απειλείται και αυτή ακόμα η κοινωνική συνοχή, στοιχείο εθνικά κρίσιμο σε καιρούς χαλεπούς.

Ακόμα, τα εθνικά μας θέματα μέρα με τη μέρα επιδεινώνονται, ενώ κράτη του εθνικού μας περίγυρου μεθοδικά και αθόρυβα ανασυντάσσονται, αναπτύσσονται οικονομικά και κοινωνικά, εκσυγχρονίζουν την εθνική τους στρατηγική, προσαρμόζουν την πολιτική τους στις εκάστοτε συγκυρίες και προωθούν τους διπλωματικούς και στρατιωτικούς τους στόχους. Κραυγαλέα και θρασύτατη ενέργεια, σε σχέση με την εθνική μας κυριαρχία στο Αιγαίο, ήρθε με την αμφισβήτηση του Αγίου Ευστρατίου, δηλαδή με την «ένταξη» του νησιού, από πλευράς της Τουρκίας, στις γκρίζες περιοχές. Φυσικά η ενέργεια αυτή δεν εκπλήσσει κανέναν. Η Τουρκία μεθοδικά προωθεί τους στρατηγικούς της στόχους. Εκείνο που εκπλήσσει είναι η απαράδεκτη στάση της ελληνικής πλευράς, δηλαδή η ανύπαρκτη εξωτερική πολιτική.

Η υποτονική διαμαρτυρία της κυβέρνησης στο ΝΑΤΟ, καθώς και η χαλαρή «κριτική» της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν σημαίνουν τίποτε άλλο παρά την εναρμονισμένη προσαρμογή και των δύο κομμάτων εξουσίας στον ενδοτισμό, όπως αυτός υπαγορεύεται από την υπερδύναμη. Αλλά αυτή η πολιτική ούτε τα εθνικά συμφέροντα υπηρετεί ούτε τον λαό εκφράζει. Ο λαός αξιώνει άσκηση εξωτερικής πολιτικής με αποφασιστικότητα, τόλμη και εθνικό θάρρος. Και αυτές οι αρετές απορρέουν από τα δίκαια του έθνους μας και έπρεπε να είναι αυτονόητες. Αλλά φαίνεται ότι δεν εμφορείται καθόλου από αυτές η πολιτική ηγεσία μας. Δεν παραδειγματίζεται τουλάχιστον από την πολιτική του Τάσσου Παπαδόπουλου, ο οποίος με «μισή» Κύπρο αλλά με ακέραιη καρδιά, με ψυχή, υψώνει φωνή δίκαιης οργής και στέλνει παντού το μήνυμα ότι τη δύναμη δεν αποτελούν μόνο τα υλικά μέσα αλλά και το δίκιο σου; Και επιτέλους, πρέπει να γνωρίζουν όλοι και προπαντός η κάθε είδους ηγεσία σ’αυτόν τον τόπο ότι ο λαός μας, στη μακρά ιστορική διαδρομή του, αν είχε υποτάξει τη θέλησή του στη μοίρα του, θα είχε χαθεί. Υπέταξε όμως πάντοτε τη μοίρα του στη θέλησή του και έτσι, όχι μόνο έζησε αλλά μεγαλούργησε!