Χρήσιμα διδάγματα από το Κοσσυφοπέδιον
Άμεσος σκοπός του ΝΑΤΟϊκού βομβαρδισμού του Βελιγραδίου (που θύμισε την αεροπορική επιδρομή της Λούφτβαφε του Μαρτίου 1941) ήταν ο τερματισμός της καταπιέσεως των αλβανών κατοίκων και η αποτροπή της εθνοκαθάρσεως του Κοσσυφοπεδίου, υπό του σερβικού τακτικού στρατού που επολέμει τους αλβανούς ατάκτους του UCK.
Αλλά ποίοι ήσαν οι πλειοψηφούντες κάτοικοι του Κοσσυφοπεδίου και ποίοι έγιναν πραγματικά θύματα της εθνοκαθάρσεως τελικώς;
– Από της εποχής του Κροάτου κομμουνιστή ηγέτου της Γιουγκοσλαβίας Ιωσήφ Μπροζ Τίτο, οι Αλβανοί εποίκισαν το Κοσσυφοπέδιο, λίκνον του σερβικού έθνους και οι Σέρβοι κατέστησαν προοδευτικώς μειοψηφία. Το έτος 2000, δηλαδή έναν χρόνο μετά τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς, στο Κοσσυφοπέδιον υπήρχαν 1,8 εκατ. Αλβανοί ενώ 210.000 Σέρβοι εξεδιώχθησαν απ’ την γενέτειρα γη, μεταναστεύσαντες στην «Ομόσπονδο Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία». Οι εναπομείναντες Σέρβοι δεν υπερβαίνουν σήμερα το 5% του πληθυσμού στο Κοσσυφοπέδιον. Μια εκστρατεία που ξεκίνησε με πρόσχημα τον τερματισμό της εθνοκαθάρσεως κατέληξε ακριβώς εις τα ίδια αποτελέσματα. Με τη μόνη διαφοράν ότι οι θύτες έγιναν θύματα και αντιστρόφως. Λανθασμένη ήταν η «τακτική» των Σέρβων αλλά και η «στρατηγική» του ΝΑΤΟ. Σήμερον, τα Ηνωμένα Έθνη ευρίσκονται ένα βήμα πρό της απονομής πλήρους ανεξαρτησίας στο περίκλειστον και καθυστερημένον οικονομικώς Κοσσυφοπέδιον, το οποίον συντηρούν η Παγκόσμιος Τράπεζα και η ΕΕ. Όταν άρχισεν ο βομβαρδισμός της Σερβίας δεν ήταν ξεκαθαρισμένος ο πολιτικός στόχος. Η επιδιωχθείσα διάλυσι της Γιουγκοσλαβίας προφανώς απεκρύβη. Ο ΝΑΤΟϊκός σχεδιασμός εμφανίζεται σήμερα να επέτυχεν του σκοπού, αν κι όχι απολύτως.
Η «διεθνής» διοίκησι είναι έτοιμη ν’ αποχωρήσει από το προτεκτοράτον του ΟΗΕ, ο δημοκρατικώς εκλεγείς πρωθυπουργός του Κοσόβου κατηγορήθη για εγκλήματα πολέμου, παρητήθη και παρεπέμφθη στο Διεθνές Δικαστήριον της Χάγης και η αναρχία των ατάκτων (UCK) επανήλθε στην πρωτεύουσα Πρίστινα. Ο «πρωθυπουργός» του Κοσσυφοπεδίου Αγκίμ Τσέκου απεδέχθη το σχέδιον αποσχίσεως Αχτισαάρι, ως «δικαία φόρμουλα» ανεξαρτοποιήσεως, η οποία όμως δεν στηρίζεται εις απόφασιν του Συμβουλίου Ασφαλείας, καθ’ όσον η Ρωσία έχει αντιρρήσεις. (Όπως είχε και διά το βομβαρδισμόν της Σερβίας αλλ’ εστερείτο της δυνάμεως να τον αποτρέψει το 1999). Η Ελλάς περιέργως τάσσεται υπέρ της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου, μη αναλογιζομένη το κακό προηγούμενον…
Μία 20ετία ενωρίτερον, το ΝΑΤΟ δεν θα διεννοείτο να διαλύσει την Γιουγκοσλαβία, διακινδυνεύοντας έναν παγκόσμιο, πυρηνικό πόλεμο με την τότε Σοβιετική Ένωσι. Όπως, όμως ο ιρακινός δικτάτωρ Σαντάμ Χουσεΐν, έτσι και ο Μιλόσεβιτς δεν αντελήφθη ότι ήταν στρατηγικώς λανθασμένο να τα βάλει με την μονοπωλιακή υπερδύναμη, τις ΗΠΑ, εις ένα «βιομηχανικής κλίμακος πόλεμον». Πολύ αργότερον, η Χεζμπολάχ συνειδητοποίησε στον Λίβανο την αξία του ασυμμέτρου πολέμου εναντίον του Ισραήλ και έκαμε ανταρτοπόλεμον επιτυχώς.
Οι ΝΑΤΟϊκοί εγκέφαλοι στερούνται στρατηγικής κατά τους νεώτερους πολέμους της Βαλκανικής. Γράφει σχετικώς ο Βρετανός στρατηγός Ρούπερτ Σμιθ, υπαρχηγός του ΝΑΤΟ στην Βοσνία και στο Κόσοβο:
«Στην καλλιτέρα περίπτωσι, τα (πολεμικά) γεγονότα συντονίσθησαν εις επίπεδον ”θεάτρου” αλλά εν τω συνόλω και ειδικώς εν σχέσει με την διεθνή επέμβασι, οι βομβαρδισμοί ήσαν αντανακλαστικοί – ή ”λειτουργικοί” διά να χρησιμοποιήσω έναν όρο χρήσιμον διά να κατανοηθούν οι ενέργειες του Τρίτου Ράιχ (σ.σ.: στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμον -βλέπε κι ανωτέρω συνειρμόν). Κάθε ενέργεια ήταν συνάρτησι της προηγουμένης παρά μέρος ενός σχεδίου και αν θεωρητικώς υπαγορεύετο εξ αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας που παρέχει την εντολήν, οι δυνάμεις του ΟΗΕ και του ΝΑΤΟ ανταπεκρίθησαν μάλλον στα γεγονότα του εδάφους παρά επί τη προόψει επιτεύξεως ενός στρατηγικού στόχου. Πράγματι, ανεξαρτήτως των πολιτικών επιδιώξεων, οι στρατιωτικές δυνάμεις που παρετάχθησαν στα Βαλκάνια δεν εστήριξαν στόχους ευθέως εξυπηρετούντας την επίλυσι της διαμάχης ή του προβλήματος της συγκρούσεως. Και αυτό ήτο φανερόν εξ υπαρχής». (*)
Σήμερον, η ανερξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου στηρίζεται στα ΝΑΤΟϊκά όπλα και η ειρήνη, στην ευρυτέρα περιοχή των Βαλκανίων, εις λεπτές ισορροπίες μεταξύ των αντιμαχομένων εθνοτήτων. Διά πόσον χρόνον όμως είναι διατεθειμένες οι χώρες του ΝΑΤΟ να διατηρούν τα στρατεύματά των στο Κοσσυφοπέδιο. Τι μέλλει γενέσθαι όταν τ’ αποσύρουν;
– Ιδού μερικά ερωτήματα στα οποία δεν απαντούν όσοι ελαφρά τη καρδία σπεύδουν να επικροτήσουν την «αυτοδιάθεσι» των Αλβανών στο Κοσσυφοπέδιον. Οι πρόσφατες αιματηρές ταραχές στην Πρίστινα επιβεβαιώνουν τις όψιμες επιφυλάξεις του στρατηγού Ρούπερτ Σμιθ.
Αντιθέτως, η επέμβασι λ.χ. των Άγγλων στα Δεκεμβριανά της Αθήνας το 1944 επέτυχε, διότι ο στρατηγικός στόχος εναρμονίζετο με την τακτική – κάτι που δεν εννόησεν ο ΕΛΑΣ και η ηγεσία τότε του ΚΚΕ.(**)
www.ccollmer.com
(*) THE UTILITY OF FORCE. The art of War in the Modern World. Υπό Rupert Smith. Penguin 2006.
(**) Στρατηγική θεωρείται η πολιτική υποταγή του αντιπάλου στα κελεύσματα του νικητού ενώ ως «τακτική», η χρήσι των μέσων πολέμου (π.χ.του πυρός) στο πεδίον της μάχης, δια την επίτευξι στρατιωτικών στόχων.