Η παρακμή της «ακαδημαϊκής ελίτ»
Η υπουργός, εκπρόσωπος μιας κυβέρνησης που διακηρύσσει ότι εκφράζει τον Μεσαίο Χώρο, μετέρχεται πολιτικές χωρίς τόλμη και φαντασία στον τομέα της Παιδείας και υπό τον φόβο του «πολιτικού κόστους» με διστακτικότητα αποτολμά «ένα βήμα μπρος και ευθύς σπεύδει να αναδιπλωθεί δύο βήματα πίσω» και πέραν τούτου «γαία πυρί μιχθήτω»!
Κατά την αντίληψη του Κεντρώου Χώρου, όμως, ή κατά τη μοντερνιστική ορολογία του Μεσαίου Χώρου, «ένα κράτος είναι αδύναμο και ο δημόσιος βίος ατελής δίχως υψηλό επίπεδο πολιτικής συμμετοχής». Η ατελής, αν όχι ανύπαρκτη, ενημέρωση για την αναγκαιότητα των μεταλλαγών στην Ανώτατη Παιδεία, από το αρμόδιο υπουργείο και την κυβέρνηση γενικότερα επέτρεψε στις δυναμικές μειοψηφίες να ευδοκιμήσουν και να επιβάλουν στην κοινή γνώμη καταστάσεις παθητικής υπακοής και κοινωνικής συμμόρφωσης στις επιδιώξεις τους. Η τακτική «αφήστε τους κοιμισμένους σκύλους να κοιμούνται», το εγκόλπιο της κυβερνητικής πρακτικής.
Είναι γνωστό, και η με μακρά θητεία στην Εσπερία υπουργός Παιδείας το γνωρίζει, ότι χωρίς την πλήρη και σφαιρική ενημέρωση της κοινής γνώμης, αλλά και την κινητοποίησή της, είναι αδύνατος ο οποιοσδήποτε κοινωνικός μετασχηματισμός.
Οι τομές, οι μεταρρυθμίσεις, στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες προϋποθέτουν τη λαϊκή συναίνεση, τόσο σε επίπεδο πρακτικό όσο και άμεσο. Οι κυβερνήσεις οφείλουν να αναδεικνύουν το πρακτικό όφελος στο παρόν και όχι στο μέλλον.
Ο κ. Αλαβάνος, αν και προβάλλει το κόμμα του, τον ΣΥΝ, ως την πεμπτουσία της…
Ανανεωτικής Αριστεράς, και στο ζέον θέμα της Ανώτατης Παιδείας μετέρχεται τακτικές που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα «ως τμήμα μιας θεϊκής τάξης»! πρεσβεύει ότι ο ίδιος και ο μικρός πολιτικός σχηματισμός του οποίου ηγείται «μπορούν να προβλέψουν την πορεία της ιστορίας, ακόμη και υποχθόνια σχέδια στο εσωτερικό τα οποία απειλούν την ηρεμία του νεκροταφείου στην Ανώτατη Παιδεία»!
Δυστυχώς για όσους πίστεψαν στην Ανανεωτική Αριστερά, η σημερινή ηγεσία της οπισθοδρομεί στη μήτρα των ολοκληρωτικών αντιλήψεων και ενώ τύποις εμφανίζεται να μάχεται υπέρ εξισωτικών καταστάσεων στην πραγματικότητα υποθάλπει «την ανάπτυξη ενός ταξικού συστήματος βασισμένου στην πολιτική και γραφειοκρατική ολιγαρχία»!
Στην «ηρεμία του νεκροταφείου» που επικρατεί στην Ανώτατη Παιδεία το κύρος της πνευματικής και ακαδημαϊκής ελίτ κινείται σε υπομηδενική πορεία και αντί να προμαχεί και να ενθαρρύνει την κοινωνική κινητικότητα και την εισδοχή νέων αξιόλογων δυνάμεων στο σύστημα, επαναπαύεται στο θρόισμα των κυπαρισσιών του κοιμητηρίου!
Το εύρος της κινητικότητας της συγκεκριμένης ελίτ και οι ανοιχτοί ορίζοντες στους οποίους υποτίθεται ότι προσβλέπει, «είναι συνεχώς υπό αίρεση, τόσο για τις προθέσεις της όσο και για τα αποτελέσματα τα οποία έχουν».
Σήμερα το σχετικό κύρος της «ακαδημαϊκής ελίτ» φαίνεται να βρίσκεται σε παρακμή. Και παρουσιάζεται το οξύμωρο σχήμα στην Γ’ Ελληνική Δημοκρατία η «ακαδημαϊκή ελίτ» να συμπεριφέρεται ως να δρα σε απολυταρχία, να είναι αυτοσυντηρούμενη και κλειστή, ενώ υποτίθεται θεωρητικά ότι είναι προϊόν της αενάου κοινωνικής κινητικότητας. Στην πράξη όμως καταδεικνύεται ότι η «ακαδημαϊκή ελίτ» είναι αυτοσυντηρούμενη και στηρίζεται στον σκληρό κομματικό πυρήνα, ο οποίος με τη σειρά του εξυπηρετείται από ένα ευρύτερο αριστοκρατικό κομματικό πυρήνα.
Η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία και στον τομέα της Ανώτατης Παιδείας, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, έχει περιπέσει στην απόλυτη κομματοκρατία.
Η Βουλή, σε αντίθεση με την έννοια και την ουσία των κοινοβουλευτικών συστημάτων, στην a la Graeca λειτουργία της αντί να αποτελεί όχημα «για την ενεργοποίηση της συναίνεσης», μεταβάλλεται σε φόρουμ γραπτών εισηγήσεων, χώρο καταστρατήγησης της αρχής του «λέγοντος και αντιλέγοντος» και πεδίο εντυπωσιοθηρίας. Τα πάντα διακινούνται στην ευθεία του προκάτ! Ο Διάλογος έχει εξορισθεί από το Ιερό του…
Στην Ελλάδα, που αυτοκολακεύεται να υποστηρίζει ότι «εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία», το πολίτευμα του Διαλόγου, ηγέτες και στελέχη των κομμάτων αναλώνονται χωρίς δισταγμό στην προβολή της προσωπικότητάς τους και τον χειρισμό των Μέσων Ενημέρωσης, ειδικότερα της τηλεόρασης, παρά για την υποστήριξη ιδεών και πολιτικών σχετιζομένων με τις μακροχρόνιες κοινωνικές ανάγκες.