Η μόνη ευκαιρία
Η τροποποίηση αυτή αποτελεί τη μοναδική και ίσως την τελευταία ευκαιρία ανατροπής του πολιτικού σκηνικού, μια ανατροπή η οποία θα είναι προς όφελος της ομαλής εξελικτικής πορείας του πολιτικού βίου και η οποία θα άρει ενδεχόμενα αδιέξοδα του πολιτικού συστήματος στο μέλλον. Και λέμε την τελευταία ευκαιρία διότι οι κυρίαρχοι του δικομματικού παιχνιδιού διαβλέπουν ότι η τροποποίηση αυτή του εκλογικού νόμου ήταν «λάθος». Έτσι επαναφέρουν σκέψεις για την αποκατάστασή του, ώστε να κατοχυρωθεί απόλυτα η κομματική αυτοδυναμία των κυβερνήσεων. Ήδη άρχισε με παρεμβάσεις κυβερνητικών παραγόντων η διαμόρφωση του κατάλληλου κλίματος, ώστε να καταστεί δικομματική συνείδηση η ανάγκη τροποποίησης του εκλογικού νόμου με την πλειοψηφία των 2/3 (200 βουλευτές) για να ισχύσει από τις προσεχείς εκλογές.
Υποστηρίζω αμετακίνητα την απλή αναλογική -άλλωστε αυτή είναι η θεμελιακή θέση της διακήρυξης της 3ης Σεπτέμβρη, που την ξέχασαν όλοι- ως το μόνο δίκαιο εκλογικό μέτρο με το οποίο αποτυπώνεται ανόθευτα και αφαλκίδευτα η λαϊκή βούληση. Όμως δεν ανήκω στην κατηγορία των αφελών, ώστε να πιστεύω ότι το δικομματικό σύστημα είναι διατεθειμένο να θεσπίσει έναν τέτοιο εκλογικό νόμο. Θα ήταν σαν να παραδίδει τον οπλισμό του στους αντιπάλους του, προκειμένου να το αιχμαλωτίσουν. Και φυσικά δεν είναι ούτε το σύστημα αφελές.
«Ούτως εχόντων των πραγμάτων» πρέπει να σκεφθούν οι διάσπαρτες προοδευτικές δυνάμεις άλλους τρόπους διεμβολισμού του δικομματισμού, ένας εκ των οποίων (μοναδικός ίσως) είναι η συνένωση πολιτικών δυνάμεων στο μεγαλύτερο δυνατό εύρος, με όρους ελάχιστης προγραμματικής σύγκλισης, ώστε με τη δεδομένη εκλογική ευκαιρία και την αντίστοιχη κοινωνική συγκυρία, μια συγκυρία διακείμενη αρνητικά στο δικομματικό παιχνίδι, να διεμβολίσει ως ο μεγάλος συνασπισμός τον διπολισμό. Έναν διπολισμό του οποίου οι πόλοι στο πολιτικό και ιδεολογικό τους περιεχόμενο ταυτίζονται. Μόνο ως προς τα εξωτερικά χαρακτηριστικά ανταγωνίζονται σαν δύο ανώνυμες εταιρείες παραγωγής και προσφοράς ομοειδών προϊόντων.
Είναι βέβαιο ότι με την είσοδο στη Βουλή πέντε κομμάτων και με ελάχιστο προβάδισμα του ενός εκ των δύο μονομάχων, καθίσταται επισφαλής, αν όχι αδύνατη, η κυβερνητική μονοκομματική αυτοδυναμία. Εν όψει αυτού του ενδεχόμενου είναι βέβαιο ότι θα επιδιωχθεί τέτοια πόλωση, ήδη άρχισε με την πρόσφατη αντιπαράθεση στη Βουλή (μομφής, αποχώρηση από την αναθεωρητική διαδικασία) η οποία θα θέσει εκποδών (δηλαδή εκτός Βουλής) συγγενικά προς τον δικομματισμό πολιτικά σχήματα, προκειμένου να εξασφαλιστεί η αυτοδυναμία. Γι’ αυτό τονίζουμε την ανάγκη ενός ευρύτερου αντιπολιτευτικού μετώπου. Είναι επίσης πιθανόν, σε περίπτωση που δεν επιτευχθεί η αυτοδυναμία, να επιδιωχθεί κυβερνητικό σχήμα συνεργασίας, κατά το πρότυπο Μέρκελ – Σρέντερ, φυσικά με άλλους όρους και άλλες προϋποθέσεις.
Γιατί υπάρχει άλλωστε και η «δικομματική σκέψη» ότι τα μεγάλα προβλήματα του τόπου (Κυπριακό, ελληνοτουρκικές σχέσεις, Σκοπιανό) μαζί με τα μείζονα ζητήματα οικονομικής πολιτικής, όπως π.χ. το Ασφαλιστικό, δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν με μονοκομματικό πολιτικό κόστος. Απαιτούν αμφοτεροβαρές πολιτικό κόστος.
Κατά συνέπεια στην επόμενη Βουλή, η οποία σημειωτέον είναι και αναθεωρητική, θα συντελεστούν γεγονότα και θα δρομολογηθούν οι παραπάνω εξελίξεις, οι οποίες είναι μείζονος πολιτικής και εθνικής σημασίας, και σε κάθε περίπτωση απαιτείται ισχυρό αντίπαλο δέος, ισχυρός ανασχετικός παράγων ώστε να αντιπαρατεθεί ουσιαστικά στις όποιες αρνητικές αποφάσεις. Διαφορετικά, μια ισχνή και ιδεολογικά ετερόκλητη αντιπολίτευση (π.χ. ΚΚΕ – ΛΑΟΣ) η οποία δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά δύο διαμαρτυρόμενοι ενοχλητικοί αλλά ακίνδυνοι επικριτές.
e-mail: [email protected]