Υπόθεση Κουλούρη

Όταν ο αρχηγός ενός κόμματος εξουσίας (Γιώργος Παπανδρέου) αποφασίζει «να κλείσει ένα θέμα» περιοριζόμενος να κάνει «αυστηρές συστάσεις» στον πολιτικώς παρεκτραπέντα Θόδωρο Πάγκαλο και έρχεται ένας βουλευτής του κόμματος (Κίμων Κουλούρης) και ανοίγει διάπλατα το θέμα, καλλιεργώντας κλίμα εσωστρέφειας, τότε ο βουλευτής δεν «φτύνει» τον Πάγκαλο, «φτύνει» την επιλογή του αρχηγού. Κι όταν μάλιστα στο παρελθόν ο βουλευτής έχει προκαλέσει επανειλημμένα με δηλώσεις του την ηγεσία (ή πιο σωστά έχει λοιδορήσει επιλογές της ηγεσίας) και εξ αυτού έχει επανειλημμένα προειδοποιηθεί, τότε η «διαγραφή του» είναι μονόδρομος, αυτό τουλάχιστον λέει η κοινή πολιτική λογική.

• «Ναι, αλλά γιατί δεν απέπεμψε και τον Πάγκαλο; Μήπως έχει ασυλία; Μήπως εδώ ισχύει το δύο μέτρα και δύο σταθμά;». Το γιατί ο κ. Παπανδρέου επέλεξε να κάνει μια «τελευταία προειδοποίηση» στον κ. Πάγκαλο κι όχι να τον αποπέμψει, ομολογούμε δεν το γνωρίζουμε, εικάζουμε ότι θα έχει τους λόγους του. Το βέβαιον είναι ότι η απόφασή του, εάν είναι ορθή ή όχι, θα κριθεί σε βάθος χρόνου εκ του αποτελέσματος, δηλαδή εάν θα αποτρέψει νέες κρίσεις εσωστρέφειας στο ΠΑΣΟΚ – καθότι εάν το σκηνικό αμφισβήτησης της ηγεσίας ή των επιλογών της επαναληφθεί, τότε άνθρακες ο θησαυρός. Πάντως σε κάθε περίπτωση, «δεν πάει άλλο» αυτή η κατάσταση που επικρατεί στο ΠΑΣΟΚ, με τις προσωπικές στρατηγικές, τις προσωπικές πολιτικές και τις προσωπικές διαμάχες, καθότι έτσι υπονομεύονται ευθέως οι προοπτικές του κόμματος. Αλήθεια πώς να εμπιστευτεί το εκλογικό σώμα ένα κόμμα που πορεύεται ως άθροισμα ατάκτων; Ασφαλώς ένα τέτοιο κόμμα δεν έχει τύχη και προφανώς δυο φορές δεν έχει τύχη η ηγεσία του.

• Διά ταύτα οι επιλογές του Γιώργου Παπανδρέου είναι δύο: να αφήσει αυτήν τη νοσηρή κατάσταση να τον σύρει σε εκλογική συντριβή ή να εκκαθαρίσει τα πράγματα, έστω κι αν χρειαστεί να θυσιάσει κορυφαία στελέχη του. Θα το πούμε καθαρά: όσα στελέχη του ΠΑΣΟΚ ακολουθούν στρατηγική ήττας (προκειμένου να ικανοποιήσουν προσωπικές επιδιώξεις) πρέπει να τεθούν εδώ και τώρα εκτός. Έτσι τουλάχιστον ο κ. Παπανδρέου δεν θα τους βρει αύριο μπροστά του, να θέτουν θέμα ηγεσίας ή να επιχειρούν διασπαστικές κινήσεις. Άλλωστε υπάρχει το προηγούμενο του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος έθεσε εκτός κόμματος κορυφαία στελέχη της παράταξής του, χωρίς εξ αυτού να υπονομεύσει τις πολιτικές του προοπτικές, ίσα ίσα τις ενίσχυσε όπως αποδεικνύει η ίδια η ζωή.