ΤΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ ΤΑ ΜΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΟΝΟ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ
Αυτό στο οποίο σίγουρα ενέχεται είναι η αρχή, η εξέλιξη και η κορύφωση ενός δράματος που έληξε (;) με τον θάνατο του εραστή της από τα χέρια του συζύγου της. Το εντυπωσιακά κτηνώδες είναι ότι τα μέσα ενημέρωσης δεν αρκέστηκαν στο από μόνο του τεράστιο γεγονός, αλλά θέλησαν και θέλουν να το διευρύνουν – αλλοιώσουν, ταιριάζοντας πληροφορίες, μισόλογα, φωτοτυπίες, συμπτώσεις, ώστε το δράμα να περιέχει και οικονομική υφή, ίσως και πολιτικές προεκτάσεις μπας και θιγεί το ένα κόμμα προς όφελος του άλλου!
Αυτό είναι η πλήρης διάβρωση του δημόσιου βίου. Δεν αρκεί πλέον ένας θάνατος, χρειάζεται και η συνέχεια, κυρίως όταν στο «στόρι» πρωταγωνιστούν δημόσια πρόσωπα. «Μα να μην ψάξει ο Τύπος την αλήθεια και τις διαπλοκές;» θα ρωτήσει ο δήθεν αφελής αναγνώστης ή ο έχων γνώμη περί όλα όσα συμβαίνουν, και η απάντηση είναι όχι, να μην ψάξει! Τι να ψάξει; Αν γινόντουσαν κομπίνες στο ΙΚΑ με στημένους διαγωνισμούς; Γινόντουσαν, όπως γίνονται στην ΕΥΔΑΠ, τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ και την πιο μικρή επιχείρηση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, λοιπόν; Ας το έψαχνε ο Τύπος με άλλη αφορμή. Είναι ο θάνατος και η θέση ενός εκ των πρωταγωνιστών του δράματος που δίνει την αφορμή; Ευτελές. Και χυδαίο.
Ο θάνατος και το ερωτικό δράμα, η τιμή, το πάθος έχουν μεγαλείο από μόνα τους, τόσο και τέτοιο που δεν χρειάζονται «πρόσθετα». Αλλά να που τίποτα δεν φτάνει στα αδηφάγα ΜΜΕ. Το πιο αποκαλυπτικό είναι ότι τα ΜΜΕ δεν ενδιαφέρονται πια ούτε για το γεγονός αυτό καθαυτό (αλλά για την «ουρά» του) και συγχρόνως με την τακτική τους ακυρώνουν την ίδια τη σημασία του γεγονότος μια και εκπαιδεύουν τον κόσμο να ψάχνει κάτι ακόμα μεγαλύτερο από έναν θάνατο (λες και υπάρχει) και κάτι ακόμα χειρότερο από την ολοκληρωτική συντριβή και κατάρρευση.
Επί της ουσίας, όλη αυτή η υπόθεση σύγκρουσης Βρακατσέλη – Βαρθολομαίου με κατάληξη τον θάνατο του δεύτερου από τα χέρια του πρώτου περιέχει ακραιφνώς αρχαϊκούς όρους αναφοράς στο πάθος και την τιμή, όσο κι αν το όλο σκηνικό «αλλοιώνεται» εν μέρει και αποκτά στοιχεία γραφικότητας από ιδιότυπους «συνδικαλισμούς», όπως η «συμπαράσταση» των συναδέλφων του όταν ο κατηγορούμενος προσήχθη στον ανακριτή. Λες και ήθελε ο Βρακατσέλης «συμπαράσταση» σε αυτήν την «ανθρώπινη στιγμή» όταν ο ίδιος ήξερε πολύ καλά όχι μόνο τι έκανε αλλά και τι συνέβαινε εδώ και πολύ καιρό με τη σύζυγό του και τον φίλο της, διοικητή του ΙΚΑ. Αυτές οι «ανθρώπινες στιγμές» είναι χρήσιμες μόνο στα κανάλια για να συμπληρώνουν δωρεάν τηλεοπτικό χρόνο, «ωφέλιμο» μάλιστα, με μπόλικο δράμα που προκύπτει από την ύπαρξης αίματος και σπέρματος.
Δεν έχει μεγάλη σημασία τι λέει ο «ιερός φονιάς» (με την πρωτογενή, αρχαϊκή εκδοχή της αφαίρεσης ζωής για συγκεκριμένους λόγους), αν το είχε σχεδιάσει ή όχι, αν τον βοήθησε η γυναίκα του στην «περιποίηση» του νεκρού Βαρθολομαίου, αν ο ντετέκτιβ τού είχε πει ότι εκείνη είναι εκεί ή αν εκείνος το είχε πει στο ντετέκτιβ, δεν έχει τίποτα σημασία απ’ όλες αυτές τις μικρές ανθρώπινες (αυτές είναι ανθρώπινες) λεπτομέρειες. Ο Βρακατσέλης θα πει (και έτσι πρέπει να κάνει, έτσι γίνεται) ό,τι λέει ο καθένας υπερασπιζόμενος τη ζωή του και την καλύτερη συνέχειά της, γιατί άλλο πράγμα να πας φυλακή για 20 χρόνια (και να βγεις στα 79, ήδη είναι 59) και άλλο για π.χ. 7 χρόνια.
Σημασία έχει ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος αποφάσισε να ολοκληρώσει το δράμα που έζησε με τον συγκεκριμένο τρόπο, και όχι με άλλον, να διώξει για παράδειγμα «την άπιστη», να ξαναφτιάξει τη ζωή του και να κλείσει τη θλιβερή παρένθεση. Προφανώς ήξερε ότι αυτή η επιλογή είναι βαριά και δύσκολη, έχει συνέπειες με διάρκεια. Άθελά του, όπως άλλωστε και η γυναίκα του με τον εραστή της, πρόσφεραν στην ελληνική κοινωνία ένα πλήρες δράμα, μέρος του οποίου άλλωστε ζουν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που διατηρούν τέτοιου είδους σχέσεις και ζουν ανάλογες εμπειρίες, δράμα απ’ το οποίο δεν λείπει τίποτα. Μόνο το χρήμα ίσως, κι αυτό φρόντισαν να το ανακαλύψουν τα μέσα ενημέρωσης, αλλά αν δεν βρουν τίποτα δεν πειράζει, προσπάθησαν. Οι άνθρωποι, οι αναγνώστες, οι πολίτες κατάλαβαν πολύ καλά τι έγινε. Μόνο τα ΜΜΕ δεν κατάλαβαν. Και βυθίστηκαν ακόμα πιο βαθιά στη λάσπη της μιζέριας και της ανακύκλωσης της αθλιότητας.