«ΟΙ ΔΩΔΕΚΑ ΑΘΛΟΙ ΤΟΥ ΗΡΩΟΣ ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ» ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΕΡΜΑΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΜΑΣ ΚΛΕΟΥΣ

Αφού σάς περιέγραψα
τάς πέντε μας αισθήσεις
ανοίγομαι εις θάλασσας
πού διέπουν παραισθήσεις

Ως Έλλην περιούσιος
πηγαίνω πρός τά πίσω
εις μύθους αναρίθμητους
μέ αίγλην νά μεθύσω

Μοί έκαμνεν εντύπωσιν
εξ απαλών ονύχων
τό όντως γοητευτικόν
των πλανωμένων ήχων,

… περί ενός μεγάθυμου
-της δόξης μέγα θαύμα-
ήρωος περιλάλητου
κι αφύσικου συνάμα
Οι πάντες κατονόμαζον
τόν άνδρα Ηρακλέα
μέ κλητικήν προσφώνησιν
ως λές: Κάβε Μαλέα

Διότι είχεν τόν κορμόν
εφάμιλλον τών βράχων
καί τήν ψυχήν χοχλάζουσα
εν μέσω τών βατράχων,

… ήτινες είχον τήν τιμήν
Έλληνες νά καλούνται
κι ουδόλως ως ισλαμισταί
νά αυτοπυρπολούνται

(Πάντα τά ίδια γίνονται
στήν ιλαρήν φυλή μου:
Τά ίδια Παντελάκη μου
τά ίδια Παντελή μου)

Α! πώς πολύ πολυλογώ
ότε μέ συνεπαίρνει
τό αίσθημα τού Έλληνος
που ολημερίς με δέρνει

Διά τούτον θά ασχοληθώ
μ’ έναν από τούς άθλους
π’ αφήνει ασυγκίνητους
γήπεδα καί φιλάθλους

Τού Ηρακλέους εννοώ
τήν κόπρον τού Αυγείου
τό μέγα τό κατόρθωμα
απάσης Μεσογείου

Θέλω εξάψω τά μυαλά
μιάς σαθροκοινωνίας
διά τήν ελαχιστοποίησιν
βόθρων, σκατών κι ανοίας

Καθότι, πάει ο Ηρακλής
απέθανεν τό πάλαι
κι οι πάντες βυθιζόμεθα
εις λύματα… καί βάλε

Ποίος λοιπόν θά αθληθεί
κι εκ βόθρων θά εκβάλει
την σήμερον τούς Έλληνας
πού μοιάζουν καρναβάλι;

Τάς Κυβερνήσεις αγνοώ
ως καί τούς υπευθύνους
τούς εσαεί ανεύθυνους
τούς φέροντας κινδύνους.

Ομοίως καί τό σύναγμα
τών ορθοδόξων πάντων
είτε τάς μίτρας φέροντας
ή κοινωνούν Αχράντων

Επίσης κρίνω άσχετους
τούς αρχηγούς παιδείας,
βλάκες και κομπορρήμονες
υιούς τής αναιδείας.

Τέλος, όλα τα κόμματα
όπου η λέρα τρέφει,
στάβλοι αυτοκρατορικοί,
τής καταιγίδος νέφη
Απελπισμένος κι έρημος
καλώ τόν Ηρακλέα
– όχι μασόντα βότανα
καί τρώγοντα ελαία.

Ν’ αναστηθεί καί πάραυτα
να ‘ρθεί νά καθαρίσει
όσα τό Κράτος βρώμισε
κι όσα δέν πλένει η βρύση.

Μή μέ περάσετε, αγαπητοί αναγνώστες, ρομαντικό
καί αφελή, πού ζητάω τήν ανάσταση τού Ηρακλή,
αυτά δέν μού αρμόζουν. Απλώς θίγω τό ακατόρθωτο.
Η Χώρα μας δέν θά ξεβρομίσει ούτε μέ Ηρακλείς ούτε
μέ Οδυσσείς ούτε μέ Περικλήδες ούτε μέ Σόλωνες
καί Λυκούργους, μάς χρειάζεται ένας κατακλυσμός.
Καί ο κατακλυσμός έρχεται, θυμηθείτε με