ΕΒΡΑΪΚΑ ΛΟΜΠΙ

Aδιάψευστος μάρτυρας για το γεγονός ότι η επιρροή των εβραϊκών λόμπι έχει προσλάβει πλέον τις διστάσεις γάγγραινας είναι οι δοκιμασίες που υπέστησαν πέρυσι δύο καταξιωμένοι επιστήμονες, ο Τζον Μιρσάιμερ (Πανεπιστήμιο του Σικάγου) και ο Στίβεν Ουόλτ (Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ), όταν τόλμησαν να επικρίνουν το αμερικανοεβραϊκό λόμπι υποστηρίζοντας ότι λειτουργεί εις βάρος των συμφερόντων των ΗΠΑ. Αμφότεροι δέχθηκαν τις πιο βίαιες φραστικές επιθέσεις σε σημείο πρωτοφανούς διασυρμού και ο δεύτερος, ο Στίβεν Ουόλτ, υποχρεώθηκε να παραιτηθεί από τη θέση του κοσμήτορα της Σχολής Διακυβέρνησης Κένεντι, του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. Ουσιαστικά δηλαδή εκδιώχθηκε!

Το επίμαχο άρθρο με τίτλο «Το ισραηλινό Λόμπι και η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ» πρωτοδημοσιεύτηκε τον Μάρτιο του 2006 στην εφημερίδα «Λόντον Ριβιού οφ Μπουκς», που έχει υψηλή αναγνωσιμότητα σε κύκλους διανοουμένων. Στη συνέχεια κυκλοφόρησε μέσω του διαδικτύου σε άπειρες ηλεκτρονικές διευθύνσεις και μόλις πρόσφατα μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε στα ελληνικά από δύο διαφορετικές εκδόσεις.

Η πρώτη από τον οίκο Θύραθεν της Θεσσαλονίκης, με πρόλογο ένα κείμενο του ιστορικού Μαρκ Μαζάουερ που πρωτοδημοσιεύτηκε στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» και η δεύτερη έκδοση που έχει το πλήρες κείμενο με τις εξαντλητικές παραπομπές από τον εκδοτικό οίκο Αντίλογο. Σε αυτή την έκδοση την εισαγωγή την υπογράφει ο Χρήστος Χαλαζιάς, ενώ το ιστορικής σημασίας πλέον άρθρο το ακολουθούν πέντε επιπλέον κείμενα (των Νόαμ Τσόμσκι, Τζέιμς Πέτρας, Ρόμπερτ Φισκ, Νόρμαν Σόλομον και Ουίλιαμ Πφαφ) που αναφέρονται στη δράση του λόμπι.

Ποταμοί δολαρίων

Η εξαιρετικά εμπεριστατωμένη έρευνα των δύο αμερικανών επιστημόνων αναδύεται αναγκαία έπειτα από μια διαπίστωση που κάνουν και στη συνέχεια έρχεται να απαντήσει σε ένα ερώτημα που θέτουν, εύλογο και απλό. Η διαπίστωση είναι ότι «η αμέριστη αμερικανική συμπαράσταση στο Ισραήλ, σε συνδυασμό με τη σχετική προσπάθεια διάδοσης της δημοκρατίας στην ευρύτερη περιοχή, έχει εξερεθίσει την αραβική και ισλαμική κοινή γνώμη, ενώ επιπλέον έχει θέσει σε κίνδυνο την ασφάλεια των ΗΠΑ. Δεν υπάρχει προηγούμενο στην ιστορία της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής». Οπότε, προκύπτει το ερώτημα «γιατί οι ΗΠΑ είναι διατεθειμένες να παραμελήσουν την ίδια τους την ασφάλεια προκειμένου να προωθήσουν τα συμφέροντα κάποιου άλλου κράτους;»…

Η αιτία για τους συγγραφείς βρίσκεται στη διαβρωτική δράση του λόμπι. Προς επίρρωσιν τρία γεγονότα πέρα για πέρα αδιαμφισβήτητα όπως στοιχειοθετούνται από επίσημες αμερικανικές και ισραηλινές πηγές.

Το πρώτο αποδεικτικό στοιχείο σχετίζεται με το απαράμιλλο και εντελώς αδικαιολόγητο επίπεδο οικονομικής βοήθειας που απολαύει το Ισραήλ από τις ΗΠΑ. «Το Ισραήλ είναι ο μεγαλύτερος αποδέκτης ετήσιας οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας από το 1976 και συνολικά ο μεγαλύτερος αποδέκτης βοήθειας από τα τέλη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Η συνολική άμεση βοήθεια προς το Ισραήλ από τις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι στιγμής ανέρχεται σε 140 δισεκατομμύρια δολάρια σε τιμές 2003. Το Ισραήλ λαμβάνει περίπου 3 δισ. δολ. σε μορφή άμεσης οικονομικής βοήθειας ετησίως, το οποίο αντιστοιχεί περίπου στο ένα πέμπτο της οικονομικής βοήθειας που παρέχουν ετησίως οι ΗΠΑ σε χώρες του εξωτερικού. Μιλώντας με κατά κεφαλήν όρους, η βοήθεια των ΗΠΑ αντιστοιχεί σε ετήσια επιχορήγηση προς κάθε Ισραηλινό της τάξης των 500 δολ. ετησίως. Τα μεγέθη αυτά προκαλούν ιδιαίτερη εντύπωση όταν αναλογιστεί κανείς ότι το Ισραήλ είναι πλέον ένα εύπορο βιομηχανικό κράτος με το κατά κεφαλήν εισόδημα ισοδύναμο της Ισπανίας και της Νότιας Κορέας». Επίσης, το Ισραήλ είναι το μοναδικό κράτος που δεν δίνει λογαριασμό για το που ξοδεύει τη βοήθεια που εισπράττει, ενώ στα παραπάνω ποσά δεν περιλαμβάνεται η στρατιωτική βοήθεια.

Ο δεύτερος λόγος που αποδεικνύει για τους αμερικανούς καθηγητές την «παρά φύση» σχέση μεταξύ των δύο χωρών είναι πως το Ισραήλ αποτελεί για τις ΗΠΑ «στρατηγικό παθητικό» όπως το χαρακτηρίζουν. Δηλαδή ακόμη και αν η συμμαχία με το Ισραήλ αποτέλεσε κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου στρατηγικό πλεονέκτημα για τις ΗΠΑ, σήμερα οι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι «αποτελεί στη ουσία βάρος στον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας και εμπόδιο στην ευρύτερη προσπάθεια αντιμετώπισης των κρατών-παρίες». Αιτία γι’ αυτό είναι η παράνομη κατοχή της Δυτικής Όχθης και το καθεστώς πολιορκίας που έχει επιβάλει στη Λωρίδα της Γάζας όπως και το πυρηνικό του οπλοστάσιο. Η αμέριστη υποστήριξη των ΗΠΑ σε αυτές τις παράφορες αδικίες που μετατρέπουν σε κουρελόχαρτα τις αποφάσεις του ΟΗΕ εξοργίζει τους Άραβες και υπονομεύει το κύρος της Ουάσινγκτον, υποστηρίζουν οι δύο καθηγητές. Κατά συνέπεια η σχέση των ΗΠΑ με το Ισραήλ δεν απορρέει από τα συμφέροντά τους.

Το Ισραήλ, προϊόν εθνοκάθαρσης

Η τρίτη ομάδα λόγων που αδυνατούν να εξηγήσουν την αμερικανική υποστήριξη αφορά «θέματα ηθικής». Οι συγγραφείς εδώ -προς τιμήν τους- ανασύρουν από τη λήθη ορισμένα γεγονότα που τα μέσα ενημέρωσης ξεχνούν επιμόνως: Ότι «η δημιουργία του Ισραήλ το 1947-’48 στηρίχτηκε σε ακραίες ενέργειες εθνοκάθαρσης, που περιελάμβαναν εκτελέσεις, σφαγές και βιασμούς από την πλευρά των Εβραίων». Ότι «το Ισραήλ δημιουργήθηκε ως ένα αμιγώς ιουδαϊκό κράτος και η υπηκοοότητα βασίζεται στην αρχή της συγγένειας του αίματος» και έτσι «τα 1,3 εκατομμύρια Άραβες που ζουν στο Ισραήλ αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας». Ότι το καθεστώς του Ισραήλ αρνείται να εκχωρήσει στους Παλαιστίνιους ένα δικό τους βιώσιμο κράτος. Ότι «κατά τη διάρκεια της πρώτης Ιντιφάντας (1987-1991) οι ισραηλινές δυνάμεις εφοδιάστηκαν με ρόπαλα και ενθαρρύνθηκαν να τα χρησιμοποιήσουν προκειμένου να σπάνε τα κόκαλα των Παλαιστίνιων διαδηλωτών» και άλλα πολλά που δείχνουν ότι αν έπρεπε οι κανόνες της ηθικής να αποτελέσουν γνώμονα χάραξης εξωτερικής πολιτικής, οι ΗΠΑ μάλλον θα έπρεπε να έχουν διακόψει τις σχέσεις τους με το ρατσιστικό κράτος Ισραήλ, και όχι να το στηρίζουν με κάθε δυνατό και αδύνατο τρόπο.

Η εξήγηση για τα παράδοξα από πρώτη ματιά παραπάνω γεγονότα, για τους Μιρσάιμερ και Ουόλτ, «βρίσκεται στην απαράμιλλη ισχύ του ισραηλινού λόμπι. Εάν δεν υπήρχε η ικανότητα του λόμπι να χειραγωγεί το αμερικανικό πολιτικό σύστημα, η σχέση μεταξύ ΗΠΑ και Ισραήλ θα ήταν πολύ λιγότερο φιλική απ’ ό,τι είναι σήμερα», υποστηρίζουν. Κατ’ αρχάς οι δυο καθηγητές ξεκαθαρίζουν ότι το λόμπι δεν είναι ένα ενοποιημένο κίνημα με κεντρική ηγεσία ή ότι δεν υπάρχουν στο εσωτερικό του διαφωνίες. Πολύ περισσότερο οι συγγραφείς του άρθρου δεν υποστηρίζουν ότι όλοι οι Αμερικανοεβραίοι είναι μέλη του λόμπι. Ακόμη και έτσι όμως η αποτελεσματικότητά του είναι απαράμιλλη και προέρχεται από δύο πηγές.

Καφκική εικόνα

Η ικανότητά του να επιδρά καταλυτικά στην χάραξη και την άσκηση εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ δεν είναι αποτέλεσμα κάποιων σκοτεινών συνωμοσιών, αλλά πηγάζει από δύο κατευθύνσεις. Κατά πρώτο από την άμεση επιρροή που ασκεί στο Κογκρέσο: «Ο πυρήνας της επιρροής του Λόμπι στο Κογκρέσο είναι η Αμερικανοϊσραηλινή Επιτροπή Δημοσίων Υποθέσεων (ΑΙΕΔΥ). Η επιτυχία της οφείλεται στην ικανότητά της να επιβραβεύει τους νομοθέτες και τους υποψήφιους για το Κογκρέσο που υποστηρίζουν την ατζέντα της και να τιμωρεί εκείνους που την αντιμάχονται. Τα χρήματα είναι καθοριστικής σημασίας για τις αμερικανικές εκλογές…

Η δε ΑΙΕΔΥ διασφαλίζει ότι οι φίλοι της λαμβάνουν ισχυρές οικονομικές ενισχύσεις από τις εκατοντάδες πολιτικά δραστηριοποιημένες οργανώσεις που υποστηρίζουν την ισραηλινή πολιτική. Αναφορικά τώρα με αυτούς που αντιτίθενται στην πολιτική του Ισραήλ, η ΑΙΕΔΥ φροντίζει να δρομολογήσει οικονομικές συνεισφορές στις εκστρατείες των αντιπάλων τους»!

Το δεύτερο μέσο που αξιοποιεί το Λόμπι (έχοντας κατακτήσει με το σπαθί του πλέον το Λ να γράφεται με κεφαλαίο) είναι η χειραγώγηση των μέσων ενημέρωσης, με ένα πλήθος αρθρογράφων που υποστηρίζουν άκριτα το Ισραήλ μέσα από τις προβεβλημένες στήλες τους στα μεγαλύτερα μέσα ενημέρωσης, η αξιοποίηση των δεξαμενών (μονομερούς) σκέψης και τέλος η αστυνόμευση της ακαδημαϊκής κοινότητας.

Τα παραδείγματα που αναφέρονται είναι συγκλονιστικά, εξηγώντας στο έπακρο τι εννοεί ο Μαζάουερ με τον όρο «καφκική εικόνα» και τι περιγράφει ο Τζέιμς Πέτρας, κάνοντας λόγο για την «εμφάνιση μιας λυσσαλέας μορφής σιωνιστικού νεομακαρθισμού που εξαπολύεται στους πανεπιστημαικούς, καλλιτεχνικούς και άλλους δημόσιους και ιδιωτικούς θεσμούς»: διασυρμός καθηγητών που αναφέρονται με αντικειμενικότητα στα θέματα της Μέσης Ανατολής και πανεπιστημίων που τους δίνουν δουλειά – με πιο χαρακτηριστική περίπτωση την επίθεση στο Κολούμπια επειδή φιλοξενούσε τον εκλιπόντα Εντουάρντ Σαΐντ και στήσιμο μηχανισμών παρακολούθησης και κατάδοσης καθηγητών!