Αντισημιτισμός… διά πάσαν νόσον
Ο «μεγάλος σιγαστήρας», σύμφωνα με τους συγγραφείς του πολύκροτου άρθρου, που εφαρμόζεται για να αποσιωπηθούν τα πιο κτηνώδη εγκλήματα.
Οι απολογητές των εθνοκαθάρσεων εις βάρος των Αράβων, ακόμη και αυτοί που σφυρίζουν αδιάφοροι όταν αναλαμβάνει την αντιπροεδρία του Ισραήλ ένας δηλωμένος ρατσιστής και φασίστας, σαν τον Αβινγκτόρ Λίμπερμαν, όπως έγινε πριν από δύο μήνες (αρνούμενοι να εφαρμόσουν στην περίπτωση του Ισραήλ, της «μοναδικής δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή» όπως διατείνονται, τα μέτρα που εφάρμοσαν εις βάρος της Αυστρίας του Χάιντερ) ξέρουν καλά ότι o αντισημιτισμός αποτελεί ένα περιθωριακό φαινόμενο! Όλοι σήμερα καταδικάζουν το οργανωμένο σχέδιο εξόντωσης Εβραίων, Τσιγγάνων και κομμουνιστών που εφάρμοσαν οι Ναζί. Ο εβραϊκής καταγωγής Μαρκ Μαζάουερ, που δεν μπορεί να επικριθεί για τα φιλοαραβικά του αισθήματα, το δηλώνει καθαρά: «Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι τώρα μόνο μια μικρή μειονότητα Αμερικανών ενστερνίζεται στα σοβαρά αντισημιτικές απόψεις». Το ίδιο ισχύει και στην Ευρώπη. Έγκυρη δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε τον Οκτώβριο στη «Λε Μοντ Ντιπλοματίκ» δείχνει ότι όχι μόνο δεν υφίσταται αντισημιτισμός, αλλά επίσης ότι πολύ περισσότερους Ευρωπαίους ενώνει το φυλετικό μίσος κατά των Αράβων, απ’ ό,τι το μίσος κατά των Εβραίων. Αναπτύχθηκε δε μετά την 11η Σεπτέμβρη, ως απότοκο της αντιτρομοκρατικής σταυροφορίας. Παρόλα αυτά επικαλούνται συνεχώς την ύπαρξη του αντισημιτισμού (φθάνοντας στο σημείο στην Ελλάδα ακόμη και να επιχορηγούν τη μετάφραση βιβλίων που τον στηλιτεύουν) έτσι ώστε να διασύρουν όσους καταγγέλλουν τα σημερινά εγκλήματα του Ισραήλ και να τα δικαιολογήσουν! Ταυτόχρονα, τα δεινά άλλων λαών όπως οι Αρμένιοι και οι Κούρδοι μένουν στην αφάνεια.
Στο πλαίσιο της ιδεολογικής τρομοκρατίας που έχουν εξαπολύσει το Λόμπι και οι ισραηλινές πρεσβείες σε όλο τον κόσμο (μηδέ εξαιρουμένης της Ελλάδας) η προσπάθεια της γερμανικής προεδρίας να ποινικοποιήσει την άρνηση του Ολοκαυτώματος και στις 27 χώρες της ΕΕ δεν συνιστά απλώς και μόνο αμφισβήτηση του δικαιώματος στην ελεύθερη γνώμη, όπως είχε χαρακτηριστεί αντίστοιχη προσπάθεια του Λουξεμβούργου πριν από τρία χρόνια με αποτέλεσμα μετά την άρνηση της Αγγλίας, της Δανίας και της Ιταλίας να πέσει στο κενό. Ενδεχόμενη ποινικοποίηση της άρνησης του Ολοκαυτώματος ανοίγει διάπλατα τις πόρτες για την άσκηση διώξεων σε όσους επικρίνουν το Ισραήλ για τη σημερινή του εγκληματική πολιτική. Ποιος για παράδειγμα θα καθορίσει κατά πόσο η κριτική που είχε ασκήσει πρόσφατα ο Μανόλης Γλέζος στους Εβραίους της Θεσσαλονίκης ότι αντί να συμμετέχουν στην εθνική αντίσταση ενάντια στους Ναζί υπάκουσαν τυφλά στους ραβίνους τους και μπήκαν στα τρένα για τη Γερμανία πιστεύοντας ότι θα έχουν ευνοϊκή μεταχείριση, αποτελεί άρνηση του Ολοκαυτώματος; Αν οι κοσμήτορες του Χάρβαρντ χαρακτηρίζονται αντισημίτες, συνοδοιπόροι της ανύπαρκτης Κου Κλουξ Κλαν και απολύονται, με αποτέλεσμα να καταλύεται κάθε έννοια ακαδημαϊκής ελευθερίας, ποιος θα σταματήσει το Λόμπι, αν βάλει μπροστά τη βιομηχανία αγωγών και διασυρμού εναντίον όσων καταγγέλλουν τη δράση του;