Ανασχηματισμός με… εξωκοινοβουλευτικούς

Είναι σαφές ότι την πρόταση αυτή τη διατυπώνουν όχι επειδή εκτιμούν πως η Νέα Δημοκρατία δεν διαθέτει το στελεχικό δυναμικό που θα μπορούσε να αντικαταστήσει ορισμένους υπουργούς σε καίρια πόστα, αλλά διότι πιστεύουν πως η… αγορά στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα διαθέτει τα στελέχη εκείνα που μπορούν να έλθουν σε ρήξη με κατεστημένες καταστάσεις και γνωρίζουν καλύτερα από διοίκηση απ’ ό,τι ορισμένοι επιφανείς βουλευτές της κυβέρνησης. Πιστεύουν ότι αυτήν ακριβώς τη χρονική περίοδο, λίγο πριν από την προκήρυξη πρόωρων εκλογών, απαιτείται τα καίρια πόστα να τα αναλάβουν πρόσωπα που δεν υπολογίζουν το πολιτικό κόστος και γνωρίζουν καλά την αγορά…
Το να παίξουν πάντως βασικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα εξωκοινοβουλευτικά στελέχη, χωρίς να περάσουν από τη βάσανο των υποψηφιοτήτων, πιθανότατα να δημιουργήσει αντιδράσεις από τον κύκλο των βουλευτών που δεν έχουν ικανοποιηθεί τα… όνειρά τους.
Αυτοί που υπέβαλαν τη σχετική πρόταση (ανήκουν στον ευρύτερο νεοδημοκρατικό χώρο) διαπιστώνουν ότι σε ορισμένες περιπτώσεις τα κυβερνητικά στελέχη δεν προχωρούν σε… ρήξεις οι οποίες σχετίζονται με τον προγραμματισμό της Νέας Δημοκρατίας, κυρίως διότι φοβούνται το πολιτικό κόστος στις εκλογικές τους περιφέρειες.
Το γεγονός διαμορφώνει μια άσχημη εικόνα για την κυβέρνηση, αφού το κυβερνητικό έργο καθυστερεί και μάλιστα σε μια περίοδο που η υλοποίηση των υπεσχημένων έχει εξαιρετική σημασία, ενώ ταυτόχρονα διαμορφώνει μια εικόνα «απλής διαχείρισης», που σαφώς δεν είναι ο κύριος στόχος του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή, ο οποίος ειδικά αυτό το χρονικό διάστημα επιθυμεί απόλυτη ρήξη και σύγκρουση με κατεστημένες καταστάσεις. Τη συγκρουσιακή αυτή μορφή στο κυβερνητικό έργο δεν φαίνεται να μπορούν να την προσδώσουν ορισμένοι υπουργοί που ενδιαφέρονται κυρίως να μένουν στο απυρόβλητο… καθυστερώντας συνήθως αποφάσεις και μη παράγοντας έργο. Η «μικροκομματική» αυτή αντίληψη για την «άσκηση της πολιτικής» διαιωνίζει καταστάσεις και σαφώς ενισχύει την κατηγορία που εκτοξεύει μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων όλων των πολιτικών κομμάτων ότι «όλοι ίδιοι είναι».
Η έλλειψη ικανών πολιτικών-μάνατζερ, την τελευταία εικοσαετία, αποτελεί όχι μόνον ελληνικό αλλά και πανευρωπαϊκό φαινόμενο το οποίο… «έλυσαν» και άλλες κυβερνήσεις με την «απόσπαση» για συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα -πρόκειται, όπως τονίζουν ορισμένοι υπουργοί χαριτολογώντας, για μικρές συμβάσεις «επικίνδυνου έργου»- στελεχών από τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα στην πολιτική.
Με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα τα στελέχη αυτά αναλαμβάνουν να υλοποιήσουν συγκεκριμένο έργο και συνήθως τα καταφέρνουν -όχι χωρίς προσωπικό κόστος φυσικά, το οποίο όμως, αφού δεν είναι πολιτικοί καριέρας, δεν τους ενδιαφέρει- κι επιστρέφουν στην… αφετηρία τους. Υπάρχει φυσικά και το φαινόμενο επιτυχημένων μάνατζερ που διαμορφώνουν δική τους πολιτική πλατφόρμα και παραμένουν ως απόλυτα επιτυχημένοι στην πολιτική.
Ο συνήθης πολιτικός αφορισμός, ότι δηλαδή δεν είναι δυνατόν να βάζεις σε μια κυβέρνηση εξωκοινοβουλευτικά στελέχη, γιατί είναι σαν να υποδηλώνεις αδυναμία των βουλευτών σου να αναλάβουν καίρια πόστα, είναι εντελώς ξένος προς τη σύγχρονη ευρωπαϊκή πραγματικότητα, η οποία επιβάλλει τη χρησιμοποίηση εξειδικευμένων στελεχών σε συγκεκριμένα πόστα ή στελεχών που διαθέτουν την πείρα και τις ικανότητες να αντεπεξέλθουν σε καταστάσεις πιεστικές στις οποίες δεν είναι δυνατόν να τα καταφέρουν ακόμη και πολιτικοί καριέρας, οι πιέσεις εναντίον των οποίων είναι πολλαπλάσιες.
Ένα άλλο επιχείρημα, που είναι βάσιμο και διαθέτει ουσία των υποστηρικτών της άποψης για υπουργοποίηση εξωκοινοβουλευτικών στελεχών είναι ότι υπάρχουν στελέχη με προσόντα που θα διαμορφώσουν ένα σκηνικό πολιτικής αλλαγής και ανανέωσης. Η οικογενειοκρατία έχει δημιουργήσει τις δικές της παθογένειες σε όλους τους πολιτικούς χώρους, με αποτέλεσμα ικανά στελέχη που δεν είχαν την οικονομική επιφάνεια ή δεν στάθηκαν τυχερά ή δεν διέθεταν τη στήριξη μιας πολιτικής οικογένειας να μη βρίσκονται στον χώρο της πολιτικής. Στην περίπτωση της ανάδειξής τους διαμορφώνεται ένα άλλο σκηνικό «πολιτικής ανανέωσης», με ικανούς μάνατζερ, «ανθρώπους της δουλειάς»… Διαμορφώνεται μια άλλη γενιά πολιτικών, που δεν κατάγεται από πολιτικά τζάκια και δεν ανήλθε μέσα από όργανα «κομματικής και πολιτικής προσαρμογής σε κατεστημένες καταστάσεις», μια γενιά πολιτικών με δυναμική που στηρίζεται σε κανόνες ελεύθερης αγοράς και ανταγωνισμού, που έχει «νεύρο», «τσαγανό» να τολμήσει και κυρίως τη διάθεση να υλοποιήσει ένα πρόγραμμα φιλόδοξο, γεμάτο ρήξεις, όπως αυτό που ευαγγελίζεται η Νέα Δημοκρατία, η οποία βεβαίως διαθέτει πλέον ελάχιστο χρόνο για να το υλοποιήσει.
Οι εισηγητές μιας τέτοιας «λύσης» στην ουσία επιθυμούν να διαμορφώσουν ένα άλλο πολιτικό σκηνικό, με στελέχη άλλου προφίλ, όχι «δεσμευμένα από τις αγκυλώσεις των σημερινών στελεχών». Μια τολμηρή απόφαση που, εάν ακολουθηθεί σε μικρή ή σε μεγαλύτερη κλίμακα, θα σημάνει το τέλος ποικίλων κατεστημένων στην πολιτική ζωή, θα σημάνει ταυτόχρονα την ανανέωσή της και θα αποτελέσει το έναυσμα για την πολιτική ανέλιξη επιτυχημένων από δημόσιους οργανισμούς και μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες. Ένα «πείραμα» που αποτελεί συνήθη πρακτική στην Ευρώπη και στη χώρα μας, εξαιτίας των κομματικών αγκυλώσεων και των κακώς εννοούμενων ισορροπιών, δεν ακολουθείται.