Το πανεπιστήμιο της «μυλόπετρας»

Από την άλλη πλευρά -στο πολιτικό «κενό» που προκύπτει από τη σύγκλιση των δύο κομμάτων της διακυβέρνησης- τα κόμματα της Αριστεράς προσπαθούν να δημιουργήσουν δυναμικούς συσχετισμούς στο «εσωτερικό» των πανεπιστημίων, προωθώντας καταλήψεις, απεργίες, δυναμικές κινητοποιήσεις, χωρίς να προβάλλουν ολοκληρωμένες προτάσεις και εφικτές μεταρρυθμιστικές τομές.

Και «στη μέση» το ίδιο το δημόσιο πανεπιστήμιο, οι φοιτητές που θέλουν να σπουδάσουν και η πλειοψηφία των καθηγητών που επιθυμεί να προωθηθούν σοβαρές αλλαγές στα πανεπιστήμια, χωρίς ασφαλώς να δέχεται την ίδρυση ιδιωτικών «πανεπιστημίων».

Οι μόνοι που «τρίβουν» τα χέρια τους είναι οι ιδιώτες που ετοιμάζονται να μετατρέψουν τα κέντρα-διαμερίσματα της πλατείας Κάνιγγος σε «πανεπιστήμια»…

Πρέπει σίγουρα να βρεθεί μια οδός συνεννόησης. Ένας εντατικός και γόνιμος διάλογος -μέσα από συγκεκριμένες θέσεις και δεσμεύσεις- μεταξύ του υπουργείου Παιδείας, των πρυτάνεων, της πανεπιστημιακής κοινότητας θα πρέπει να αποτελέσει το πρώτο θέμα. Ένας διάλογος που θα πρέπει να έχει συγκεκριμένο πέρας μέσα στην άνοιξη.

Ώστε να υπάρξει τελικά πλαίσιο συναίνεσης και κλίμα ομαλότητας για να μπορέσουν οι φοιτητές, επιτέλους, να μπουν στις αίθουσες… Αυτή όμως η συναίνεση απαιτεί αμοιβαίες υποχωρήσεις και ανάληψη ευθύνης απ’ όλους.

Αλλιώς το πρόβλημα αυτό θα γίνει επίκεντρο μιας πολιτικής αντιπαράθεσης χωρίς αρχές και θα καταλήξει σε «πρόσχημα» για τις εκλογές που έρχονται. Αφού στους καιρούς μας η πολιτική ευθύνη έχει μετατραπεί σε «αγαθό εν ανεπαρκεία»…

ΟΦΙΣ