Συναξαριστής
Το «στροφόμετρο της Ιστορίας» εν έτει 2007 μ.Χ. επιμόνως καταδεικνύει την επιστροφή στον «πολιτικό κοτζαμπασιδισμό» του τέλους 19ου αρχών 20ου αιώνα και την αδυναμία στη μακρά διαδρομή του προηγούμενου αιώνα, η χώρα να περάσει από τον Αστικό Εκσυγχρονισμό στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία Δυτικού Τύπου.
Στο Πολιτικό Προσκήνιο τα «Τζάκια», μετά η άνευ καπνού, συνεχίζουν στο πρόσωπο των δύο πρωταγωνιστών της Πολιτικής μας Ζωής, (Κ. Καραμανλής «ο Νεώτερος» και Γ. Α. Παπανδρέου «ο Νεώτερος») να κυριαρχούν και να αγωνίζονται να διαχύσουν στην Κοινή Γνώμη «ένα καθεστώς της δικής τους αλήθειας» και να διασκεδάσουν την εντύπωση ότι η Εξουσία υπόκειται σε έναν βαθμό, τουλάχιστον, στον έλεγχο των φορέων «θεσμοθετημένων» αντιπροσωπευτικών διαδικασιών!
Εκ του πλησίον «Νεοτζακίτες», (Οικογένεια Κ. Μητσοτάκη και οι συν αυτή) συνοδεύουν σε «πλάγιο ήχο» την επωδό «Η Πατρίς τους οφείλει την διά βίου πλουσιοπάροχο σίτιση στο Δημόσιο Πρυτανείο»!
Και οι μεν και οι δε -τα δείγματα των ημερών με την κροτίδα στην πρεσβεία των ΗΠΑ δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας- ανταγωνίζονται ποιος θα φθάσει πρώτος «στα Σούσα, για σατραπείες κι άλλα τέτοια». Οφθαλμία, ως φαίνεται, ήταν πως η Ξενοκρατία σταμάτησε οριστικώς τον θερμό Ιούλιο του 1974 και την Εθνική Συμφορά, που προετοιμάσθηκε στο USA made θερμοκήπιο της επταετούς τυραννίας των συνταγματαρχών!
Οι γόνοι του «πολιτικού κοτζαμπασιδισμού», στα πλαίσια του «καθεστώτος της δικής τους αλήθειας», υποτονθορίζουν ότι εν Ελλάδι ισχύουν ορισμένες «ιδιομορφίες» σε σύγκριση με τα ισχύοντα στη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη. Και αποδίδουν τα «φαινόμενα στρέβλωσης» της ελληνικής πολιτικής ζωής στο «ιστορικό γεγονός» ότι «ο χωρισμός Κοινωνίας-Κράτους δεν υπήρξε αποτέλεσμα της ανάπτυξης και κυριαρχίας καπιταλιστικών σχέσεων, όπως στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, αλλά αποτέλεσμα μίας προσπάθειας να διαμορφωθεί το κοινωνικό και πολιτικό πεδίο ”από τα πάνω”, με βάση επείσακτους θεσμούς…».
Από την «ανάλυση» των Επιγόνων του «Πολιτικού Κοτζαμπασιδισμού» επιμελώς αποκρύπτεται ότι οι «μεταρρυθμίσεις» για τον εκσυγχρονισμό της νεοελληνικής κοινωνίας πραγματοποιήθηκαν από την ηγετική τους ομάδα και κατά το συμφέρον της.
Η κοινής αποδοχής θέση ότι η συγκρότηση και η εύρυθμη λειτουργία ενός σύγχρονου, κατά τα δυτικά πρότυπα, Κράτους περιλαμβάνει τη δημιουργία θεσμών και διαδικασιών, μέσω των οποίων ελέγχεται η πολιτική συμμετοχή και οι τρόποι ενάσκησης της Εξουσίας, επιμελώς αποκρύπτεται ή ψιμυθιώνεται από τους Επίγονους του «Πολιτικού Κοτζαμπασιδισμού», είτε με τα λαϊκιστικά μοτίβα «Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία» είτε με τις υποκριτικές συστάσεις, «σεμνά και ταπεινά» στην ενάσκηση της Εξουσίας!
Οι τελευταίοι γνωρίζουν, και το γνωρίζουν καλώς, ότι το «καθεστώς της δικής τους αλήθειας» δεν θα έχει τύχη, αν δεν προσεταιρισθούν τους κατάλληλους «Μέτοικους-προπαγανδιστές», στους οποίους ανατίθεται, με το αζημίωτο πάντοτε, ο εξωραϊσμός της νομής της Εξουσίας, πέραν Δεοντολογικών και Ηθικών κανόνων.
Οι «Μέτοικοι» στην προσπάθειά τους να καταστούν «Απελεύθεροι», με τον ζήλο του νεοφώτιστου και εν όψει της αποδοχής τους από το «Καθεστώς της αλήθειας» των Επιγόνων του «Πολιτικού Κοτζαμπασιδισμού» και κυριαρχούμενοι από τη δύναμη της συνήθειας («υπηρέτες πολλών αφεντάδων»), αναλαμβάνουν τη διεκπεραίωση της μεθοδικής άλωσης Κράτους και Θεσμών από τη «Συμμαχία των Προθύμων»!
Στη θέση της Αξιοκρατίας -οι Επίγονοι του «Πολιτικού Κοτζαμπασιδισμού» πλειστάκις και κατά υποκριτικό τρόπο την επικαλούνται – επιστρατεύεται η κομματική αναξιοκρατία. Ο καιροσκοπισμός, ενώ η τακτική του γενιτσαρισμού είναι η προσφιλής τους μέθοδος.
Οι «κουρασμένοι των ανανεωτικών ιδεών» («πού ‘σαι νιότη, πού ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος…»), κατά τεκμήριο, συγκροτούν τη «Συμμαχία των Προθύμων», που δεν ορρωδούν σε συνδυασμό με την απουσία στο πρόσωπό τους ουσιαστικών και τυπικών προσόντων – στοιχείο που επιτείνει την οσφυοκαμψία -, να αναλάβουν ρόλο εξομαλυντή ειδήσεων, πληροφοριών και ιδεών!
Οι Θεσμοί – Ελεγκτικοί Μηχανισμοί, τα στελέχη των οποίων οφείλουν τη «διακεκριμένη θέση» τους στις επιλογές του «Πολιτικού Κοτζαμπασιδισμού», ως οι καλόγεροι του Μεσαιώνα μεταβαπτίζουν την Παρανομία σε Νομιμότητα και ο Πολίτης παραμένει έρμαιο στις διαθέσεις των νομέων της Εξουσίας.
Εν Ελλάδι στο σωτήριο έτος 2007 μ.Χ. «δεν υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο»!
Στη ζοφερή αυτή ελληνική ατμόσφαιρα, ο άλλοτε ζωοποιός λόγος της Αριστεράς, στη μεν «εκσυγχρονιστική» εκδοχή του, αλλοτριώνει τον ρόλο του και αρκείται σε εκείνο του παρακλαυσίθυρου της Εξουσίας, στη δε ορίτζιναλ εκδοχή του αναμυρηκάζει αναπαλαιωμένες θέσεις της «Προλετκούλτ»!