Η ανασφάλεια του Έλληνα επιδεινώνεται
Το 65% των ερωτηθέντων δηλώνουν ότι όταν σκέπτονται το μέλλον (τα επόμενα χρόνια) αισθάνονται ανασφαλείς, ενώ το 33% δηλώνει ότι αισθάνεται ασφάλεια και 2% απαντούν ότι δεν γνωρίζουν. Αυτός ο υψηλός βαθμός ανασφάλειας είναι τρανή απόδειξη της χρεοκοπίας του συστήματος διακυβέρνησης της χώρας μας. Και εμπεδώθηκε από τις πράξεις ή παραλείψεις των κυβερνήσεων από το 1990 και μετά κυρίως.
Πολύ μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει η έρευνα των αιτίων που έχουν προκαλέσει την ανασφάλεια στον ελληνικό λαό, στη συντριπτική του πλειοψηφία. Κατά την προσωπική μας εκτίμηση οι ρίζες της ανασφάλειας βρίσκονται στην οικονομική και κοινωνική μας κατάσταση και στην απειλή για τα εθνικά μας θέματα. Γιατί λοιπόν ο Έλληνας αισθάνεται ανασφαλής;
α)Στον οικονομικό τομέα. Η υψηλή ανεργία, η στασιμότητα των αποδοχών των εργαζομένων επί 20 χρόνια περίπου, η μεγάλη ακρίβεια και η ξεπεσμένη αγοραστική δύναμη του ευρώ έχουν προκαλέσει οικονομική ανασφάλεια. Κάτω από τις συνθήκες αυτές είναι ελάχιστοι οι Έλληνες που μπορούν να αποταμιεύσουν ένα μικρό ποσοστό του εισοδήματός τους για την «κακιά την ώρα». Πράγματι το 67% των ερωτηθέντων απάντησε ότι μέσα στο 2006 δεν κατάφερε να αποταμιεύσει και να βάλει στην άκρη κάποια χρήματα. Και μόνο το 33% απάντησε θετικά. Ε, υπάρχουν και οι ευνοημένοι του συστήματος. Πάντως με το εισόδημα που κερδίζει σήμερα ο Έλληνας, το 12% απαντούν ότι ζουν άνετα, το 33% ότι καταφέρνουν να καλύψουν τις ανάγκες τους, ενώ το 54% δηλώνει ότι με μεγάλη δυσκολία ή με δυσκολία καλύπτουν τις υποχρεώσεις τους. Και αυτό είναι επόμενο όταν οι Έλληνες κοστολογούν τις υποχρεώσεις τους από 1.360 – 1.680 ευρώ μηνιαίως. Πόσοι από τους εργαζομένους στον δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα κερδίζουν αυτό το ποσόν; Να γιατί η διαφθορά και η δωροδοκία ανθούν. Και το κράτος αντί να βελτιώνει τις αποδοχές που βρίσκονται σε ανεπάρκεια, ενισχύει εισοδηματικά όσους βρίσκονται στα ρετιρέ των αποδοχών. Τους πολλούς τους έχει καταδικάσει σε ένα αναξιοπρεπές ή ανεπαρκές εισόδημα. Και η εικόνα συμπληρώνεται με τις προσδοκίες των Ελλήνων για την εξέλιξη της προσωπικής τους απασχόλησης. Εδώ υπάρχει ένα ευρύ χάσμα, καθόσον αφορά την πραγματική ανεργία και αυτήν που μετράει η κυβέρνηση, μέσω της ΕΣΥΕ και του ΟΑΕΔ. Το 25% των ερωτηθέντων απαντούν ότι δεν εργάζονται σήμερα ούτε υπάρχει προοπτική να εργαστούν μέσα στους επόμενους 12 μήνες. Το 75% που εργάζονται προβλέπουν ότι μέσα στο τρέχον έτος (2007) η κατάσταση στη δουλειά τους θα χειροτερεύσει (ποσοστό 32%) ή θα παραμείνει η ίδια (ποσοστό 47%) και μόνο ένα ποσοστό 21% πιστεύει ότι η κατάσταση στη δουλειά του θα καλυτερέψει. Και εδώ απαισιοδοξία και ανασφάλεια. Αυτό που δεν μας πληροφορεί η δημοσκόπηση είναι η ανάλυση του 25%, εκείνων δηλαδή που απαντούν ότι δεν εργάζονται σήμερα. Πόσοι από αυτούς είναι συνταξιούχοι; Πόσοι είναι σπουδαστές; Και πόσοι είναι οι πραγματικά άνεργοι που αναζητούν εργασία και δεν βρίσκουν; Αυτό το 25% θα πρέπει να χωριστεί σε κατηγορίες για να δούμε πόση είναι η πραγματική ανεργία. Και ίσως να έχει δίκιο η κυβέρνηση, που ισχυρίζεται ότι η ανεργία υποχώρησε στο 8,1%. Ποιες είναι οι προσδοκίες των ερωτηθέντων για την κατάσταση της οικονομίας κατά το 2007; Το 46% πιστεύει ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει, ποσοστό 36% πιστεύει ότι θα μείνει η ίδια κατάσταση και το 31% πιστεύει ότι η κατάσταση θα βελτιωθεί. Έκδηλη λοιπόν η οικονομική ανασφάλεια του Έλληνα, δηλαδή της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, για τις εξελίξεις στον οικονομικό τομέα, παρά τις αισιόδοξες προοπτικές που παρουσιάζουν οι κυβερνητικοί παράγοντες. Ο λαός κρίνει και αποφαίνεται. Καιρός είναι και η κυβέρνηση να αντιληφθεί ποιο είναι το καθήκον της και με ποια μέτρα θα μπορέσει να εμφυσήσει και να εδραιώσει αίσθημα ασφάλειας στον λαό.
β)Στον κοινωνικό τομέα. Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, οι απαντήσεις στο ερώτημα «όταν σκέπτεστε το μέλλον σας τα επόμενα χρόνια, πόσο σίγουρος αισθάνεστε;» κατανέμονται ως εξής: το 35% των ερωτηθέντων απαντούν ότι δεν αισθάνονται καθόλου σίγουροι, το 30% ότι αισθάνονται όχι και τόσο σίγουροι, το 26% αισθάνονται αρκετά σίγουροι και το 7% πολύ σίγουροι. Εδώ λοιπόν έχουμε αρνητικές απαντήσεις από το 65% των ερωτηθέντων. Πώς να αισθανθεί σίγουρος για το μέλλον ο Έλληνας, όταν δεν ξέρει μέχρι πού θα φτάσουν οι απαιτήσεις των οικονομικά ισχυρών (διαπλεκομένων) στα θέματα που αφορούν τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, όπως π.χ. οι μεταρρυθμίσεις, η νέα τάξη πραγμάτων στην αγορά εργασίας, η κερδοσκοπία, η εκμετάλλευση από το τραπεζικό σύστημα και γενικά από την εργοδοσία; Πώς να αισθανθεί σίγουρος για το μέλλον όταν βλέπει να ζουν και να βασιλεύουν οι κάθε είδους «νταβατζήδες», οι εκμεταλλευτές ευκαιριών και όταν βλέπουν την ευημερία των ολίγων να είναι «απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά»; Πώς να αισθανθεί σίγουρος για το μέλλον, όταν απειλείται από τα κάθε λογής εγκληματικά στοιχεία, ντόπια και ξένα, που αποδίδονται σε ληστείες, διαρρήξεις, κλοπές και άλλες παράνομες δραστηριότητες, χωρίς οι αστυνομικές αρχές να μπορούν να ελέγχουν την κατάσταση; Το 2006 ο μέσος όρος αυτών των εγκλημάτων έφτασε στις 142 ημερησίως κλοπές, ληστείες και διαρρήξεις σε όλη την Ελλάδα. Όταν αλωνίζουν την Ελλάδα ντόπιοι και ξένοι εγκληματίες και η προστασία από το κράτος είναι ανεπαίσθητη, πώς μπορεί ο Έλληνας να αισθάνεται σιγουριά και ασφάλεια; Πώς να αισθανθεί ασφαλής όταν βλέπει γενικά την ανυπαρξία του κράτους και τη διαφθορά να κυριαρχεί; Ο κ. Καραμανλής προεκλογικά μας είχε υποσχεθεί επανίδρυση του κράτους. Και τον πιστέψαμε. Τρία χρόνια τώρα κυβερνάει και δεν έχει γίνει τίποτε απολύτως για την επαναδραστηριοποίηση του κρατικού μηχανισμού. Μέχρι και με ναυλωμένα ελικόπτερα δραπετεύουν από τις φυλακές βαρυποινίτες! Και αυτό που μάρανε την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση είναι πώς θα μεθοδεύσουν να δοθεί η ανωτάτη παιδεία βορά στα αρπακτικά του ιδιωτικού κεφαλαίου. Όλα αυτά προσωπικά με κάνουν να θλίβομαι για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες θα ζουν οι επόμενες γενεές των Ελλήνων, καθώς η κοινωνική μας κατάσταση χειροτερεύει και το ίδιο και η ανικανότητα του κράτους. Και αυτό παρατηρείται σε παγκόσμια κλίμακα. Παγκοσμιοποίηση της κοινωνικής διάλυσης και της κρατικής ανικανότητας!
γ)Οι απειλές για τα εθνικά μας θέματα. Η μέχρι τώρα διαχείριση των εθνικών μας θεμάτων δεν εμπνέει σιγουριά και ασφάλεια στους Έλληνες. Βλέπουμε συνεχείς υποχωρήσεις και επικίνδυνες κουμπαριές! Και όπως όλοι γνωρίζουμε ο κατήφορος των υποχωρήσεων δεν έχει σταματημό! Η εξωτερική μας πολιτική και ειδικά οι σχέσεις με τις γειτονικές χώρες μοιάζει να είναι «νταβατζήδικη». Γίναμε νταβατζήδες για την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας και για την ένταξη της Βουλγαρίας στην ΕΕ. Την ίδια συμπεριφορά φαίνεται ότι θα ακολουθήσουμε και στα θέματα της ένταξης των Σκοπίων, της Αλβανίας και του Κόσσοβου στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Ασκούμε νταβατζήδικη πολιτική και όχι μόνο δεν απολαμβάνουμε κάποιο πλεονέκτημα, αλλά αντιθέτως εισπράττουμε καρπαζιές. Ακόμη και από τα Σκόπια! Μας λένε ότι είμαστε «σταθεροποιητικός παράγοντας» στην περιοχή των Βαλκανίων. Και εμείς το πιπιλίζουμε με καμάρι. Και ξεχνάμε ότι σύμφωνα με τις αντιλήψεις των ισχυρών δυνάμεων σταθεροποιητικός παράγοντας θεωρείται το κράτος εκείνο που υποχωρεί σε όλα, χωρίς να διεκδικεί τίποτε. Το κράτος αυτό δεν διαταράσσει ποτέ τη μακαριότητα μιας περιοχής, αφού πρόθυμα προσφέρει ό,τι οι άλλοι απαιτούν. Μέσα σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο εξωτερικής πολιτικής που δεν έχει θέσει όρια υποχωρητικότητας, πώς είναι δυνατόν να αισθάνονται ασφαλείς οι Έλληνες που κατοικούν μόνιμα σε ευαίσθητες περιοχές της τωρινής ελληνικής επικράτειας; Ενδεικτικό της επιθυμίας του ελληνικού λαού να σταματήσει ο ενδοτισμός στα εθνικά μας θέματα είναι και το γεγονός ότι το 66% των ερωτηθέντων κατά τη δημοσκόπηση απάντησαν ότι αν τα Σκόπια δεν υποχωρήσουν στο θέμα του ονόματος, τότε η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να εμποδίσει την είσοδό τους στην ΕΕ βάζοντας βέτο. Πάντως ένα είναι βέβαιο, ότι υπάρχει βαθύτατο χάσμα μεταξύ των αντιλήψεων της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και της ασκούμενης εξωτερικής πολιτικής. Και αυτό δεν τιμά καθόλου όλες τις κυβερνήσεις μας από το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου μέχρι σήμερα. Αυτά τα λίγα αρκούν για την ενδοτικότητα της εξωτερικής μας πολιτικής.
Η πλειοψηφία των Ελλήνων αισθάνεται ανασφάλεια για το μέλλον και δεν έχει άδικο. Οι κυβερνήσεις διαδέχονται η μια την άλλη, η πολιτική όμως σε καίριους τομείς παραμένει η ίδια. Και αυτό είναι το βασικό στοιχείο της βαθιάς απογοήτευσης του λαού. Επί 26 χρόνια η χώρα μας είναι μέλος της ΕΕ. Και η ένταξή μας αυτή δεν κατάφερε να διώξει την έλλειψη σιγουριάς και τα αισθήματα ανασφάλειας του Έλληνα ούτε καν στον οικονομικό τομέα. Γιατί αυτό δεν προβληματίζει τις κυβερνήσεις μας;