Τι φέρνει η εκτέλεση του Σαντάμ
Η επίσημη κοινή γνώμη (κυβερνήσεις) προσπάθησε να επικεντρώσει τις αντιρρήσεις της στο επιχείρημα ότι στις περισσότερες χώρες η θανατική ποινή έχει καταργηθεί και στους φόβους για περαιτέρω διχασμό στο Ιράκ, άρα και στους κινδύνους που θα προκύψουν για γενίκευση της κρίσης στην ευρύτερη περιοχή. Αν εξέφραζε ισχυρότερες και πιο ουσιαστικές αντιρρήσεις θα έπρεπε να αντιπαρατεθεί ευθέως με τις Ηνωμένες Πολιτείες, που αποτελούν την πραγματική διοίκηση του Ιράκ, κάτι που δεν φαίνεται να θέλει κανείς στην Ευρώπη. Όπως δεν το ήθελε όταν βομβαρδιζόταν η Σερβία και διαλυόταν πριν από οκτώ περίπου χρόνια η ενιαία τότε Γιουγκοσλαβία, στην καρδιά» της γηραιάς ηπείρου. Στο κάτω κάτω το Ιράκ είναι πιο μακριά, θα σκέφτηκαν.
Το πρόβλημα εντοπίστηκε στη συνέχεια στο «ερασιτεχνικό» βίντεο που μαγνητοσκοπήθηκε από κάποιο κινητό τηλέφωνο παρευρισκομένου στην εκτέλεση του Σαντάμ. Παράνομη ενέργεια αποφάνθηκαν. Εκτός από παράνομη ήταν και ενοχλητική διότι έδειχνε τους παρευρισκόμενους να χλευάζουν τον μελλοθάνατο, να τον υβρίζουν και να μην τηρείται κανένας κανόνας από εκείνους που ακόμα και σε ταινίες βλέπουμε να τηρούνται στη διαδικασία εκτέλεσης ενός καταδικασμένου σε θάνατο. Άρα το βίντεο τους εξέθεσε. Εξέθεσε όλους εκείνους που είχαν σχέση με το πλαίσιο δίκης, καταδίκης και διαδικασίας εκτέλεσης του επί 25 χρόνια ηγέτη-δικτάτορα του Ιράκ. Λίγο μετά τα μέσα ενημέρωσης βρέθηκαν στο στόχαστρο αναλυτών επειδή πρόβαλαν σκηνές από την προετοιμασία εκτέλεσης του Σαντάμ και βεβήλωσαν, λέει, τη μνήμη του νεκρού. Αφόρητες γελοιότητες, την ώρα που τα ΜΜΕ δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να αποτυπώνουν -με υπερβολικό συχνά τρόπο- αυτά που συμβαίνουν σε μια άθλια πραγματικότητα. Και τώρα έδειξαν πώς λειτουργεί η δημοκρατία που έφεραν οι ΗΠΑ στο Ιράκ, με αφορμή μάλιστα την εκτέλεση ενός ανθρώπου, γεγονός που εξ ορισμού συγκεντρώνει τον σεβασμό όλων μια και ο θάνατος είναι η τελική πράξη, αυτό που δεν αλλάζει, που δεν βελτιώνεται και δεν χειροτερεύει. Είναι απλώς το τέλος. Αμετάκλητο, οριστικό και δραματικό.
Τι συνέβη πραγματικά; Συνέβη ότι εκτέθηκε ανεπανόρθωτα όλο αυτό το μοντέλο που προσπαθούν να στήσουν στην αρχαία χώρα οι αμερικανοί εισβολείς με την ευρωπαϊκή σιωπηλή συναίνεση. Συνέβη ότι αίφνης ο σκληρός δικτάτορας Σαντάμ γίνεται «δεύτερος Νάσερ» του αραβικού κόσμου, ανακηρύσσεται σε σύμβολο εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και σε μάρτυρα της αραβικής υπόθεσης. Τα λόγια του μάλιστα λίγο πριν από το τέλος, όταν ήδη φορά τη θηλιά στον λαιμό, «Η Παλαιστίνη είναι Αραβική», τον καθιστούν σημείο αναφοράς όσων μάχονται για την ανεξαρτησία αραβικής γης. Το κατάφεραν αυτό οι Αμερικανοί με τη βοήθεια των ντόπιων συνεργατών τους, των ιδιότυπων «κουίσλινγκς» που υποδύονται τους κυβερνήτες του Ιράκ. Συγχρόνως το όλο σκηνικό επισημοποίησε τη ρήξη και το βαθύ μίσος μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών, μια και μεταξύ των παρευρισκομένων και εκτελεστών ήσαν Σιίτες (ο Σαντάμ ήταν Σουνίτης) που φώναζαν το όνομα του προφήτη τους υβρίζοντας τον Σαντάμ, και όποιος ξέρει τις βαθιές διαφορές των θρησκευτικών αυτών μουσουλμανικών δογμάτων καταλαβαίνει πόσο πολύ υπάρχει τώρα αποχρών λόγος για τους «αδικημένους Σουνίτες» να πάρουν ρεβάνς σκληρή. Ρεβάνς που θα απαντάει και στην εκτέλεση (και υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες) του Σαντάμ και στην πρόκληση των Σιιτών απέναντι στον μελλοθάνατο Σουνίτη.
Αυτές είναι μόνο μερικές από τις πτυχές-όψεις του προβλήματος που έφερε ο χειρισμός της υπόθεσης Σαντάμ Χουσεΐν. Μια υπόθεση που κάθε άλλο παρά έκλεισε.