«Νεκροί ή ζωντανοί»
Για ποιο έγκλημά του καταδικάστηκε και εκτελέσθηκε ο Σαντάμ Χουσεΐν; Μα για το ότι «έσπασε» τη συμμαχία του με τις ΗΠΑ, με την εισβολή στο Κουβέιτ στις αρχές του 1990… Γιατί από τότε έπαψε να αποτελεί τον «στρατηγικό εταίρο» των ΗΠΑ στην «καρδιά» της Μέσης Ανατολής, ο οποίος προέβαινε σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, οι οποίες προωθούσαν τους στόχους της Υπερδύναμης σε μια κρίσιμη περιοχή, την περίοδο μάλιστα που άρχισε και ολοκληρώθηκε η κατάρρευση της πρώην ΕΣΣΔ.
Η εξόντωση ενός εκατομμυρίου Ιρανών και η φρικτή θανάτωση 50.000 Κούρδων δεν αποτελούν εγκλήματα, αφού «νομιμοποιήθηκαν» ιστορικά από τις ΗΠΑ. Αντίπαλος ήταν τότε το καθεστώς του Αγιατολάχ Χομεϊνί και όσο για τα χημικά όπλα, με τα οποία θανατώθηκαν οι Κούρδοι, αυτά τα είχαν προμηθεύσει στον Σαντάμ Χουσεΐν οι ΗΠΑ και η Βρετανία για να τα χρησιμοποιήσει ως «καταλύτες» για τη μορφή της δημοκρατίας που σχεδίαζαν να εφαρμόσουν στην περιοχή της Μ. Ανατολής. Γι’ αυτό και τα εγκλήματα αυτά δεν έφθασαν ποτέ στο ψεύτικο θεατρικό σκηνικό της δίκης που στήθηκε από τις ΗΠΑ και τους ιρακινούς «κουίσλιγκς». Η ίδια η «δίκη» έπρεπε να αποπολιτικοποιηθεί και να αποσυνδεθεί το κατηγορητήριο από πράξεις που θα μπορούσαν να εμπλέξουν «άλλες δυνάμεις»…
Το έγκλημα του Σαντάμ Χουσεΐν συνδέθηκε ευθέως με την αντίθεση σουνιτών-σιιτών. Αποδυναμώθηκε πλήρως η πολιτική διάσταση για να υπερτονισθεί η θρησκευτική/φυλετική αντίθεση.
Τόσο λοιπόν το κατηγορητήριο όσο και ο τρόπος, αλλά και η χρονική «στιγμή» όπου έγινε η -βάρβαρη για τον σύγχρονο πολιτισμό- εκτέλεση δεν αποτελούν παρά τους κρίκους για να διαμορφωθεί η αλυσίδα της θρησκευτικής έντασης που οδηγεί ευθέως στην εμφύλια σύγκρουση στο εσωτερικό του Ιράκ.
Πράγματι οι πολιτικές αντιθέσεις και συγκρούσεις μπορούν τελικά να αναζητήσουν και να επιτύχουν ένα κοινό πεδίο διαμεσολάβησης και συμβιβασμού. Αντίθετα οι θρησκευτικές αντιθέσεις δεν μπορούν να διαμεσολαβηθούν, να τεθούν υπό την εποπτεία ενός ορθολογικού επιχειρήματος. Η δογματική-οντολογική τους θεμελίωση επιβάλλει τη μέχρις εσχάτων σύγκρουση…
Τρία σχεδόν χρόνια μετά την επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ και την πανθομολογούμενη -ακόμα και από τους ίδιους τους «εγκεφάλους» της «εκστρατείας»- αποτυχία της να επιβάλει ένα σταθερό, ελεγχόμενο, καθεστώς, τίθεται σε εφαρμογή ένα δεύτερο σκέλος της επέμβασης. Πυρήνα του «σκέλους» αυτού αποτελεί η σύγκρουση σουνιτών-σιιτών, ο εμφύλιος πόλεμος όπως προσδιορίζεται και λεκτικά από τα ΜΜΕ των ΗΠΑ.
Βεβαίως πολλά σενάρια εκπονούνται, πολλοί χάρτες «αναδιοργάνωσης» της περιοχής δημοσιεύονται από το ίδιο το Πεντάγωνο. Ιδιαίτερα μάλιστα «διαφημίζεται» και συζητείται το σχέδιο «τριχοτόμησης» του Ιράκ σε σουνιτικό-σιιτικό και κουρδικό «κράτος»… Απόδειξη κι αυτό μιας αυθαίρετης, υπερφίαλης βούλησης που θέλει να αποφασίζει για τη μοίρα και τις ζωές ανθρώπων, λαών, πολιτισμών.
Όμως μια σύγκρουση σουνιτών-σιϊτών δεν μπορεί να περιορισθεί στα όρια του Ιράκ. Πολλές χώρες γειτονικές, όπως τα Εμιράτα, η Σαουδική Αραβία, η Ιορδανία, υπάρχει το ενδεχόμενο να «ενταχθούν» στο πλαίσιο μιας παρόμοιας σύγκρουσης. Η κατάρρευση του Ιράκ δημιούργησε κυριολεκτικά μια «μαύρη τρύπα» στην περιοχή η οποία μπορεί να συμπεριλάβει στη δίνη της και άλλες χώρες…
Οι εξελίξεις αυτές, από την άλλη πλευρά, αναβαθμίζουν τον ρόλο του Ιράν και το αναδεικνύουν σε ηγεμονικό πόλο της περιοχής. Το πρόβλημα όμως για το Ιράν είναι αν θα θεμελιώσει αυτόν τον ρόλο στον συμβιβασμό ή στη σύγκρουση με τις ΗΠΑ. Η διάλυση του Ιράκ και η αναβαθμισμένη θέση των σιιτών σε ένα «μελλοντικό» Ιράκ υποβοηθούν την ιρανική επικυριαρχία. Όμως μια τέτοια επικυριαρχία προϋποθέτει συμβιβασμούς με τις ΗΠΑ, στους οποίους σήμερα δεν φαίνεται διατεθειμένη να προχωρήσει η σημερινή ιρανική ηγεσία, η οποία όμως έχει απολέσει στο εσωτερικό της χώρας μέρος της ισχύος της.
Ζούμε τα τελευταία χρόνια το δεύτερο μέρος του δράματος που ξεκίνησε με τον διαμελισμό και τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας, στην καρδιά της Ευρώπης. Η «δημοκρατία» διά των βομβαρδισμών, των εισβολών, των σφαγών και της εξόντωσης των αμάχων έχει δώσει τις «εξετάσεις» της, έχει παραγάγει τα αποτρόπαια «αποτελέσματά» της…
Το ιστορικό δίλημμα που έθεσε ο νεοβαρβαρισμός των θρησκευόμενων ευαγγελιστών και των πολεμοκαπήλων ενεργοποιείται για άλλη μια φορά: «Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας. Διαλέξτε».
Γι’ αυτό και οι «κακοί» της Ιστορίας – για τους οποίους δημόσια ο Μπους ζήτησε να συλλαμβάνονται όπως στα γουέστερν «νεκροί ή ζωντανοί»- οι «ντεσπεράντος», θα πρέπει να απομονωθούν και να εξοντωθούν. Αυτή ήταν η τύχη του Μιλόσεβιτς, του Σαντάμ, και όποιου άλλου προκύψει στη συνέχεια. Αντίθετα, οι «σύμμαχοι» των ΗΠΑ και της Βρετανίας όπως ο εγκληματίας Πινοσέτ απολαμβάνουν τιμές μέχρι βαθύτατου γήρατος…
Μόνο που ο κ. Μπους δεν κατανόησε ότι κάποιες φορές οι «μαύρες τρύπες» καταπίνουν και τους εμπνευστές τους. Όπως συνέβη στο Βιετνάμ… Και η μνήμη είναι ακόμη νωπή.