Η κοινωνία ανοχύρωτη

Ένα από τα πιο σημαντικά αγαθά της κάθε κοινωνίας είναι η γαλήνη, η ησυχία και η ασφάλεια. Και τα αγαθά αυτά δεν είναι μόνο συλλογικά αγαθά, είναι ταυτόχρονα και ατομικά αγαθά.

Σε παλαιότερες εποχές στη χώρα μας το αγαθό της ασφάλειας ήταν σχεδόν δεδομένο. Σποραδική και περιστασιακή ήταν η αμφισβήτηση και η δοκιμασία του. Σήμερα απειλείται, δοκιμάζεται και αναιρείται.

Δεν υπάρχει χειρότερος σύμβουλος των ατόμων και των κοινωνιών από το φόβο, την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα για τη ζωή και την περιουσία τους.

Ο λόγος για την εκτεταμένη δράση των ποικιλώνυμων κακοποιών (ληστών, διαρρηκτών κλεπτών κ.λπ.), δράση η οποία τείνει να καταστεί ο απορρυθμιστής της συλλογικής ασφάλειας, της κοινωνικής γαλήνης και του οικογενειακού ασύλου.

Η έλλειψη κοινωνικής ασφάλειας κλονίζει και απορρυθμίζει το αίσθημα της εμπιστοσύνης μεταξύ των πολιτών. Και η εμπιστοσύνη αποτελεί την κρηπίδα της κοινωνικής συνοχής.

Η ακύρωση του οικογενειακού ασύλου, της οικογενειακής ασφάλειας προκαλεί το συναίσθημα του φόβου. Τίποτε δεν είναι πιο οδυνηρό από το συναίσθημα του φόβου και μάλιστα όταν αυτό κυριεύει το άτομο εκεί που εκ των πραγμάτων έπρεπε να αισθάνεται ασφαλές. Δηλαδή στο σπίτι του. Είναι τραγικό να μην αισθάνεσαι ασφαλής ούτε στο σπίτι σου. Και είναι βαθύτατα απογοητευτικό να διαπιστώνει ότι η έξαρση της εγκληματικότητας είναι αντιστρόφως ανάλογη με την ικανότητα της καταστολής και της πρόληψης, από την εντεταλμένη από τον νόμο για το σκοπό αυτό, δημόσια δύναμη. Είναι αποκαρδιωτική αυτή η «αδυναμία» της δημόσιας δύναμης να μην μπορεί να λειτουργήσει προληπτικά και κατασταλτικά απέναντι στο κακοποιό αυτό φαινόμενο.

Πρέπει, συνετώς, να ενισχυθεί και να διευρυνθεί το θεσμικό πλαίσιο αστυνόμευσης των πόλεων και της υπαίθρου με όρους όχι μόνο καταστολής, αλλά κυρίως με όρους πρόληψης. Μέχρι όμως να πάρει την οριστική του μορφή αυτό το θεσμικό πλαίσιο, είναι ανάγκη η όλη αστυνόμευση σε προληπτική βάση να επικουρηθεί από την οργάνωση επιτηρητικής αστυνόμευσης σε επίπεδο και με ευθύνη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Είναι ανάγκη το συντομότερο δυνατό η Αυτοδιοίκηση και τα κεντρικά της όργανα να αναλάβουν αυτή την πρωτοβουλία με συμμετοχή στο κόστος, της κεντρικής εξουσίας και με αναλογική συμβολή των δημοτών, κυρίως όμως των ιδιωτικών επιχειρήσεων κάθε περιοχής (τραπεζών κ.λπ.). Η όποια δαπάνη απαιτηθεί για το εγχείρημα αυτό είναι πολύ μικρότερη από τη ζημιά που προκαλείται από το συστηματικό πλέον έγκλημα κατά της ζωής και της περιουσίας. Έχει εκτιμηθεί άραγε το κόστος που προκαλείται από τις επιδρομές των κακοποιών κατά της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας; Έχει σκεφθεί κανείς το μη αποτιμώμενο κόστος ζωής; Έχει αποτιμηθεί το κόστος από τους τραυματισμούς, τις αναπηρίες, την ηθική βλάβη, την ψυχική οδύνη, ως άυλα στοιχεία (μεγέθη) τα οποία επηρεάζουν την εθνική οικονομία; Έχει αποτιμηθεί το αίσθημα του φόβου, της ανασφάλειας, που σε τελική ανάλυση διαμορφώνει μια ομαδική ψυχολογία, αρνητική στην κοινωνική συνοχή, στην πρόοδο και στην κοινή προσπάθεια μιας κοινωνίας;

Το κοινό έγκλημα κατά των περιουσιακών αγαθών αποκτά ταχύτερους ρυθμούς. Και μέρα με τη μέρα γίνεται αχαλίνωτο. Η ευθύνη της πολιτείας και της Δημόσιας Δύναμης για την αντιμετώπιση των κακοποιών είναι τεράστια.

Και είναι η ώρα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να έλθει επίκουρος.

e-mail: [email protected]