Η αποδόμηση του «κράτους-μπακάλη»
Αντιθέτως, άμεσες είναι οι επιδράσεις της «μεταρρυθμίσεως» που εξαγγέλλει η κυβέρνησι διά το 2007: Ο κ. Κώστας Καραμανλής αποδομεί βραδέως αλλ’ ασφαλώς το «κράτος-μπακάλη» που είχε οικοδομήσει ο θείος του Κωνσταντίνος Καραμανλής – γνωστός κρατικιστής.
Ο «μεγάλος» Καραμανλής, άμα τη επανόδω του εξ εσπερίας, το 1974, εφήρμοσε ένα εκτεταμένο πρόγραμμα εθνικοποιήσεων, που έφερε το κράτος να ελέγχει άνω του 70% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος. Αρκεί η αναφορά ενός και μόνον χαρακτηριστικού γεγονότος της εποχής εκείνης, εν αντιπαραβολή με την σημερινή, διά να συνειδητοποιηθή η αντίστροφος πολιτική του νεωτέρου Καραμανλή: Η παράνομος κρατικοποίησι της Εμπορικής Τραπέζης το 1975 και το τωρινόν «ξεπούλημά» της στους Γάλλους. Τότε ο «μεγάλος» Καραμανλής, μνησικακών κατά του καθηγητή Στρατή Ανδρεάδη διά την συνεργασία του τελευταίου με την χούντα, «εθνικοποίησε» την Εμπορική. Σήμερον, ο ανιψιός του θεωρεί ως σημαντικώτερη επιτυχία της οικονομικής πολιτικής του την πώλησι της Εμπορικής στην Γαλλική Τράπεζα «Κρεντί Αγκρικόλ».
Κι όχι μόνον αυτή. Προχωρεί στην περαιτέρω αποκρατικοποίησι του ΟΤΕ, μέσω της επιλογής ξένου «στρατηγικού επενδυτού» (μάλλον της Ντόυτσε ή της Φρανς-Τέλεκομ) ή διά της πωλήσεως των μετοχών του Δημοσίου στο επενδυτικό κοινό, με διατήρησι του «μάνατζμεντ» εις ελληνικάς χείρας.
Επίσης ετοιμάζεται η εκποίησι του διεθνούς αερολιμένος των Αθηνών, που εσχεδίασε ο «μεγάλος» Καραμανλής στα Σπάτα το 1976-79, με εκτεταμένες απαλλοτριώσεις και των ξενοδοχείων ΞΕΝΙΑ (που ίδρυσεν ήδη από της πρώτης οκταετίας του, 1955-63). Επίσης θα πωληθούν με πλειστηριασμόν οι διάφορες Μαρίνες του ΕΟΤ, το καζίνο Κερκύρας και το γήπεδο Γκολφ Αφάντου, όπου ο ιδρυτής της Ν.Δ. ησκείτο στο προσφιλές του σπορ.
Εκ των αποκρατικοποιήσεων, το Δημόσιον προσδοκά την είσπραξι 1,7 δισ. ευρώ, εις πίστωσιν του δημοσίου χρέους. Ελπίζομεν. «Σύνδικος» της εκποιουμένης κρατικής περιουσίας έχει αναλάβει ο υπουργός Οικονομίας κ. Γ. Αλογοσκούφης, ο οποίος αποτελεί τον βασικό μοχλό της αποδομήσεως του «κράτους-μπακάλη», που συσσωρεύει «βερεσέδες».
Εν τούτοις εξακολουθούν να παραμένουν εις χείρας της κομματικής νομενκλατούρας πολλά υπολείμματα του «κράτους-μπακάλη», όπως το καζίνο της Πάρνηθος, τα περιφερειακά αεροδρόμια (με τα «παραμάγαζα» των), οι ζημιογόνοι και απηρχαιωμένοι Ελληνικοί Σιδηρόδρομοι και, όπως πάντα, η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ Αεροπορία (με τις οβιδιακές… μεταλλάξεις της). Οι ΕΑΒ, ΠΥΡΚΑΛ, ΛΑΡΚΟ, ΔΕΠΑ, ΕΤΑ, οι αστικές συγκοινωνίες (με τα κρυφά ελλείμματά των) και οι φυτοζωούσες κρατικές Αλυκές εξακολουθούν ν’ ανήκουν άμεσα ή έμμεσα στο κράτος και να συσσωρεύουν ζημίες. Τους λιμένες της χώρας, με πρώτον του Πειραιώς, εξακολουθούν να λυμαίνονται οι εκφορτωτές, εις βάρος της εθνικής οικονομίας. Οι οργανισμοί τοπικής… κακοδιοικήσεως εξελίσσονται εις νέον άντρον διαρπαγής του δημοσίου πλούτου και νέες μη κυβερνητικές «αρχές» ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, διατρεφόμενες απ’ το εισόδημα του φορολογουμένου, ως οι βδέλλες απ’ το αίμα ζώντων οργανισμών.
Εν ονόματι όμως της κατεδαφίσεως του «κράτους-μπακάλη» ετοιμάζεται, με την επερχομένη συνταγματικήν… αντιμεταρρύθμισιν, ο αποχαρακτηρισμός 45 εκατομμυρίων στρεμμάτων δάσους, που θα παραδοθούν στα ιδιωτικά συμφέροντα, ως καταγγέλλει ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητος κ. Μιχαήλ Δεκλερής.
Με τον ζήλον της, ν’ αποδομήσει ό,τι έχει απομείνει απ’ το καραμανλικόν κράτος, η κυβέρνησι πήρε φόρα και δεν ορρωδεί προ ουδενός. Με τις συμπράξεις Δημοσίου και ιδιωτών επιχειρηματιών προσπαθεί να παραγάγει δημόσια αγαθά με ιδιωτικά κεφάλαια, ως λ.χ. σχολεία. Με την αλλοίωσι της εννοίας του δάσους θα καταστρέψει και το 19% της δασοκαλύψεως της χώρας, όταν επί Τουρκοκρατίας τα δάση εκάλυπτον το 50% του ελληνικού εδάφους.
Προφανώς η κυβέρνησι τελεί εν συγχύσει. Αδυνατεί να διακρίνη μεταξύ δημοσίου αγαθού, ως της εθνικής αμύνης, δικαιοσύνης, ασφάλειας, των ακτών, του δάσους και του υπεδάφους και υποθαλασσίου βυθού και των ιδιωτικών αγαθών, που διαχειρίζεται καλύτερα το ιδιωτικό κεφάλαιον. Τα πρώτα ανήκουν στο κράτος, τα δεύτερα τα κατανέμει η αγορά. Ενδιαμέσως υπάρχουν μερικά επαμφοτερίζοντα αγαθά, ως λ.χ. η παιδεία και η υγεία, διά τα οποία το κράτος οφείλει να συνεπικουρεί τους αδυνάτους (κι όχι τους ακαμάτηδες) και να επιβαρύνει τους καταναλωτάς που δύνανται να σηκώσουν το επαχθές ατομικό των κόστος, το οποίον και ευθύνεται για τα τεράστια δημόσια ελλείμματα (μαζί με την κακοδιαχείρησί των, π.χ. των ΑΕΙ).
Λίαν προφητικώς εγράφομεν ήδη από 20ετίας (*).
-Πόσον κράτος χρειαζόμεθα στην χώρα μας;
-Η απάντησι δεν είναι στην δόσι του κρατικισμού αλλά στην ποιότητα των προσφερομένων υπηρεσιών. Το ελληνικό κράτος, υπό τους περιορισμούς ανθρωπίνων (τότε) πόρων (και σήμερον χρημάτων λόγω του χρέους 225 δισ. ευρώ), αδυνατεί να προσφέρει δημόσια αγαθά στην απαιτουμένη από τον πολίτη ποιότητα. Η ιδιωτική οικονομία πρέπει να μάθη να πληρώνει το πραγματικό κόστος των παραγομένων αγαθών και υπηρεσιών και να πληρώνεται διά του (ανταγωνιστικού) αποτελέσματος κι όχι διά των φορολογικών, ταξικών και επιδοματικών προνομίων. Όπου η προσφορά ιδιωτικών αγαθών (π.χ. νερού, αποχετεύσεως, ηλεκτρισμού, αύριον ατομικής ενεργείας) περικλείει από την φύσι της έναν μονοπωλιακό χαρακτήρα, θα πρέπει να λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Δηλαδή να καλύπτει το κόστος και τις αποσβέσεις κεφαλαίου και να ελέγχεται ως προς την αποδοτικότητά της από διεθνείς λογιστές. Και βεβαίως να διευθύνεται από επαγγελματίες μάνατζερ και όχι με κομματικά στελέχη.
(*) Βλ. σχ. Διεθνές συνέδριον του Κέντρου Πολιτικής Ερεύνης και Επιμορφώσεως (ΚΠΕΕ) με θέμα «Σοσιαλισμός στη Νότια Ευρώπη και ελεύθερη οικονομία», Δεκ. 1985, όπου είχα προβλέψει την χρεωκοπία του «κράτους-μπακάλη».