επί του πιεστηρίου
Ο δικός μας άνθρωπος… Έτσι πλέον οι πολίτες βλέπουν και αισθάνονται τον Πρόεδρό τους, τον Κάρολο Παπούλια. Το πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του ξεχώρισε πάλι. Μακριά από μεγαλοστομίες και θριαμβολογίες για επιτεύγματα. Λιτός, έστρεψε τους φακούς σε εκείνους που έχουν ανάγκη, που ζουν μόνοι, σε απέραντη μοναξιά, στην οικογένεια που υποφέρει από την ανεργία και τη φτώχεια, στο παιδί που δεν πήρε το δώρο του… Πρόεδρε, για όλους μας φροντίζεις. Να ‘σαι καλά!
Ο Πρόεδρος είναι ενημερωμένος για όλα. Πρόσφατα, σε συνάντηση που είχε με τον υπουργό Μεταφορών Μιχάλη Λιάπη, εξέφρασε την επιθυμία να ολοκληρωθούν όλα τα μεγάλα έργα του ΟΣΕ και να δοθεί έμφαση στον Δυτικό άξονα από την Πάτρα μέχρι την Ειδομένη. Ξέρει ο κ. Παπούλιας, ως Ηπειρώτης, πού πονάει η Ελλάδα.
Ποιος θα θυμάται μετά από δέκα χρόνια τα Σκόπια και το όνομα Μακεδονία, έλεγε ο Μητσοτάκης το 1990. Και ω του θαύματος αποδείχθηκε ότι έχουν καλή μνήμη οι Σκοπιανοί, που επιμένουν να λέγονται «Μακεδονία». Άντε να δούμε τώρα πώς θα διαχειρισθεί την καυτή πατάτα η κόρη του η Ντόρα. Είναι αυτό που λέμε πολλές φορές θεία δίκη…
Έληξε η απεργία στα λιμάνια, με υποχώρηση του Μανώλη Κεφαλογιάννη. Και ο κάθε πολίτης διερωτάται: αυτό που έγινε τώρα με αναστολή κάθε έργου μέχρι τον Απρίλη δεν μπορούσε να είχε γίνει από την πρώτη μέρα της απεργίας; Ήταν ανάγκη να ταλαιπωρηθεί ο κόσμος, να αναστατωθεί η αγορά, να χαθούν έσοδα και να δημιουργηθούν ζημιές, για ένα καπρίτσιο;
Για ομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο πάει ο Λεπέν. Τρεις ευρωβουλευτές τού λείπουν! Από τους νεοεισελθόντες, Βούλγαρους και Ρουμάνους, οι Χριστιανοδημοκράτες (Λαϊκό Κόμμα) πήραν 9 (4 και 5 από τις δύο χώρες αντίστοιχα) και ο Λεπέν 5! Η αύξηση της ισχύος του Λεπέν δημιουργεί τεράστιο θέμα…
Από φίλο αναγνώστη πήραμε το πιο κάτω σχόλιο: «Διαβάζοντας, κ. Κουρή, το άρθρο σας περί Κύρκου την 10/12/06 θεωρείτε ότι θα ήταν καλύτερα για την Ελλάδα, την εποχή του Εμφυλίου, οι δημοκράτες συναγωνιστές του κ. Κύρκου να είχαν νικήσει και να μας είχαν εντάξει στον σοσιαλιστικό παράδεισο; Τόσο μεγάλο το μένος σας εναντίον ενός ανθρώπου που στο τέλος του βίου του παραδέχεται τα σφάλματά του;».
Σημ.: Κάποιο λάθος κάνεις, φίλε, ή δεν κατάλαβες τι έγραψα. Από πουθενά δεν προκύπτει ότι υποστήριξα πως θα ήταν καλύτερα για την Ελλάδα αν οι συναγωνιστές του Κύρκου είχαν νικήσει. Αυτό που επεσήμανα ήταν ότι ο κ. Κύρκος, αν έκανε λάθος, αυτό το λάθος το πλήρωσαν κάποιοι σύντροφοί του με τη ζωή τους, πεθαίνοντας στα πεδία της μάχης ή αφήνοντας τα κόκαλά τους στα ξερονήσια. Και αρνήθηκαν μέχρι τέλους, θυσιάζοντας οικογένεια, παιδιά, καριέρα, να υπογράψουν μια δήλωση μετάνοιας, ενώ βλέπουν τώρα να την υπογράφει ένας από τους επικεφαλής τους. Ένας στρατηγός που κάνει λάθος, το πληρώνει πρώτος… Ο κ. Κύρκος τίποτε δεν πλήρωσε. Αντίθετα για εκείνη τη συμμετοχή του ανταμείφθηκε με αξιώματα (βουλευτής, αρχηγός κ.λπ.). Γιατί δεν έκανε ο κ. Κύρκος την επανάστασή του μετά τη λήξη του Εμφυλίου, να καταγγείλει αυτά που λέει σήμερα, ότι ο Μάρκος ήταν γελοίος, και να αρνηθεί θέσεις και αξιώματα; Ήταν μια κριτική που ο κάθε πολίτης δικαιούται να κάνει για δημόσια πρόσωπα, χωρίς πάθος και χωρίς μένος… Ο κ. Κύρκος κρίνεται για τη μετάλλαξή του. Και θα ‘πρεπε να είχε το θάρρος να ζητήσει συγγνώμη απ’ όλα εκείνα τα αμούστακα παιδιά που παρέσυρε με τους λόγους του στην επανάσταση, απ’ την οποία σήμερα μπορεί και αποδεσμεύεται, σίγουρος ότι οι σύντροφοί του που δεν ζουν δεν μπορούν να αρθρώσουν λέξη, να του ζητήσουν ευθύνες…